Προπονητές εν καμίνω

Ο Πάκο Ερέρα μάς χαιρέτισε και οι Μαρίνος Ουζουνίδης, Γιάννης Πετράκης, Σάββας Παντελίδης, μετά από τα αποτελέσματα της 9ης αγωνιστικής, δεν νιώθουν και τόσο καλά…

Το καμίνι άναψε (πάλι) και περιμένει να το ταΐσουν με ανθρώπινη σάρκα… Έχει ήδη κάψει προπονητές στη Λάρισα, στη Λαμία, στη Λειβαδιά και στη Ριζούπολη. Μα δεν χορταίνει, θέλει κι άλλους… Nα είστε σίγουροι, ότι σε αυτή τη νέα έξαρση φωτιάς, ο Ερέρα ήταν απλώς το προσάναμμα.

Πριν από δυο μήνες, όταν ο Άρης πετούσε από νίκη σε νίκη, όλοι μιλούσαμε για το θαύμα που επιτέλεσε ο Ισπανός, να πάρει μια ομάδα από τη δεύτερη κατηγορία και μέσα σε χρόνο ρεκόρ να τη μετατρέψει σε δύναμη της πρώτης.

Και ήταν αυτή η θριαμβευτική πορεία του προς την «Ιερουσαλήμ» που έκανε τον κόσμο του Άρη να πιστέψει σε αυτόν και να τον υποδεχτεί ως Μεσσία. Τι κακό, λοιπόν, εποίησε ο Ισπανός για να «σταυρωθεί»;

Απολύθηκε, όπως είπε ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου, Ντίνος Διαμαντόπουλος γιατί η ομάδα χρειαζόταν ένα ηλεκτροσόκ, ένα κλικ για να ξυπνήσει από το λήθαργο που είχε περιπέσει εσχάτως, εννοώντας τις τέσσερις διαδοχικές ήττες από Πανιώνιο, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό.

Προφανώς η διοίκηση ήθελε κάτι παραπάνω από αυτούς τους αγώνες και δεν το πήρε. Αλλά, πόσο ρεαλιστικός ήταν ο στόχος των βαθμών απέναντι στους τρεις διεκδικητές του τίτλου, σε μια εποχή, μάλιστα, που περνούσαν τα δικά τους ζόρια και αναζητούσαν απεγνωσμένα νίκες;

Κι ακόμη, ήταν εύκολο να κερδίσει ο Άρης τον Πανιώνιο που στη Νέα Σμύρνη είναι (και φέτος) σκληρό καρύδι για όλες τις ομάδες; Παρόλα αυτά, το πάλεψε και στα τέσσερα παιχνίδια. Είχε ευκαιρίες (ακόμη και στο βαρύ 0-4 από την ΑΕΚ), δοκάρια και ένα χαμένο πέναλτι, πριν ηττηθεί στο νήμα (δυο φορές με 1-0, μια με 2-1) στις τελευταίες τέσσερις αποστολές του.

Είμαι βέβαιος ότι αν αυτές οι τέσσερις ήττες δεν ήταν διαδοχικές αλλά σκόρπιες μέσα στη σεζόν, η διοίκηση του Άρη θα τις χαρακτήριζε φυσιολογικές και «ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ενώ τώρα, που όλες έγιναν μέσα σε ένα μήνα, ήρθε η καταστροφή του κόσμου και το «σταυρωθήτω» για τον Ερέρα.

Άδικο, πολύ άδικο. Δεν έφταιγε καθόλου ο προπονητής αν στον Άρη, μετά τις πρώτες επιτυχίες, πήραν ψηλά τον αμανέ, καβάλησαν το καλάμι και νόμιζαν ότι από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν η ομάδα που θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα της.

Το παραδέχθηκε, άλλωστε και ο τεχνικός διευθυντής λέγοντας ότι «συγκριτικά με το αρχικό πλάνο, άλλαξαν πολλά στην πορεία με την απόκτηση ποδοσφαιριστών οι οποίοι δεν ήταν στο πλάνο. Εκεί ζητήσαμε κάτι παραπάνω και, πάνω στην προσπάθεια, αυτού του «παραπάνω», προχωρήσαμε σ’ αυτήν την απόφαση».

Η ιστορία του Άρη θυμίζει το παραμύθι (της Εύας Ιεροπούλου), «Το παγκάκι που ήθελε να γίνει βάρκα». Ένα παγκάκι στην άκρη της παραλίας αναρωτιέται: «Τι αξία έχουν τα παγκάκια. Ενώ οι βάρκες... Αχ, μακάρι να ήμουν βάρκα!»

Κι ένα βράδυ πηδάει στο νερό, ελπίζοντας να γίνει βάρκα και να οργώσει τα κύματα. Είναι όμως βαρύ και πάει κατευθείαν στον βυθό. Κι ακριβώς εκεί, στον βυθό της θάλασσας, ανακαλύπτει ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακό να είναι παγκάκι...