Σάκος του μποξ

Το εκρηκτικό δεύτερο ημίχρονο στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ αποδείχτηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ύστατη αναλαμπή πριν από το οριστικό τέλος. Ακολούθησαν οι ταπεινωτικές ήττες από ΠΑΟ, ΑΕΚ (η σφαγιαστική διαιτησία του Μάσα δεν γίνεται και δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι) και Άρη και ο Ολυμπιακός που ξεκίνησε τα πλέι οφ με αύρα φαβορί από το εκκωφαντικό 3-1 στην «Αγια-Σοφιά» ολοκληρώνει τη διαδικασία ως σάκος του μποξ.

Οι ποδοσφαιριστές, λέει, είναι «ανάξιοι να φοράνε τη φανέλα του συλλόγου» όπως ακούμε στα ραδιόφωνα και διαβάζουμε στα σόσιαλ. Κι όμως. Μια χαρά άξιοι ήταν τα προηγούμενα χρόνια που σήκωναν τα πρωταθλήματα και απέκλειαν Μίλαν και Άρσεναλ. Απλώς φέτος δεν υπήρχε πλάνο, σύστημα, ενώ προπονητές και συμπαίκτες άλλαζαν σαν τα πουκάμισα. Πώς να παίξεις μπάλα έτσι;

Το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο. Ο Παναθηναϊκός έχει παρουσιάσει την πιο «δεμένη» ομάδα που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Λογικά θα ενισχυθεί και στις μεταγραφές. Η ΑΕΚ ξεχειλίζει από ταλέντο και ενθουσιασμό. Ο ΠΑΟΚ πέρασε μια χρονιά ανασυγκρότησης και αν δεν μοσχοπουλήσει τα δυο τρία ταλεντάκια που ανέδειξε ο Λουτσέσκου, θα κάνει παπάδες. Τι θα αντιπαρατάξει απέναντι σε όλους αυτούς ο Ολυμπιακός; Από τον Ολυμπιακό Β' φέτος προωθήθηκε μόλις ένας ποδοσφαιριστής, ο Ανδρέας Ντόη, ο οποίος, αν και υπήρξε μία από τις αποκαλύψεις του φετινού πρωταθλήματος, βρέθηκε ξαφνικά και χωρίς καμία εξήγηση μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Ακούω πως από το υπάρχον έμψυχο δυναμικό θα «επιβιώσουν» ελάχιστοι και θα αποκτηθούν μαζικά άλλοι. Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Με «παιδομάζωμα» τύπου Κοσκωτά; Μα τότε στην Ελλάδα υπήρχαν εκατοντάδες ταλέντα. Σήμερα δεν υπάρχουν καλά καλά εκατοντάδες Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει το αν ο Ολυμπιακός θα καταφέρει να διατηρήσει την τρίτη θέση στην κατάταξη ούτε σκοπεύω να υποστηρίξω την ΑΕΚ στον τελικό με τον ΠΑΟΚ μπας και ο Ολυμπιακός βγει από σπόντα στο Europa League. Αυτό που με νοιάζει είναι να δω άμεσα σωστές και ουσιαστικές επιλογές. Κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση. Ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και υπομονή, όπως έγινε όταν δόθηκε το τιμόνι στον Πέδρο Μαρτίνς. Οι βάσεις για το αύριο πρέπει να μπουν τώρα. Γιατί από πουθενά δεν βγαίνει πως τα «πέτρινα χρόνια» δεν μπορούν να ξανάρθουν.