Ο Σα, ο Τουρέ, ο Μιράντα και οι άλλοι...

Πικρή πρωτίστως γιατί τον «μαύρο» Φλεβάρη του 2019 η ομάδα κατάφερε να γκρεμίσει ό,τι με κόπο έχτιζε από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας και γλυκιά αφενός γιατί η ομάδα παρουσίασε καλό ποδόσφαιρο και «υγεία» για πρώτη φορά στη μετά Μάρκο Σίλβα εποχή και αφετέρου γιατί η ταραχώδης σχέση του συλλόγου με τον κόσμο του αναθερμάνθηκε για τα καλά.

Ο φίλαθλος του Ολυμπιακού μπορεί να έχει στην οπαδική του ιδιοσυγκρασία ορισμένες τρανταχτές παθογένειες, όμως αυτό που κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει είναι ο καιροσκοπισμός και η αποχή στα δύσκολα της ομάδας. Η πιο τρανταχτή απόδειξη για αυτό είναι το γεμάτο Καραΐσκάκη με το πρωτάθλημα να έχει κριθεί.

Καλώς ή κακώς όμως, ένας σύλλογος με το κολοσσιαίο μέγεθος του Ολυμπιακού δεν μπορεί να θεωρεί τη χρονιά επιτυχημένη ούτε στο ελάχιστο αν δεν κατακτήσει κάποιον τίτλο. Η ευθύνη βαραίνει παραδοσιακά τον προπονητή σε τέτοιες καταστάσεις, όμως οι ειδικές συνθήκες της φετινής (και πρωτίστως της περσινής σεζόν) κρίνουν τον Πέδρο Μαρτίνς αν όχι επιτυχημένο, σίγουρα όχι αποτυχημένο.

Ο Πορτογάλος ανέλαβε μια ουσιαστικά «καμμένη γη», με ποδοσφαιριστές είτε αδιάφορους είτε ξενερωμένους είτε καινούργιους. Αν μη τι άλλο, με βάση τα προαναφερθέντα, ο Μαρτίνς αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία σε συνθήκες κανονικότητας, και κυρίως με πιο στοχευμένες επενδύσεις.

Φτάνοντας στο θέμα λοιπόν του σημερινού σχολίου, ήτοι στην επιτυχία ή όχι των μεταγραφικών κινήσεων του προηγούμενου καλοκαιριού, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε a priori πως όταν μια ομάδα αποκτά τόσους καινούριους παίκτες, και μάλιστα εσπευσμένα, είναι αδύνατον όλοι να αποδειχθούν καλοί! Ο Ολυμπιακός του περσινού Ιουνίου δεν είχε κορμό και συνοχή και το μοναδικό σημείο αναφοράς του ήταν ο (υπό δοκιμή τότε) Φορτούνης.

Στο μικροσκόπιο με ψυχραιμία

Ας βάλουμε λοιπόν στο μικροσκόπιο με ψυχραιμία τα περσινά μεταγραφικά αποκτήματα και ας κάνουμε ένα αμερόληπτο ταμείο:

Ανδρέας Γιαννιώτης: Ο Γιαννιώτης ανήκε πάντα στον Ολυμπιακό, αλλά μπορεί να θεωρηθεί μεταγραφή διότι φέτος πήρε για πρώτη φορά αγωνιστικό χρόνο. Άφησε κάποιες υποσχέσεις, αλλά το λάθος του με τον ΠΑΟΚ είναι τραγικό και ασυγχώρητο για αυτό το επίπεδο. Εν τέλει, τα ζητήματα χαρακτήρα του ήταν εκείνα που τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου.

Ζοζέ Σα: Λίρα εκατό! Λαυράκι! Ο Ολυμπιακός χτύπησε φλέβα στην περίπτωση του Πορτογάλου τερματοφύλακα και αν η υπόθεση της αγοράς του τελεσφορήσει, προσθέτει στο ρόστερ του έναν τερματοφύλακα με τεράστιο potential και πιθανότατα μεγάλη μεταπωλητική αξία!

Βασίλης Τοροσίδης: Η επιστροφή του Τόρο είχε ως παρονομαστή περισσότερο την ομοιογένεια των αποδυτηρίων και την εκπομπή της αίγλης των παλαιότερων χρυσών εποχών παρά το αγωνιστικό σκέλος. Και αν κρίνουμε από την γενικότερη υγεία που έβγαλε φέτος εξωαγωνιστικά ο Ολυμπιακός, το πλάνο δούλεψε εξαιρετικά! Τιμή της ομάδας να έχει στον ρόστερ της έναν παίκτη που έχει προσφέρει τόσα πολλά, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία.

Γιάννης Μασούρας: Ο πρώτος Μασούρας των φετινών μεταγραφών κατέγραψε ελάχιστες συμμετοχές με τη φανέλα του Ολυμπιακού, οπότε δεν μπορεί να κριθεί με ασφάλεια. Φαίνεται πως ο δανεισμός του στον Πανιώνιο του έκανε καλό και σίγουρα η ενδεχόμενη επιστροφή του θα είναι ένας ευχάριστος πονοκέφαλος για τον Μαρτίνς το καλοκαίρι!

Γιασίν Μεριά: Τα στόπερ παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας. Η κατάσταση αυτή δεν διαφοροποιήθηκε φέτος, καθώς κανείς από τους κεντρικούς αμυντικούς του ρόστερ δεν ξεχώρισε, πλην ορισμένων αναλαμπών. Παρόλα αυτά, δίπλα στον ταλαντούχο πλην απερίσκεπτο Σισέ και στον αχαρακτήριστο Βούκοβιτς, ο Μεριά έμοιαζε ο πιο ισορροπημένος της τετράδας των στόπερ. Ορθώς όλα δείχνουν ότι θα παραμείνει, σίγουρα θα κριθεί ασφαλέστερα του χρόνου!

Ρόντερικ Μιράντα: Είτε αποτέλεσε επιλογή του σκάουτινγκ, είτε υπήρξε η σκιώδης ανταμοιβή του Μέντεζ για το γεγονός ότι έφερε ένα από τα μεγάλα ταλέντα του Πορτογαλικού ποδοσφαίρου στο αντιεμπορικό Ελληνικό πρωτάθλημα, ο Μιράντα προκάλεσε γέλια και κλάματα. Σε καμία περίπτωση για το επίπεδο του Ολυμπιακού!

Μαντί Καμαρά: Διαμάντι! Τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν για πολλοστή φορά στον Φρανσουά Μοντέστο για το μάτι και τις διασυνδέσεις του στη Γαλλική αγορά. Ο Μαντί διαθέτει όλα τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο χαφ για να διακριθεί. Μακάρι να τον απολαύσουμε για έναν ακόμη χρόνο στην Ελλάδα, γιατί μετά το ταβάνι του είναι ο ουρανός!

Γκιγιέρμε Τόρες: Ό,τι και να γράψει κανείς είναι λίγο! Η ομάδα βρήκε τον «εγκέφαλο» της. Πολύ καλές τοποθετήσεις, τρομερή αντίληψη του παιχνιδιού και άριστη τεχνική. Στα τελευταία ματς δε, φρόντισε να μας δείξει ότι έχει και καλή επαφή με τα δίχτυα. Αν δεν του έλειπαν ύψος και ταχύτητα, σίγουρα θα μπορούσε να παίζει σε πολύ καλύτερο πρωτάθλημα. Ο Γκιγιέρμε είναι στην κατάλληλη ηλικία για να ριζώσει στο λιμάνι και να περάσει εδώ τα καλύτερα του ποδοσφαιρικά χρόνια.

Γιάγια Τουρέ: Επιλογή που έγινε βάσει συναισθήματος και όχι βάσει ποδοσφαιρικής λογικής. Η διοίκηση απέδειξε ακόμη μια φορά ότι μπροστά στα μεταγραφικά μπαμ δεν υπολογίζει χρήματα. Εκ του αποτελέσματος η κίνηση κρίνεται αποτυχημένη, καθώς ο Ολυμπιακός χρυσοπλήρωσε έναν παίκτη που δεν είχε καμία διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο. Όμως στα τέλη του Αυγούστου, ποιος θα μπορούσε να το προβλέψει;

Συνεχίζεται…