Μετά τα Γιάννενα δεν έπρεπε να το ξαναπάθει ο Ολυμπιακός

Ο Παναθηναϊκός είχε για καιρό μία σταθερότητα αποτελεσμάτων, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ παίζουν κατά διαστήματα καλό ποδόσφαιρο, αλλά το ότι ο Ολυμπιακός είναι έξι βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό, πέντε από την ΑΕΚ και μαζί με τον ΠΑΟΚ οφείλεται πρωτίστως στον ίδιο. Το ματς στο Περιστέρι ήταν ακόμη μία απόδειξη.

Ας αφήσουμε στην άκρη τι είχε γίνει πριν από τη διακοπή και πόσα παιχνίδια πήγαν στράφι βαθμολογικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ας πιάσουμε τα μετά το Μουντιάλ. Γιατί σε αυτή την επιστροφή ο Ολυμπιακός είχε δείξει βελτίωση. Είναι δεδομένο. Με τρία δεκάρια, χωρίς τρία δεκάρια, με τους εξτρέμ που έχει ή δεν έχει, με την άμυνα που έχει, με το κέντρο του, με τις όποιες ελλείψεις του. Ήταν καλύτερος. Όχι σούπερ, αλλά όχι παράλογος. Σοβαρός και όχι ασόβαρος.

Στον αγώνα με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα είχε πάρει, είπαμε όλοι, ένα πολύ γερό μάθημα. Όταν ισοφαρίστηκε με προβάδισμα δύο τερμάτων. Απέναντι σε μια καλή ομάδα, με δυνατή έδρα. Όπως είναι και ο Ατρόμητος. Θα είναι λογικό ο Ολυμπιακός να έχει απώλειες σε παιχνίδια με τους άλλους διεκδικητές. Στα ντέρμπι του. Όπως θα είναι λογικό και να τα κερδίσει. Αλλά σε αγώνες σαν αυτόν του Περιστερίου, στον οποίο γλιτώνει στην αρχή σε δύο φάσεις, μετά επιβάλλεται, συγκεντρώνεται, προηγείται και τελικά δεν παίρνει τρεις βαθμούς, στερεύουν οι εξηγήσεις με βάση τη λογική.

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε καλά. Όντως. Ο Ατρόμητος έπαιξε έξυπνα και θαρραλέα. Ισχύει. Ο Μίτσελ έκανε σοβαρά λάθη και ο Κόλμαν όχι. Όμως όταν συμβαίνουν όλα αυτά και οι ερυθρόλευκοι καταφέρνουν να προηγηθούν με τον Μπακαμπού, ε δεν γίνεται να μην παίρνουν το ματς. Έχοντας στο μυαλό τους το ματς στα Γιάννενα και τι είχε συμβεί εκεί, όπως επίσης γνωρίζοντας ότι αυτή η νίκη στο Περιστέρι θα τους έφερνε ακόμη πιο κοντά στην πρώτη θέση, στην ίδια κοντινή απόσταση με τη δεύτερη και πάνω από τον ΠΑΟΚ κι ας είχε βάλει τρία στη Λεωφόρο.

Η αντικατάσταση του Μπακαμπού μόλις είχε σκοράρει, είχε χάσει καλή ευκαιρία και με το σκορ να γίνεται 1-1, δεν αιτιολογείται. Το «μόνος Εμβιλά» στο κέντρο δεν εξηγείται. Το να γίνεται μετά το 1-1 (στο 64') μία μόνο μεγάλη ευκαιρία, με τον Χάμες και τον Γιαννιώτη στο τέλος, επίσης.

Εννοείται ότι ο δρόμος είναι μακρύς. Κι ότι τίποτα φυσικά δεν έχει χαθεί από κανέναν ούτε έχει κερδηθεί από κάποιον. Όμως ο Ολυμπιακός δεν σε κάνει να σκεφτείς ότι «ΟΚ, θα μάθει από το πάθημα και μπορεί να του βγει και σε καλό με την αντίδραση που σίγουρα θα βγάλει». Διότι πολύ απλά, το έχει πάθει ξανά και δεν έχει μάθει.

Η αντίδραση αναμένεται να υπάρξει. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Στο Κύπελλο με τον Άρη, στο πρωτάθλημα με τον ΟΦΗ και ενόψει του ντέρμπι στην Τούμπα. Σε ματς δηλαδή που λόγω ανάγκης πρόκρισης, απουσίας χαλάρωσης και δύσκολων συνθηκών αντιστοίχως, το μυαλό προπονητή και παικτών θα είναι συγκεντρωμένο. Όμως δεν γίνεται κάθε φορά φέτος, εκεί που ο Ολυμπιακός πάει να βάλει σε μια σειρά τα πράγματα και να αντεπιτεθεί όπως πρέπει και μπορεί, να τα κάνει μαντάρα. Και να σκορπά απλόχερα την ελπίδα αντί για τον εαυτό του, στους άλλους...