1988: Η Άνοιξη της Λάρισας (vid)

Τέτοιες μέρες, τριάντα χρόνια πριν όλη η Λάρισα ζούσε και ανέπνεε, με ένα τρελό όνειρο. Να δει την ομάδα της πρωταθλήτρια… Δεν απείχε πολύ. Ύστερα από έναν ασυγκράτητο καλπασμό σε όλη τη διαδρομή το αλογάκι είχε πλησιάσει πολύ κοντά στο τέρμα. Μα με την αδημονία στα ύψη, αυτά τα τελευταία μέτρα φάνταζαν ατέλειωτα…

Η ομάδα, η πόλη, ο κόσμος μόλις είχαν κερδίσει τη μεγαλύτερη μάχη. Μια μάχη που δεν είχε δοθεί στο γήπεδο, όπως όλες οι προηγούμενες, αλλά στα γραφεία και στους διαδρόμους κι έχει μείνει στην ιστορία ως «η μάχη του Τσίγκοφ».

«H μάχη του Τσίγκοφ»

Μεγάλη η τιμή για τον Βούλγαρο ποδοσφαιριστή με την ελάχιστη συμμετοχή στην πρωταθληματική πορεία ο οποίος στάθηκε η αιτία να κοπεί η Ελλάδα στα δύο από τις κινητοποιήσεις που πραγματοποίησε ο λαός –και όχι μόνο οι φίλαθλοι-της Λάρισας, προκειμένου να ανατρέψει την ποινή της αφαίρεσης 4 βαθμών που είχε επιβάλει ο αθλητικός δικαστής στην ΑΕΛ.

Ο Τσίγκοφ είχε βρεθεί θετικός στην απαγορευμένη ουσία κοδεΐνη στη νίκη 2-1 επί του Παναθηναϊκού. Το ματς είχε γίνει στη Λάρισα στις 27 Δεκεμβρίου 1987 και ο Τσίγκοφ δεν είχε καν αγωνιστεί (ήταν στον πάγκο). Κληρώθηκε, ωστόσο, να περάσει από αντιντόπινγκ έλεγχο ο οποίος έδειξε ότι είχε κάνει χρήση κοδεΐνης (μια κατασταλτική(!) ουσία, η οποία μάλιστα δεν συμπεριλαμβανόταν στην επίσημη λίστα των απαγορευμένων ουσιών της Δ.Ο.Ε).

Σε τέτοιες περιπτώσεις η τότε αθλητική νομοθεσία προέβλεπε μηδενισμό της υπαίτιας ομάδας. Τέσσερις μήνες μετά το συμβάν, στις 16 Μαρτίου και ενώ απέμεναν 7 αγωνιστικές για τη λήξη του πρωταθλήματος, ο αθλητικός δικαστής αποφάσισε να μηδενίσει τη Λάρισα, η οποία προηγούνταν στον βαθμολογικό πίνακα.

Η απόφαση «έβαλε φωτιά» στον θεσσαλικό κάμπο. Στήθηκαν οδοφράγματα στην εθνική οδό. Ο αποκλεισμός κράτησε 5 ολόκληρες μέρες, ώσπου με παρέμβαση του τότε υφυπουργού αθλητισμού Σήφη Βαλυράκη άλλαξε το επίμαχο άρθρου του κανονισμού και οι ομάδες έπαψαν να θεωρούνται συνυπεύθυνες για κάθε πιθανό ντοπάρισμα αθλητή τους.

Ελεύθερο πια από τα δεσμά του το αλογάκι κάλπασε τα τελευταία μέτρα της κούρσας. Την Πρωτομαγιά, προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, η ΑΕΛ νίκησε στο κατάμεστο Αλκαζάρ τον Ηρακλή με 1-0, χάρις σε ένα γκολ που σημείωσε ο αείμνηστος Μητσιμπόνας με βολ πλανέ, τρία λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα και κατέκτησε μαθηματικά τον τίτλο.

Η πρώτη και η τελευταία...

Δεν είχε ξανασυμβεί. Ούτε συνέβη ξανά από τότε στην Ελλάδα. Μια επαρχιακή ομάδα να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Μία και μοναδική το κατάφερε αυτό. Η Λάρισα. Που πήρε τον τίτλο εν ονόματι όλων των σπουδαίων ομάδων και λαμπρών ποδοσφαιριστών που είχε αναδείξει ως τότε η ελληνική περιφέρεια: Τη Δόξα Δράμας του ’50, του ΠΑΣ Γιάννινα του ‘70 κλπ

Τη Λάρισα της σεζόν 1987-88 καθοδηγούσε ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Γνωστός της διοίκησης από την περίοδο 1982-83, ο Πολωνός κλήθηκε ξανά το 1986 να πάρει τα ηνία της ομάδας. Η τωρινή ομάδα, άλλωστε, ήταν σε μεγάλο βαθμό, δικό του δημιούργημα. Ο ίδιος θυμάται πως είχε επιλέξει τότε τους παίκτες που έμελλε να αφήσουν εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

«Η διοίκηση μού παρουσίασε ένα μεγάλο κατάλογο με ονόματα ποδοσφαιριστών που προσφέρονταν για μεταγραφή. Μου έκανε εντύπωση ο αριθμός. Πάρα πολλοί. Διάλεξα ορισμένους, δεν μπορούσα να τους πάρω όλους: Τσιώλη, Αλεξούλη που ήταν από το χωριό του Γκαλίτσιου. Κυριλίδη από ερασιτεχνικό σωματείο, Ζιώγα από το Καλοχώρι. Διάλεξα τους καλύτερους νομίζω και τους πιο νέους» αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. (Γιάτσεκ Γκμοχ: Έξι χρόνια στο Ελλάντα, Εκδόσεις Καρρέ, 1985)

Το δυναμικό της ομάδας την περίοδο 1987-88 απαρτιζόταν βασικά από Θεσσαλούς παίκτες, που στην πλειοψηφία τους ήταν από το νομό Λάρισας. Στο ρόστερ υπήρχε μόνο ένας Σερραίος (αλλά μεγαλωμένος στη Θεσσαλία), ο Χρήστος Μιχαήλ, και δύο ξένοι, ο Κανιέμπα και ο Τσίγκοφ.

Ο Γκμοχ πρωτοπόρησε στον τρόπο παιχνιδιού. Παρουσίασε τον ρόμβο στο κέντρο, με τον Αλεξούλη αμυντικό χαφ, τους Βουτυρίτσα και Τσιώλη στις δύο πλευρές και τον Καραπιάλη ως επιτελικό μέσο. Αυτός, άλλωστε, από την πρώτη θητεία του, είχε καθιερώσει στόπερ τον Μητσιμπόνα ο οποίος όχι μόνο διέπρεψε αλλά και αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ της ομάδας μετά τον Ζιώγα.

Ο Γκμοχ, ωστόσο δεν έλαβε μέρος στη φιέστα του τίτλου. Ούτε μπόρεσε να σηκώσει το πολυπόθητο τρόπαιο. Μία αγωνιστική πριν από το τέλος και καθώς οι φήμες οργίαζαν ότι έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Γιώργου Κοσκωτά, η διοίκηση τον απέλυσε. Στο τελευταίο ματς με τον ΠΑΟΚ στον πάγκο κάθισε ο βοηθός του, Οράσιο Μοράλες. Αυτός σήκωσε το τρόπαιο από την πλευρά της τεχνικής ηγεσίας.

Τις επόμενες μέρες η Λάρισα ήταν μια μεθυσμένη πολιτεία. Η φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου, οργανώθηκε στην κεντρική πλατεία. Το πλήθος τραγουδούσε «να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες, να κλειδαμπαρώνουν» συνοδεύοντας τη φωνή του Μάκη Χριστοδουλόπουλου στο σουξέ της εποχής.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΡΟΣΤΕΡ (με συμμετοχές-γκολ)

Τερματοφύλακες: Χρήστος Μιχαήλ 29, Θοδωρής Κυριακούλης 1

Αμυντικοί: Γιώργος Αγορογιάννης 26, Κώστας Κολομητρούσης 27, Γιώργος Μητσιμπόνας 25/8, Γιάννης Γκαλίτσιος 23, Λάζαρος Κυριλλίδης 18, Γιώργος Παπαντωνίου 7, Βαγγέλης Νασιάκος 1

Μέσοι: Βασίλης Καραπιάλης 30/3, Θοδωρής Βουτυρίτσας 28/3, Γιάννης Αλεξούλης 28/4, Σάκης Τσιώλης 28/3, Βάιος Αθανασίου 27/3, Κανιέμπα Μαλούμα 7, Χάρης Τσιλιάκος 3

Επιθετικοί: Μιχάλης Ζιώγας 30/16, Γιάννης Βαλαώρας 27/6, Κώστας Τσαβαλιάς 6, Νίκος Κακανούλιας 6, Γιώργος Κολοβός 2, Γκεόργκι Τσίγκοφ 11/4

Η τελική βαθμολογία (2 βαθμοί στη νίκη)

Πηγή: Βικιπέδια

Δείτε στο βίντεο τον αγώνα θρίλερ με τον Ηρακλή που έδωσε τον τίτλο στην ΑΕΛ.