Δημοσιογραφία – ντελίβερι και συντάκτες- χούλιγκανς

Ένας πρώην βουλευτής καταδικάστηκε σε φυλάκιση 28 μηνών με αναστολή από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο χωρίς να του αναγνωριστεί μάλιστα κανένα ελαφρυντικό, για υπόθεση κυκλώματος παιδεραστίας στη Μολδαβία και την οποία είχε αποκαλύψει το περιοδικό HOT DOC τον Ιανουάριο του 2016. Ως εδώ και μόνο από δημοσιογραφικής άποψης, όλα καλά…

…Όμως το κακό για τη δημοσιογραφία ξεκινάει (για την συγκεκριμένη υπόθεση) από τη ώρα που γίνεται γνωστή η ετυμηγορία του δικαστηρίου. Ελάχιστα σάιτ δημοσίευσαν την είδηση, τα περισσότερα από αυτά την πέρασαν στα ψιλά, λες και πρόκειται για έναν καβγά για το παρκάρισμα των αυτοκινήτων από δύο απλούς πολίτες, στο κέντρο του Πειραιά. Το ίδιο συνέβη και με τις εφημερίδες. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Τα κανάλια της τηλεόρασης; Το θέμα μάλλον, κρίθηκε ακατάλληλο δια ανηλίκους και είπαν να τον κόψουν τα περισσότερα από δαύτα! Με λίγα λόγια μια άθλια υπόθεση με αρνητικό πρωταγωνιστή έναν πρώην βουλευτή και φερόμενο ως έναν εκ των βασικών συμβούλων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πήρε την έκταση που της αρμόζει, μόνο και μόνο, επειδή η δημοσιογραφία έχει πεθάνει από καιρό.

Πλέον οι ειδήσεις μεταδίδονται ή λέγονται και γράφονται ανάλογα με το πρόωπο που αφορούν. Αν είναι δικός μας ή με τους άλλους! Αν είσαι δεξιός ή αριστερός, αν είσαι μπλε η κόκκινος. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αθλητικά δρώμενα στη χώρα. «Πες μας τι ομάδα είσαι, να δούμε πως θα σε αντιμετωπίσουμε». Είσαι κόκκινος; Θα στα χώσουν οι κίτρινοι, οι μαύροι, οι πράσινοι. Είσαι κίτρινος; Θα σε περιλάβουν οι υπόλοιποι. Στηρίζεις την ομάδα, τον πρόεδρο, το κόουτς; Θα βρεις δουλειά, θα έχεις πρόσβαση στο γήπεδο, θα είσαι μαζί μας και θα… σκίζεις τους απέναντι. Κοινώς το σύνθημα «ή μαζί μας ή εχθρός μας» είναι αυτό που κυριαρχεί στην δημοσιογραφία σε υψηλότατο βαθμό την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Καταδικάστηκε πρωτόδικα για παιδεραστία (ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του Ποινικού Κώδικα) πο, αν είναι δυνατόν, ένα πολιτικό στέλεχος του τόπου και πολλοί πιστεύουν ότι κρύβοντας την είδηση, θα κάνουν καλό στο κόμμα τους! Πως αλλιώς να εξηγήσεις τι ακριβώς έχουν στο καμένο μυαλό τους, την εποχή που το ίντερνετ σαρώνει τα πάντα στα ΜΜΕ…

Όμως το μεγάλο πρόβλημα δεν αφορά κόμματα, παρατάξεις, πολιτικούς, αθλητικούς παράγοντες και άλλους. Εδώ μιλάμε για την ίδια την δημοσιογραφία, την οποία έθαψαν, ξέθαψαν και ξαναθάβουν καθημερινά κάθε λογής τραγικά συμβάντα ή περιστατικά. Τραγικά με όλη τη σημαία της λέξης. Όταν «σκοτώνεις» το επάγγελμα, μόνο για τραγωδίες μπορείς να μιλάς. Αν η συγκεκριμένη υπόθεση, σας φαντάζει ξένη, επειδή ουδεμία σχέση έχει με τα αθλητικά, ας δούμε ορισμένα οικτρά περιστατικά από τον δικό μας χώρο για να καταλάβετε γιατί ο φίλαθλος κόσμος έχει απαξιώσει και τους αθλητικούς συντάκτες και τα ΜΜΕ στα οποία εργάζονται. Γιατί ως γνωστόν, μαζί με τα πολλά ξερά καίγονται και τα ελάχιστα χλωρά του χώρου. Ιδου ορισμένα στοιχεία…

1. Όταν πολλοί ρεπόρτερ «σφάζονται» στα social media για τις ομάδες που υποστηρίζουν και οι δημοσιογραφικές Ενώσεις σφυρίζουν αδιάφορα ή σε παραπέμπουν να κάνεις πρώτα καταγγελία, να «δώσεις» ποιοι και πως, και στο τέλος να μη βγει άκρη, τι να σχολιάσεις;

2. Πολλοί ρεπόρτερ, κυρίως των μεγάλων ομάδων, ταυτίζονται με την ομάδα και από κάποια στιγμή κι ύστερα, θεωρούν εαυτούς, όχι απλούς δικηγόρους υπεράσπισης της ΠΑΕ αλλά μέλη της διοίκησης της. Κρίνουν με την κακή έννοια της λέξης, στοχοποιούν συναδέλφους τους, τα βλέπουν όλα καλά κι όλα ωραία στη δική τους ομάδα, κρύβουν ειδήσεις, κρύβουν μέχρι και τραυματισμούς παικτών ή σιωπηρές τιμωρίες του συλλόγου σε παίκτες. Βγαίνουν ακόμη και στα κανάλια να κάνουν τους παράγοντες και να υπερασπιστούν τα ιερά και όσια του κλαμπ! Ποια δημοσιογραφία και ποια ενημέρωση. Κοινό τους μόνο τα πρόβατα και τα καμένα μυαλά…

3. Πλέον η δημοσιογραφία γίνεται από το τηλέφωνο και μέσω non papers! Έρχεται έτοιμο στον συντάκτη το ρεπορτάζ από την ΠΑΕ. Κι εξαρτάται από το πόσο επαγγελματίας είναι ο καθένας. Ποιος θα το αποδεχθεί και ποιος όχι. Βάλτε αυτό, βγάλτε το άλλο, ανεβάστε εκείνη την είδηση, κατεβάστε την άλλη, μη γράψετε για εκείνο, γράψτε για το άλλο. Το κάνει ο συντάκτης; Έχει το ρεπορτάζ έτοιμο, ξεκούραστο και δεν βρίσκει τον μπελά του. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Δεν το κάνει; Θα πληρώσει το τίμημα. Αποκλείεται από το ρεπορτάζ, του κρύβουν ειδήσεις, δέχεται bulling σε διάφορες μορφές μέσα κι έξω από τη δουλειά του. Και μένει να παλεύει μόνος του με τα «θηρία» για να ανταπεξέλθει με αξιοπρέπεια…

4. Πολλά ΜΜΕ έχουν φθάσει την δημοσιογραφία σε ακόμα κατώτερο επίπεδο. Στηρίζουν για δικούς τους λόγους (κυρίως οικονομικούς) την «δημοσιογραφία κατά παραγγελίαν»! Με «συντάκτες-ντελιβεράδες», πρόθυμους να γράψουν ότι τους ζητηθεί. Ακόμα και να αυτογελοιοποιηθούν από αυτά τα γραπτά αποδέχονται. Έτσι μπορούν και στοχοποιούν κανονικούς δημοσιογράφους, στοχοποιούν εφημερίδες ή άλλα Μέσα. Ακόμη και Μέσα που δεν είναι ανταγωνιστικά προς το μαγαζί-ντελίβερι τους! Απλά και μόνο γιατί τους το απαίτησαν κάποιοι με οποιοδήποτε αντάλλαγμα. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι γράφουν, δυσφημούν και απαξιώνουν γιατί έτσι τους παρήγγειλαν να κάνουν, χωρίς να βάλουν από κάτω την υπογραφή τους! Ανώνυμα λιβελογραφήματα. Πουθενά υπογραφή, ούτε καν ένα «ξένη δημοσίευση» βρε αδελφέ. Κρυμμένοι στην ανωνυμία, όπως οι δωσίλογοι και οι προδότες με κουκούλα στην κατοχή…

5. Υπάρχουν στο χώρο, «αθλητικοί συντάκτες» -τουλάχιστον έτσι αυτοχαρακτηρίζονται- που έχουν ξεπεράσει ακόμα και το προηγούμενο στάδιο (βλέπε προηγουμένως το… 4ο σημείο στο κείμενο). Αν θέλει να βρίσει, να απαξιώσει ή να στοχοποιήσει κάποιον δημοσιογράφο, ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας, δεν μπαίνει σε διαδικασία να τα γράψει ο ίδιος αλλά τα υπαγορεύει σε υπαλλήλους-«συντάκτες» του και τα γράφουν εκείνοι σαν να πρόκειται για προσωπικές τους εκτιμήσεις...

6. Ρεπόρτερ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, έφθασαν σε σημείο να δίνουν ραντεβού για ξύλο πριν τον περσινό τελικό Κυπέλλου με αποτέλεσμα να φθάσουμε σε σημείο να τεθεί θέμα να καθίσουν ξεχωριστά στα δημοσιογραφικά θεωρεία του ΟΑΚΑ, οι ρεπόρτερ των δύο ομάδων για την αποφυγή μεταξύ τους επεισοδίων, λες και πρόκειτο για χούλιγκανς και όχι για αθλητικούς συντάκτες…

7. Μέχρι πρόσφατα, «δημοσιογράφοι» που καλύπτουν το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ, έβριζαν χυδαία στο διαδίκτυο, στοχοποιούσαν και κρεμούσαν στα μαντάλακια, συναδέλφους άλλων ομάδων, διαιτητές ή παράγοντες, επειδή εξέφραζαν τις απόψεις τους μέσω δηλώσεων ή συνεντεύξεων. Μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν με τον ΠΑΟΚ (ή βάλτε όποια ομάδα θέλετε). Το τι γράφουν στα socialmedia, δεν το βάζει ο νους και το πιο άρρωστου οργανωμένου οπαδού. Σιχτιρίζουν, καταριούνται, χυδαιολογούν, όποιον δεν πει καλά λόγια. Τι γράφουν δηλωμένοι δημοσιογράφοι στο facebook δεν περιγράφεται. «Ζει ανάμεσα μας ο τάδε ρέφερι ή παράγοντας», ή «ζει στην Θεσσαλονίκη και να δούμε πως θα κυκλοφορεί ή πως θα ζει σε αυτήν πόλη που τον ανέχεται»! Και δεν επιλαμβάνεται κανείς αρμόδιος. Ελευθερία έχουμε. Δημοκρατία όπου ο καθένας την αντιλαμβάνεται όπως γουστάρει. Για ποιες δημοσιογραφικές Ενώσεις μιλάμε;

8. Έδωσε συνέντευξη την περασμένη Κυριακή ο παλιός διεθνής άσος του Άρη, Ντίνος Κούης σε πολιτική εφημερίδα ενόψει του ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη, είπε τις απόψεις του για τις δύο ομάδες κι έπεσαν να τον φάνε οι του «δικεφάλου». Προσοχή, δεν αναφέρομαι στους οπαδούς αλλά σε ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ! Κάφρους που βαφτίστηκαν -άγνωστο πως- αθλητικοί συντάκτες…

9. Άλλη μορφή δημοσιογραφίας; Τα περίφημα… «κλόπι πέιστ». Η αντιγραφή ρεπορτάζ χωρίς να αναφέρουν οι πονηροί την πηγή που το δημοσίευσε, χωρίς να αναφέρουν το όνομα του συντάκτη που το έγραψε.

10.Υπάρχει και η «δημοσιογραφία δια της εντολής». Χάνει μια ομάδα κι ενώ βλέπεις ότι υπάρχει συνεχής ενημέρωση κατά τη διάρκεια του αγώνα της, εντούτοις μόλις τελειώνει το παιχνίδι κι εσύ ως αναγνώστης περιμένεις με τις ώρες να διαβάσεις το παιχνίδι ολοκληρωμένο, να διαβάσεις την άποψη του υπογράφοντος, περιμένεις, περιμένεις, πάντα περιμένεις! Απελπίζεσαι και διαβάζεις τελικά άλλο Μέσον. Γιατί τόση καθυστέρηση; Μα, γιατί ο συντάκτης περιμένει το οκέι της ΠΑΕ. Να το εγκρίνει! Ακόμη και τον τίτλο. Αν λειτουργήσει αυτόνομα και ό,τι έγραψε σε τίτλο ή κείμενο, μαύρο φίδι που τον έφαγε. ‘Η σιωπηρή τιμωρία θα έχει από την ομάδα, ή και μερικές ψιλές θα φάει για να μάθει να φέρεται…

Συμπέρασμα: Το πρόβλημα δεν είναι ο κάθε Νίκος Γεωγιάδης που καταδικάζεται ή ο κάθε πρόεδρος ή παράγοντας ΠΑΕ ή ΚΑΕ, που αλωνίζει στα ΜΜΕ. Βρίσκουν και τα κάνουν. Ειδικά στα μνημονιακά χρόνια που σχεδόν όλοι είναι απελπισμένοι. Το πρόβλημα είναι τα ίδια τα ΜΜΕ και ειδικότερα των δημοσιογράφων, που αναζητούν την εύκολη λύση, είτε για να έχουν δουλειά, είτε για να έχουν έξτρα χαρτζιλίκι, είτε για να έχουν την εύνοια της διοίκησης, είτε γιατί φοβούνται το ξύλο ή την ανεργία, είτε γιατί έχουν μάθει να τα «παίρνουν», είτε γιατί έμαθαν να γράφουν «κατά παραγγελία». Όπως και να έχει συνήθισαν να… εξευτελίζονται και να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο στα social media. Η ενημέρωση των φιλάθλων δεν τους αφορά, δεν τους ενδιαφέρει. Γράφουν για πάρτι τους, για τον πρόεδρο τους, την ομάδα τους. Περί δημοσιογραφίας ούτε λόγος…