Παππάς: «Έχω κορεστεί από τα υλικά αγαθά»

Στην κρατική τηλεόραση μίλησε ο Νίκος Παππάς και αναφέρθηκε στην απώλεια κινήτρου που είχε για το μπάσκετ. Ο γκαρντ της ΑΕΚ τόνισε πως έχει κορεστεί από τα υλικά αγαθά και επίσης αναφέρθηκε σε ανθρώπους που θαύμαζε από την τηλεόραση και αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι.

Αναλυτικά ο Νίκος Παππάς μίλησε:

Για τη φιλανθρωπική του δράση: «Είναι μια ικανοποίηση για μένα να προσφέρω. Είναι ένα συναίσθημα που έχεις όταν προσφέρεις ένα δώρο. Μου δίνει ζωή, μου δίνει πράγματα. Μπορεί μια προσφορά να ακούγεται ανιδιοτελής, αλλά δεν είναι και τόσο. Δεν είναι και το πιο ευχάριστο μέρος, ευτυχώς όταν πήγα εγώ οι συνθήκες φαίνονταν εντάξει. Είχαν μπει φυλακή κάποιοι φίλοι μου κατηγορούμενοι για τρομοκρατικές οργανώσεις, επιθέσεις κλπ. Είναι έξω ευτυχώς και ελπίζω να μη βρεθούν ποτέ ξανά εκεί μέσα».

Για το πώς ξεκίνησε το μπάσκετ: «Χαίρομαι που οι γονείς μου με ώθησαν στο μπάσκετ. Με το ζόρι δεν έκανα τίποτα. Σε αυτή την ηλικία πηγαίνεις πιο πολύ με το ένστικτο. Όταν στρέφεσαι στο μπάσκετ είναι δύσκολο να συνδυάσεις κι άλλα πράγματα. Είναι μια απόφαση δύσκολη και γενναία. Αυτό το πράγμα με ευχαριστούσε και γι’ αυτό το ακολούθησα».

Για τη σχέση του με τα χρήματα: «Η οικογένειά μου ήταν μεσοαστική, θυσίαζαν τις ανάγκες τους για τα παιδιά τους. Δεν μου έλειψε τίποτα. Μια χαρά ήταν το Nissan του Στάθη (σ.σ. πατέρας του), αλλά εγώ μπορεί να ήθελα ένα καλύτερο. Δεν έχω τέτοια απωθημένα. Έχω κορεστεί από τα υλικά αγαθά. Είναι ωραία τα υλικά αγαθά, από τη στιγμή που τα παίρνεις με όμορφο και νόμιμο τρόπο μπορείς να τα χαίρεσαι, χωρίς υπερβολές. Δεν έδινα απόλυτη προτεραιότητα στα χρήματα στην καριέρα μου. Μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο να με κοιτά στα μάτια και να μου λέει ‘σε θέλω στην ομάδα μου’. Προφανώς δεν θα έπαιζα τσάμπα, αλλά παίζει ρόλο πού θες να είσαι και να δεις τον τρόπο προσέγγισης. Το να πας κάπου απρόσωπα δεν μου ταιριάζει».

Για το πότε άκουσε για πρώτη φορά να γίνεται σύνθημα: «Κάτι για τον Πειραιά λένε… Την πρώτη φορά που φώναξαν το όνομά μου ήταν στον Παναθηναϊκό, όταν πήγα στα 23. Ήταν αυτό που ονειρεύεσαι από μικρό παιδί. Ονειρεύεσαι να παίξεις στην ομάδα που αγαπάς, να βάζεις μεγάλα καλάθια και ίσως να ακούς το όνομά σου από την κερκίδα. Δεν έχω παράπονο, τα έζησα όλα στον έντονο βαθμό. Γι’ αυτό έχεις δίπλα σου τους δικούς σου που σε προσγειώνουν».

Για τη σημασία που είχε για εκείνον το μπάσκετ και πώς απομυθοποιήθηκε στην πορεία: «Μέχρι τα 18 μου που έγινα επαγγελματίας πίστευα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να παίζεις μπάσκετ. Μετά απομυθοποιείς καταστάσεις και ανθρώπους. Βλέπεις άτομα που είχες πρότυπα να μην έχουν τίποτα να σου δώσουν έξω από το μπάσκετ. Μπορεί να σε βλέπω στην τηλεόραση και να σε θεωρούσα Θεό μου και μετά να πιούμε ένα καφέ και να πω ‘είσαι ένας… και μισός’».

Για το αν νιώθει γεμάτος: «Έπιασα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου λίγο νωρίς και άδειασα λίγο μέσα μου και δεν είναι το ίδιο κίνητρο και την ίδια ανάγκη. Είχα μια ανηδονία. Την πρώτη φορά που σκέφτηκα κάπως έτσι ήταν το 2017, που ήμουν στα πολύ πάνω μου. Πήγαινα στο γήπεδο και δεν είχα μεγάλη ευχαρίστηση. Μέσα μου ήταν βάναυσο, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του καθενός είναι αυτό που βιώνει. Κάποια στιγμή νιώθεις μετέωρος, σηκώνεσαι το πρωί και σκέφτεσαι ‘τι πρέπει να κάνω’. Δεν μπορούσα να το αφήσω, το μοναδικό πράγμα που κάνω από μικρός είναι το μπάσκετ, για να μπορώ να παρέχω πράγματα και στην οικογένειά μου. Τώρα συνήλθα, βρήκα πράγματα που κάνω και είμαι ευχαριστημένος».

Για τα σχέδια για το μέλλον του: «Έχω κάνει από την καριέρα μου ένα κομπόδεμα. Δεν μου αρέσει να κάθομαι, θέλω να είμαι παραγωγικός. Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι το μπάσκετ. Θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να ασχοληθεί με οτιδήποτε, αλλά θα ήθελα να είμαι γύρω από το μπάσκετ, χωρίς να διαγράφω οποιαδήποτε άλλη προοπτική».