Η «βαριά» απόφαση του Γιουσέφ Ελ Αραμπί

Έχει ζήσει τόσα και τόσα ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί στην πολυετή διάρκεια της καριέρας του, αλλά στο ματς του Ολυμπιακού με τον Άρη για την πρώτη αγωνιστική των play off του πρωταθλήματος ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία για τον Μαροκινό «πολυσκόρερ» των ευρωπαϊκών, αφρικανικών και αραβικών γηπέδων!

Ο Ελ Αραμπί βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη περίοδο της καριέρας του καθώς εδώ και μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη το θέμα της ανανέωσης της συνεργασίας του με τον Ολυμπιακό, το οποίο δεν έχει προχωρήσει παρά την κοινή επιθυμία και με τον παίκτη να μην έχει αποφασίσει προς το παρόν να συμφωνήσει με κάποιο άλλο κλαμπ όπως έχει δικαίωμα από την αρχή του έτους για το προσεχές καλοκαίρι.

Είναι προφανές ότι σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι ποτέ εύκολο για έναν σύλλογο και για έναν ποδοσφαιριστή να έχουν την καλύτερη δυνατή συνεργασία, ασχέτως εάν τους ενώνουν πάρα πολλά και παρά το γεγονός ότι ο επαγγελματισμός και το ήθος του ποδοσφαιριστή ουδέποτε και από κανέναν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Σε αυτούς του πρώτους 2,5 μήνες της χρονιάς ο Ελ Αραμπί έχει να αντιμετωπίσει και μία περίοδο από τις σπάνιες στην σταδιοδρομία του με τόσα λίγα γκολ στο ενεργητικό του. Ένα στο Αγρίνιο για το Κύπελλο και ένα με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη, σε ήττες μάλιστα για τον Ολυμπιακό.

Στην πρεμιέρα των play off φαινόταν ότι η κακοδαιμονία και η απόσταση από το γκολ για τον Μαροκινό παρέμενε και μάλιστα σε υψηλό βαθμό, αφού είχε νικηθεί από τον Κουέστα σε τετ-α-τετ, σε πέναλτι και μια κεφαλιά του είχε περάσει λίγο δίπλα από το δοκάρι. Ο Ελ Αραμπί, όμως, δεν είναι κάποιος στράικερ που μπορεί τόσο εύκολα να υποταχθεί από το ψυχολογικό στρες της αγωνιστικής γκίνιας ή του συμβολαίου ή οποιουδήποτε στοιχείου που άλλους ίσως θα τους εξόντωνε. Ο Ελ Αραμπί είναι ο Ελ Αραμπί!

Όταν ο Σισέ πήρε το δεύτερο πέναλτι του Ολυμπιακού, ο Μαροκινός ήταν και πάλι έτοιμος. Αποφασισμένος. Δεν ήταν εύκολο. Στο γήπεδο υπήρχε και ο Βαλμπουενά που θα μπορούσε άνετα να εκτελέσει και είχε πιο καθαρό μυαλό καθώς είχε μπει στο δεύτερο μέρος. Ο Τικίνιο, επίσης. Ο Ελ Αραμπί ζήτησε το πέναλτι, η ομάδα ήξερε ότι μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

Ο Κουέστα ήταν σε εξαιρετική βραδιά, είχε τρομερή ψυχολογία με τις αποκρούσεις που είχε κάνει (έστω κι αν το πρώτο πέναλτι παραλίγο να το... εκτελέσει ο ίδιος!), φαινόταν έτοιμος να σβήσει μια και καλή από το βιογραφικό του εκείνη την ιστορία με το γκολ του Μπουχαλάκη στην περσινή ρεβάνς του Κυπέλλου στην Θεσσαλονίκη.

Το πέναλτι του Ελ Αραμπί ήταν ιδανικό. Μπορεί να μην έφερε κάποια νίκη ιστορικής αξίας ή να μην ήταν το σημαντικότερο τέρμα από τα... εκατοντάδες του Μαροκινού. Σίγουρα όχι. Ήταν, όμως, ένα γκολ από έναν σκόρερ που όσο βρίσκεται στους αγωνιστικούς χώρους, σε όποια ομάδα και σε όποιο παιχνίδι, ανεξαρτήτως εξωαγωνιστικών συνθηκών, διαπραγματεύσεων ή οτιδήποτε άλλο, θα είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος για κάθε αντίπαλο γκολκίπερ. Για κάθε αντίπαλη άμυνα. Ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες (και γενικότερα κυνηγούς) που πάτησαν ποτέ στα γήπεδα της Ελλάδας. Όλοι θέλουν να συνεχίσει σε αυτά. Κι ο ίδιος. Άρα η αισιοδοξία ότι θα συμβεί τελικά κάτι τέτοιο και θα ξεπεραστούν εμπόδια, δεν μπορεί να «αποκρουστεί» τόσο απλά....