Δύο χρόνια με τον Μαρτίνς: Το έργο και το χρέος

Ζούμε την πιο παράξενη εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η γενικευμένη κρίση, κρίση οικονομική αλλά και κρίση αξιών, ανέτρεψε τις παραδοσιακές ισορροπίες δυνάμεων, αναδεικνύοντας νέους πρωταγωνιστές.

Η πολύχρονη κυριαρχία του Ολυμπιακού προκάλεσε αντιδράσεις, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, και οι αντιδράσεις αυτές αποτυπώθηκαν, εκτός των άλλων, στο οξύμωρο σχήμα της εξυγίανσης που προκαλεί το αίσθημα δικαιοσύνης όσων συμμετέχουν στις εγχώριες διοργανώσεις. Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός μπήκε σε περίοδο ανανέωσης. Ο πρώτος κύκλος της εποχής Μαρινάκη, επτά χρόνια επιτυχιών, έκλεισε, ως αναμενόταν, και η ομάδα αναζητά το καινούργιο πρόσωπο με το οποίο θα συνεχίσει να θριαμβεύει.

Επειδή όμως τέτοιες προσπάθειες δεν ευοδώνονται συνήθως με την πρώτη, μεσολάβησε το ατυχές «βελγικό» μοντέλο με εμπνευστή τον Χάσι, οδηγώντας σε παλινωδίες τύπου Όσκαρ Γκαρθία, οι οποίες στοίχισαν μία ολόκληρη χρονιά. Στη συνέχεια οι ιθύνοντες πήραν την απόφαση, ορθή κατά τη γνώμη μου, να εμπιστευθούν τις τύχες του πειραϊκού συλλόγου στον Πέδρο Μαρτίνς.

Η αλήθεια είναι ότι από το καλοκαίρι του 2018 η διοίκηση των «ερυθρολεύκων» επέδειξε θαυμαστή νηφαλιότητα και υπομονή, αλλά και αμέριστη υποστήριξη στον Πορτογάλο τεχνικό.

Από την πλευρά του ο Μαρτίνς έκανε ό,τι είχε υποσχεθεί: ένα αξιόμαχο σύνολο που παίζει θεαματικό και τίμιο ποδόσφαιρο. Με χαμηλό σχετικά μπάτζετ, προσωπικά είμαι κατά των πανάκριβων μεταγραφών, κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα που βάζει δύσκολα ακόμα και σε ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις.

Αυτός ο Ολυμπιακός μας έχει προσφέρει κάποιες μεγάλες στιγμές και όλοι αναγνωρίζουμε σε αυτό τη σφραγίδα του κόουτς. Οι τίτλοι βέβαια δεν έχουν επιστρέψει στον Πειραιά και η «λειψυδρία» εγείρει συνεχή δυσπιστία και μουρμούρα από τον «ερυθρόλευκο» κόσμο. Μετά το έπος της πρόκρισης στους ομίλους του Champions League φέτος το καλοκαίρι, ακολούθησε σειρά αγώνων από τους οποίους έλειψαν κυρίως τα θετικά αποτελέσματα.

Το στοιχείο αυτό επισημάνθηκε ήδη από την πρώτη χρονιά του Πορτογάλου στον πάγκο του Ολυμπιακού. Κοντολογίς και φέτος, όπως και πέρσι, η ομάδα δεν κατάφερε να εξαργυρώσει το καλό ποδόσφαιρο που έπαιξε. Στα διαστήματα αγωνιστικής ύφεσης που όλοι παρουσιάζουν, υπάρχει η αίσθηση πως ο Θρύλος δύσκολα ανταποδίδει τα «εύκολα» γκολ που δέχεται. Η επιπολαιότητα στα μετόπισθεν και η αφλογιστία μπροστά υπονομεύουν την καλή εικόνα των «ερυθρολεύκων».

Είναι σαφές ότι η ομάδα έχει καταφέρει να φτάσει ήδη στο τρίτο επίπεδο απόδοσης. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο σημερινός Ολυμπιακός συνθέτει κακό ή μέτριο σύνολο. Όλοι συμφωνούν πως πρόκειται για μια καλή και κατά περίσταση πολύ καλή ομάδα. Πλην όμως, για να ξαναμπεί στην τροχιά των επιτυχιών στις οποίες μας έχει συνηθίσει, πρέπει να ανέβει ακόμα ένα επίπεδο. Το θεαματικό ποδόσφαιρο δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει ουσία. Πρέπει δηλαδή ο καλός Ολυμπιακός να γίνει αποτελεσματικός Ολυμπιακός.

Και θα γίνει όταν η ομάδα δεν θα χρειάζεται είκοσι ευκαιρίες για να σκοράρει. Ο Μαρτίνς έχει χτίσει ήδη ένα συμπαγές αγωνιστικό πρόσωπο. Ο ορεξάτος Ολυμπιακός είναι σε θέση να «πατήσει» κάθε αντίπαλο, ειδικά μες στο Καραϊσκάκη. Ο προπονητής του φαίνεται ότι έχει αντιληφθεί το πρόβλημα, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Αποφάσισε να μη στηρίζει άλλο ασταθείς αμυντικούς τύπου Μεριά, ενώ εμπιστεύεται όλο και πιο πολύ το τελεσφόρο επιθετικό παιχνίδι των Ελ Αραμπί και Σουντανί.

Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού βάζουν δύσκολα στον Πορτογάλο και είναι σίγουρο ότι θα αναγκαστεί να δώσει περισσότερες ευκαιρίες σε παίκτες όπως ο Ραντζέλοβιτς, ο Μπα, ο Κούτρης, ο Μπενζιά και ο Γκασπάρ.

Είναι σαφές πως το ευρύ ροτέισον δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του, αλλά οι προκλήσεις είναι τέτοιες που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ήρθε η ώρα να ανταποδώσει την αμέριστη εμπιστοσύνη διοίκησης και κόσμου. Ο ίδιος το ξέρει καλύτερα: στη δεύτερη χρονιά παρουσίας του στο μεγάλο λιμάνι, το θέαμα και η συντριπτική υπεροχή δεν αρκούν.

Φυσικά, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Το αγωνιστικό όραμα του Μαρτίνς χρειάζεται τα πόδια των ποδοσφαιριστών του για να το υλοποιήσουν. Και δεν μπορεί κανείς να τα περιμένει όλα στην άμυνα από τον Σα ή από τον Τσιμίκα και τον Σεμέδο. Απαιτείται φιλοτιμία και αμυντική λειτουργία μπετόν απ’ όλους. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν φτάνει ένας Ελ Αραμπί ή ένας Σουντανί για να φτάνει η μπάλα στον επιθυμητό προορισμό της – στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας.

Είναι ώρα να αρχίσουν να σκοράρουν τα καταιγιστικά πόδια του Ποντένσε, τα φιλότιμα πόδια του Γκερέρο και να δώσουν ξανά γκολ τα σουτ του Γκιγιέρμε και του Καμαρά. Τώρα που ο Ολυμπιακός είναι ακόμα μέσα στους τρεις στόχους του, δεν πρέπει να λείψει ούτε στιγμή η εγρήγορση από παίκτες και προπονητή. Τα επόμενα ματς κρίνουν τους πάντες και τα πάντα.

Σε αυτά δεν θα υπάρχει καμιά δικαιολογία για εναλλαγή αγωνιστικής συμπεριφοράς από τον ενθουσιασμό στην αδιαφορία. Κυρίως, δεν θα υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για την απουσία ποδοσφαιρικού εγωισμού, όπως στο ατυχές α’ ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ μέσα στο Φάληρο.