Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: Αφήστε μας, μωρέ, να δούμε άλλα σαράντα λεπτάκια μπάλα

Αξίζουν πολλά μπράβο σε τριάντα χιλιάδες άτομα που περίμεναν τρεις ώρες υπομονετικά το ντέρμπι των αποδυτηρίων και έφυγαν χωρίς πρόβλημα από το γήπεδο έχοντας πληρώσει τα λεφτάκια τους για να δουν 50 λεπτά μπάλα. Σε αυτόν που έριξε την κροτίδα μετά το γκολ της ομάδας του, παράσημο ευφυΐας. Ό,τι κι αν έγινε μετά σε υπερβολές, συμφέροντα, συζητήσεις, γνωματεύσεις, αποχωρήσεις, πιέσεις, φύλλα αγώνα, δηλώσεις και παραδηλώσεις. Σε όλο αυτό το ξενέρωμα, μετά από 50 λεπτά ωραίας μπάλας ή καλύτερα συναρπαστικής αναμέτρησης.

Να είναι καλά ο Χουάνκαρ, το πρώτο που μετράει. Εννοείται. Το παραμικρό να μην έχει πάθει. Τα υπόλοιπα ήταν απλώς ο καθρέφτης ενός ποδοσφαίρου που φθίνει διαρκώς, παρά τις προσπάθειες και την επιθυμία πολλών να προοδεύσει. Γιατροί, διαιτητές, παράγοντες, δικηγόροι, δικαστές, επιτροπές, αστυνομίες, συμμορίες, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές στο ποδόσφαιρο. Ποιός Βαγιαννίδης και ποιός Μαντί που έβαλαν τα γκολ...

Σε ένα ντέρμπι τόσο πολλά υποσχόμενο στην εξέλιξή του. Με ρυθμό, ένταση, ωραίες προσπάθειες, ατομική ποιότητα, ομαδική απόδοση, φυσικά και λάθη. Όμως, με μεγάλο ενδιαφέρον από το πρώτο λεπτό έως το πεντηκοστό, διότι στο δικό μας ποδόσφαιρο υπάρχουν δικοί μας κανόνες. Μέχρι και στο χρόνο διάρκειας των αγώνων.

Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερα προετοιμασμένος τακτικά, αλλά κυρίως είχε μεγαλύτερη ομοιογένεια διότι ακόμη ξεχνάμε ότι έχει μια ομάδα δουλεμένη από τον ίδιο προπονητή με δυνατές προσθήκες, ενώ ο Ολυμπιακός επίσης ξεχνάμε ότι ακόμα φτιάχνεται. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αδυναμίες συνεννόησης και αυτοματισμών.

Όμως ο Ολυμπιακός έχει παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά με απλό τρόπο. Δεν έγινε από τον Φορτούνη, τον Ποντένσε και τον Ελ Κααμπί στο πρώτο μέρος, τότε που ο Πασχαλάκης κρατούσε την ομάδα του ζωντανή με τις αποκρούσεις του. Έγινε με την ορμή της εισόδου στην επανάληψη και το υπέροχο γκολ του Καμαρά, σε δική του αρχή και τέλος με τη μεσολάβηση του Ποντένσε.

Ωραία να βλέπαμε τη συνέχεια. Πώς θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να εντείνει την πίεση, εάν ο Παναθηναϊκός θα έβρισκε τρόπο να ισορροπήσει και να απειλήσει ξανά, ποιές κινήσεις θα έκαναν οι προπονητές και πόσες ακόμη φάσεις θα γίνονταν στις δύο εστίες, καθώς για ντέρμπι δεν ήταν και λίγες έως τότε.

Δεν θα το μάθουμε γιατί μετά μπήκαν να παίξουν οι «πραγματικοί» πρωταγωνιστές. Από το 50'. Δεν περίμεναν ούτε καν το τέλος μιάμισης ώρας. Σε ένα πρωτάθλημα που στις λίγες φορές που δεν πονάνε τα μάτια μας, πονάνε τα αφτιά μας.

Τώρα, λέει, θα κριθούν όλα στα δικαστήρια. Τι πρωτότυπο. Δεν το έχουμε ξαναματαπάθει. Ευτυχώς έχει Ευρώπη μεσοβδόμαδα και θα «σπάσει» λίγο το υπερθέαμα της κροτίδας, οι φεύγω και δεν γυρίζω, οι απειλές, οι πιέσεις, οι ανακοινώσεις και τα δικόγραφα. Όχι μόνο για το «λειψό» ντέρμπι, αλλά και για τα της Τρίπολης που πέρασαν σε δεύτερο πλάνο.

Άσε που θα κρατήσει και ενενηντάλεπτο την Πέμπτη. Εκεί μαγκιές ή κουτοπονηριές δεν περνάνε.