Ομάδες μίας χρήσης…

H 1η Σεπτεμβρίου πλην της έλευσης -ημερολογιακά τουλάχιστον- του φθινοπώρου φέρνει και το φινάλε της μεταγραφικής περιόδου στην πλειονότητα των χωρών. Όχι, βέβαια, σε εκείνη της «φαιδράς πορτοκαλέας», που έπρεπε και εδώ να διαφέρει από τους υπολοίπους, οι οποίοι δεν επέλεξαν τη συγκεκριμένη ημερομηνία αυθαίρετα, αλλά απολύτως λογικά, αφού είναι η παραμονή της καταληκτικής ημερομηνίας που μπορεί να δηλώσει μια ομάδα τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θα λάβουν μέρος στη φάση των ομίλων των διοργανώσεων της ΟΥΕΦΑ.

Ως γνωστόν, μόνο για μία ελληνική ομάδα -τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, που θα συμμετάσχει στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ- υπάρχει πρεμούρα για να ολοκληρώσει τις μεταγραφές της, αφού οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του ελληνικού φούτμπολ φρόντισαν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους ρόλο (τηλε)θεατή των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών δρώμενων.

Πιθανολογώντας ότι ο Ολυμπιακός δεν θα φτιάξει ομάδες... εσωτερικού και εξωτερικού, οι υπόλοιπες 13 μπορούν έως τις 15/9 να συνεχίσουν το «λίφτινγκ» του ρόστερ τους. Μόνο που ο τρόπος που το κάνουν, στην πλειονότητά τους, είναι τέτοιος που καθίστανται αγνώριστες ακόμη και για το ίδιο τους το κοινό, που αδυνατεί να παρακολουθήσει αυτό το ιδιότυπο καλοκαιρινό «φύγε εσύ – έλα εσύ». Ένα μπαράζ προσθηκών και αποδεσμεύσεων, που δημιουργεί πολυεπίπεδα προβλήματα.
Δεν είναι μόνο ότι έτσι δυσχεραίνεται το έργο του (οποιουδήποτε) προπονητή να δημιουργήσει ένα ομοιογενές σύνολο, που θα παίζει ομαδικά και με αυτοματισμούς, με αποτελέσματα που στοιχίζουν όχι μόνο στην ομάδα αλλά και σε εκείνους τη δουλειά τους αλλά και ότι δεν υπάρχει σύνδεση (συναισθηματική και ψυχολογική) μεταξύ της κερκίδας και των παικτών. Με ποιους να ταυτιστούν και να τους έχουν αφίσες στα δωμάτιά τους οι σημερινοί πιτσιρικάδες;

Με τις... καραβιές δανεικών με οψιόν αγοράς (ενίοτε και χωρίς) που στελεχώνουν τα ρόστερ τους; Αφού κατά πάσα πιθανότητα το επόμενο καλοκαίρι θα αποτελούν παρελθόν, σε σημείο που μετά από λίγο καιρό να αναρωτιούνται ακόμη και οι φανατικότεροι οπαδοί αν όντως φόρεσαν τις φανέλες των ομάδων τους!
Ναι, αυτά είναι τα απότοκα του άκρατου επαγγελματισμού, του νόμου Μποσμάν και του «μοντέρνου ποδοσφαίρου» και σίγουρα δεν μπορούμε να μπούμε σε... χρονοκάψουλα και να επιστρέψουμε σε εποχές όπου οι ομάδες δέσμευαν παίκτες με συμβόλαια οκταετίας. Αυτά τελείωσαν. Και σωστά.

Μόνο που πλέον έχουμε περάσει στην άλλη όχθη, με τις ομάδες να θυμίζουν... θιάσους που προσπαθούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του κοινού τους φέρνοντας νέα πρόσωπα με την ελπίδα της ανάδειξης κάποιου πρωταγωνιστή.

Όσο όμως αυτό γίνεται δίχως κάποια αντικειμενικά κριτήρια (π.χ. το να είναι ή να υπήρξε έστω διεθνής ο ξένος που έρχεται να παίξει στις ομάδες της Σούπερ Λιγκ ως μίνιμουμ αποδεικτικό ποιότητάς του) τόσο οι «παικταράδες» του καλοκαιριού μόλις χειμωνιάζει θα αποδεικνύονται «παλτά». Ανίκανα να ζεστάνουν τους θεατές, που θα αραιώνουν την παρουσία τους στις κερκίδες.

Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να απαξιώνεται κι άλλο ως τηλεοπτικό προϊόν και να μειώνονται τα κέρδη των ομάδων που έτσι θα συνεχίζουν να φέρνουν παίκτες με τη... σέσουλα φτιάχνοντας ομάδες μίας χρήσης, τις οποίες θα... ξαναχαλάνε το επόμενο καλοκαίρι.

Και φτου κι απ’ την αρχή, σε ένα σισύφειο μαρτύριο για τους ποδοσφαιρόφιλους της χώρας, που αξίζουν περισσότερα. Έστω να τους φέρονται ως «πελάτες» οι ιθύνοντες των ΠΑΕ, αφού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν σέβονται την ανιδιοτελή τους σχέση με τους συλλόγους τους...