Γενέθλια Ολυμπιακού: Επί προσωπικού

Ο Ολυμπιακός γιορτάζει αύριο, κλείνει 94 χρόνια ζωής. Τόσα συμπληρώνονται από τον Μάρτη του 1925 που οργανώθηκε και υλοποιήθηκε η ίδρυσή του. Θα έχετε την ευκαιρία να θυμηθείτε στιγμές της μεγάλης ιστορίας του στο αυριανό αφιέρωμα της εφημερίδας, ανήμερα των γενεθλίων. Αλλά ας πούμε μερικά πράγματα κι από εδώ, μια προσωπική αναφορά για ό,τι είναι μέρος μιας ολόκληρης ζωής. Της δικής μου.

- Όλα οφείλονται στον μακαρίτη τον πατέρα μου. Εκείνος μου διηγήθηκε τις δικές του αναμνήσεις από το Καραϊσκάκη, για τους μεγάλους παίκτες που είδαν τα μάτια του και για τις θρυλικές ιστορίες που βίωσε ακολουθώντας αυτή την ομάδα. Ήταν πάντοτε σαν μαγικοί και παραμυθένιοι για μένα οι παικταράδες της δεκαετίας του ΄50 και του 60΄. Έμοιαζαν με ήρωες που δεν γνώρισε κάποιος και τους έχει στο μυαλό του σαν ανθρώπους που έκαναν τα πάντα με την μπάλα στα πόδια και έφταναν στις κατακτήσεις των νικών και των τίτλων με τρόπους ακατανότητους και υπερφυσικούς.

- Το πρώτο μου παιχνίδι από την εξέδρα το θυμάμαι θολά. Πολύ πιτσιρίκι. Δεν ξέρω για ποια δουλειά του βρεθήκαμε στον Βόλο. Εκεί έπαιζε ο τοπικός Ολυμπιακός με τον δικό μου Ολυμπιακό. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχαν το ίδιο όνομα, αυτό θυμάμαι. Όπως και το γκολ που είχε βάλει ο αείμνηστος Κώστας Δαβουρλής με ένα μακρινό σουτ, νομίζω φάουλ. Το γήπεδο σείστηκε, είχε πολύ κόσμο τότε ο Ολυμπιακός παντού, σε κάθε παιχνίδι του κοντά ή μακριά από τον Πειραιά.

- Θα μπορούσα να είχα γίνει ΑΕΚ, το έλεγα και στα παιδιά στο γραφείο. Ο θείος μου ήταν στενός συνεργάτης του Λουκά Μπάρλου, μακαρίτης πια κι αυτός, ο Βύρων Σούρλας. Με πήγε μερικές φορές στο γήπεδο και μου υποσχόταν ότι αν γίνω ΑΕΚ θα με είχε συνεχώς εκεί. Στα επίσημα, δίπλα στους παράγοντες, με παγωτά και σοκολάτες και ανάμεσα στους παίκτες, στα αποδυτήρια. Δεν θα ξεχάσω όταν είχε έρθει ο Μίμης Δομάζος και μου έπιασε την κουβέντα, ήταν τότε παίκτης της ΑΕΚ στα τελειώματα της καριέρας του.

- Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι κάτι άλλο κι ούτε θα μπορούσα να αλλάξω όταν άρχισα να κάνω επάγγελμα το πάθος μου. Μπορεί και να είχε πάει διαφορετικά η πορεία μου στο επάγγελμα, αλλά και πάλι μια χαρά πήγε. Δίπλα στον Ολυμπιακό, στα ταξίδια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, στις αποστολές στην Ευρώπη, στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ.

- Η Θύρα 7 και η τραγωδία του 1981 δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί από τη μνήμη ενός μικρού παιδιού που χαιρόταν γιατί η ομάδα του είχε βάλει 6 γκολ και λίγο αργότερα προσπαθούσε να καταλάβει πώς συνέβη αυτό το κακό, αυτή η καταστροφή.

- Η μαγεία πολλών παικτών που πέρασαν από αυτή την ομάδα, οι αφίξεις στα αεροδρόμια των Ουκρανών, η υποδοχή με τη λαοθάλασσα στον Πειραιά του Ντέταρι. Κι αργότερα ο Τζόλε, ο Τζιοβάνι, ο Ριβάλντο, όλα τα παιδιά από την Ελλάδα που έκαναν τις πορείες στην Ευρώπη και κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα φίλοι μου.

- Τα ρεπορτάζ στο Ρέντη, με τους συναδέλφους που μεγαλώσαμε μαζί. Τα σκαρφαλώματα στα κάγκελα όταν απαγορευόταν η είσοδος, τα παράπονα των παικτών, οι επισκέψεις των οπαδών, τα δύσκολα χρόνια. Και μετά οι φιέστες, τα γλέντια μέχρι τα ξημερώματα για τους τίτλους της ομάδας, τα μεγάλα σερί της, η κυριαρχία της που επίσης μας μεγάλωσε από παιδιά σε άντρες. Όλα αυτά τα χρόνια, πάνω από είκοσι...

- Οι «μάχες» στην «Ηχώ» να περάσουμε όπως πρέπει το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, οι ωραίες μεταδόσεις στον «Φλας» με ελευθερία στον... πανηγυρισμό όταν η ομάδα έβαζε γκολ, το όνειρο της δουλειάς στο «Φως» να γίνεται μετά από χρόνια πραγματικότητα. Όλα αυτά για τον Ολυμπιακό, μέσω του Ολυμπιακού.

- Να μην χάσετε το αυριανό φύλλο, να το έχετε μαζί σας για να θυμηθείτε, να αναπολήσετε, να συγκινηθείτε. Να πάτε και στο γήπεδο που παίζει ο Ολυμπιακός με τον Άρη για να ευχηθείτε στην ομάδα, με στήριξη και αγάπη, με υπομονή για την προσπάθεια που κάνει. Να πούμε ο ένας στον άλλον χρόνια πολλά, για αυτό που ο καθένας έχει λατρέψει στο διάβα της ζωής του και έχει πορευτεί μαζί του, με χαρές και με λύπες, αλλά πάντα με περηφάνια...