Το παιδί με τα τατουάζ: Θέλουμε περισσότερους Αραούχο και Τζιοβάνι με μηνύματα αγάπης

Έχω πάθει πλάκα με έναν ποδοσφαιριστή και ας μην παίζει στον Ολυμπιακό. Όποιος εκτιμάει αθλητές επειδή παίζουν μόνο στον Ολυμπιακό -και κανέναν άλλον εκτός Ολυμπιακού- ας μη συνεχίσει να διαβάζει το κείμενο.

Ο ποδοσφαιριστής αυτός λέγεται Αραούχο. Γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στην Αργεντινή, είναι Αργεντινός, δεν έπαιξε ποτέ στον Άρη, δεν έχει σχέση με τον Άρη και απέκτησε σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία πέντε χρόνια. Πιο πριν είχε σχέση μόνο με το αργεντίνικο και το ισπανικό ποδόσφαιρο.

Είναι όμως άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να είναι Έλληνας ή να είναι μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου για πολλά χρόνια για να συμπάσχει. Βλέπουμε και πόσα καθάρματα έχουν γεννηθεί εδώ ή είναι μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου πολλά χρόνια, αλλά δεν ενδιαφέρονται.

Ο Αραούχο είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Το να είσαι ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας ή τενίστας δεν σημαίνει μόνο ότι παίρνεις πολλά λεφτά, κάνεις μιάμιση ώρα προπόνηση και μετά το ρίχνεις στους καφέδες και στις γκόμενες. Ο διάσημος αθλητής έχει κοινωνικές υποχρεώσεις. Ο διάσημος αθλητής πρέπει να είναι πρότυπο.

Ο Αραούχο, είτε το ξέρει είτε δεν το ξέρει (εγώ πιστεύω ότι το ξέρει), προσφέρει τρομερές υπηρεσίες με αυτά που κάνει μετά τη δολοφονία του Άλκη. Διότι η εικόνα έχει δύναμη. Η δε εικόνα του σπουδαίου ποδοσφαιριστή που βάζει εκπληκτικά γκολ και τα συνδέει με το δολοφονημένο παλικαράκι έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη.

Θαρρείς ότι ο Αραούχο αυτές τις μέρες έχει βάλει όλες του τις δυνάμεις να μας καταπλήξει ως ποδοσφαιριστής, να βάλει απίθανα γκολ, ώστε να περάσει τα μηνύματά του -αφού στον σκόρερ πάνω πάνε οι φωτογράφοι. Στον σκόρερ πάνω πάνε οι τηλεοπτικές κάμερες. Τον σκόρερ όλοι οι φίλαθλοι και οι οπαδοί κοιτάνε. Τον σκόρερ αγαπάνε.

Ο Αραούχο έβαλε εκπληκτικό γκολ στον Άρη, ένα ανάποδο ψαλίδι-ποίημα. Και ενώ δίπλα του ο Έλληνας Τζαβέλλας, το μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου για πολλά χρόνια Τζαβέλλας, ο αρχηγός της εθνικής ομάδας Τζαβέλλας, έβριζε τους Αρειανούς «σκουλήκια» και δίχαζε, ο Αραούχο πάσχιζε να ξεφύγει από τους συμπαίκτες του που κυνηγούσαν να τον αγκαλιάσουν, για να μπορέσει να στείλει το μήνυμά του: το κεφαλαίο ελληνικό γράμμα Α προς τιμήν του δολοφονημένου Άλκη.

Ο Αργεντινός έβαλε άλλη μια γκολάρα τέσσερις μέρες μετά, ένα ποίημα-άγγιγμα της μπάλας που θύμισε Τζιοβάνι. Στο ματς με τον Απόλλωνα. Και πάλι ξέφυγε από τους συμπαίκτες του, έτρεξε στον πάγκο και πήρε μία μαύρη φανέλα που έγραφε με κίτρινα γράμματα και λίγο κόκκινο «ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΑΛΛΟ». Μαύρο το χρώμα του πένθους, κίτρινα τα χρώματα του Άρη, κόκκινο το αίμα.

Λίγο πριν, στη Χαλκιδική, πλακώνονταν πάλι και έστειλαν στο νοσοκομείο δύο παίκτες τοπικής ομάδας.

Ψάχνουμε από κάπου να κρατηθούμε σε μια χώρα που όλα μοιάζουν προβληματικά. Ο Αλβανός, που τον έλεγαν στην αρχή δολοφόνο, είχε φίλο και συνεργό ομοεθνή του, το ίδιο είχαν κάνει το 2019, σαν συμμορία, τους είδε η αστυνομία από τα βίντεο, είχαν τις μαρτυρίες των φίλων του Άλκη, πιάσανε τον έναν Αλβανό, αλλά δεν σκέφτηκαν έγκαιρα ότι θα την κοπανήσει ο άλλος Αλβανός και πέρασε τα σύνορα σαν κύριος…

Όχι ως φυγάς, δεν έκοψε σύρματα μέσα στη νύχτα, αλλά πέρασε κανονικά όπως όλοι οι άλλοι. Το σύστημα πάλι δεν λειτούργησε στο κράτος. Όπως δεν λειτούργησε στα χιόνια, όπως δεν λειτούργησε στις πλημμύρες, όπως δεν λειτούργησε στις φωτιές. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, το κράτος εξακολουθεί να μη λειτουργεί.

Τώρα λένε ότι Έλληνας είναι ο δολοφόνος. Εν τω μεταξύ, στην αρχή μάς έδειχναν μαχαιράκι, μετά από μέρες μάς έδειξαν δρεπάνι μεγάλο. Παράξενα πράγματα...

Ο κύριος Αραούχο -το βλέπεις στο ύφος του, το βλέπεις στις κινήσεις του- είναι ένα παιδί που καταλαβαίνει. 30 χρόνων. Άλλοι μένουν με τη μαμά τους 30 χρόνων. Ένα παιδί γεμάτο τατουάζ. Έχουν μεγάλη σημασία αυτά που κάνει.

Μιλάνε για τη βία οι πολιτικοί και βρίζει ο κόσμος. Μιλάνε για τη βία οι δημοσιογράφοι και αδιαφορεί ο κόσμος. Ο Αραούχο, όμως, μετράει. Γιατί είναι ο πρωταγωνιστής. Και γιατί δεν είναι ο παράγοντας του ποδοσφαίρου που έχει κάνει όργια, έχει ωθήσει δημοσιογράφους να επιτίθενται σε αντίπαλους, να μη σέβονται αντιπάλους, έχει απειλήσει κόσμο, έχει προσβάλει. Δεν είναι ούτε ο παλιοχαρακτήρας ποδοσφαιριστής. Δεν είναι στυλ Βράνιες, δεν είναι καν στυλ Λιβάγια.

Δεν αναφέρω αυτά τα ονόματα τυχαία. Μίλησα με ΑΕΚτζήδες που παρακολουθούν στενά την ΑΕΚ. Και τους ρώτησα αν υπάρχει πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής από τον Αραούχο μέχρι σήμερα, από το 2017 που ήρθε ο Αργεντινός στην ΑΕΚ. Τα βάλαμε κάτω, είδαμε τα ρόστερ, είδαμε τα ονόματα. Ο Αραούχο, που κάνει αυτές τις συμβολικές κινήσεις, είναι ό,τι καλύτερο στην ΑΕΚ, δεν υπάρχει άλλος παίκτης της ΑΕΚ να είναι καλύτερος από αυτόν σε μίγμα κλάσης ποδοσφαιρικής και συμπεριφοράς.

Αυτοί που θα μπορούσαν να μετράνε ως «ανταγωνιστές» του είναι οι εξής: ο Μάνταλος, αλλά αυτός αμφισβητείται από τον κόσμο της ΑΕΚ, πολλοί δεν θέλουν να τον βλέπουν, έχει πτωτική πορεία. Ο Βράνιες επίσης είναι χρόνια στην ΑΕΚ, αλλά ούτε την ποιότητα του Αραούχο έχει ούτε τον χαρακτήρα. Ένας γελοίος είναι ο Βράνιες στα μάτια πολλών. Ο Λιβάγια επίσης δεν ήταν χαρακτήρας σαν τον Αραούχο. Ο δε Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος είχε παίξει και στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό και μετά παράτησε την ΑΕΚ και πήγε στον Ολυμπιακό. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να κάνει αυτές τις συμβολικές κινήσεις για τον δολοφονημένο οπαδό ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ.

Ούτε Βράνιες θέλουμε ούτε Σεμέδο θέλουμε ούτε Τζαβέλλες. Η δουλειά μας πρέπει να αναδεικνύει συμπεριφορές σαν του Αραούχο. Η δουλειά μας δεν είναι να υπακούμε στο μίσος. Ούτε να ωθούμε στο μίσος. Η δουλειά μας είναι να έχουμε ελεύθερη βούληση και κρίση και να κοιτάμε το καλό. Ας φοράει όποια φανέλα φοράει ο άλλος. Η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα.

Δεν εξετάζω πλέον στο ποδόσφαιρο μόνο ποιος είναι καλός παίκτης ή καλός προπονητής ή καλός παράγοντας ή καλός δημοσιογράφος. Εξετάζω κι άλλα πράγματα. Είναι σωστός ως άνθρωπος; Τι μηνύματα δίνει στην κοινωνία; Προσφέρει στην κοινωνία; Βρίζει τα θεία δημόσια; Ασχημονεί; Μετράνε αυτά, γιατί είμαστε άνθρωποι με μυαλό και συναισθήματα.

Ο κύριος Αραούχο έχει βάλει 5 γκολ σε 10 ματς που έχει αγωνιστεί ως αντίπαλος με τον Ολυμπιακό. Έχει παίξει σε μοιρασμένες νίκες-ήττες με τον Ολυμπιακό. Αυτό δείχνει ότι είναι δυνατός αντίπαλος. Σεβαστός όμως.

Το παιδί με τα τατουάζ... Άλλη μια φορά που η εξωτερική εικόνα γελάει. Προσωπικά, γνωρίζω καλά παιδιά με τατουάζ, γνωρίζω και καθάρματα με γραβάτες. Και το αντίθετο βέβαια. Κανόνας δεν υπάρχει. Πράξεις μόνο. Ούτε μεγάλοι σταυροί και μεγάλα λόγια.

Προς ποδοσφαιριστές: δεν είναι μόνο παίρνουμε τα παχυλά λεφτά και αράζουμε με καφεδάκι και με γκόμενες. Για τις φανέλες που φοράτε πλακώνονται και σπάνε τα κεφάλια τους. Εσείς τις φοράτε αυτές τις φανέλες. Κάντε κάτι να τους δείξετε ότι πήραν τη ζωή τους λάθος.

Δύο γκολ έβαλε τώρα με τον Απόλλωνα ο Αργεντινός, το ένα πιο ωραίο από το άλλο. Ένα γκολ πανέμορφο έβαλε στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Τρία γκολ σε μισή εβδομάδα μετά τον φόνο του Άλκη. Ενώ είχε βάλει εφτά γκολ σε όλο το πρωτάθλημα πριν. Λες και ήθελε να φουλάρει τώρα, να πάνε οι κάμερες πάνω του να στείλει τα μηνύματά του.

Αυτά που κάνει ο Αραούχο είναι το μόνο που θα έχω να θυμάμαι από τη φετινή κακή ΑΕΚ. Μία προβληματική ομάδα φέτος που υπερτονίστηκαν οι μεταγραφές, αλλά δεν προσέφεραν τα αναμενόμενα.

Τον σέβομαι αυτόν τον παίκτη, είναι άξιος αρχηγός πια. Φόρεσε και το περιβραχιόνιο για πρώτη φορά τις τελευταίες μέρες -και μαθαίνω ότι υπάρχει κίνημα από τους ΑΕΚτζήδες να μπει η ομάδα στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ με τον Αραούχο αρχηγό. Είναι ο πιο αγαπητός παίκτης στον κόσμο της ΑΕΚ.

Πρέπει να το αλλάξουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο, όλοι έχουμε κάνει λάθη. Πρέπει να μην πάει χαμένο το αίμα του νεαρού Άλκη, ο θρήνος της οικογένειάς του. Θα θρηνήσουμε κι άλλα παιδιά.

Ας βγουν μπροστάρηδες οι ποδοσφαιριστές. Αυτούς αγαπάνε τα παιδιά, αυτοί είναι η «βιτρίνα». Αυτοί πρέπει να είναι.

Θέλουμε περισσότερους Αραούχο, περισσότερους Τζιοβάνι με την Αγία Γραφή και τα μπλουζάκια με μηνύματα περί αγάπης. Το μίσος είναι εύκολο, η αγάπη είναι η δύσκολη. Εμείς πρέπει να είμαστε για τα δύσκολα.

Και πολύ χάρηκα που είδα τους παίκτες του Ολυμπιακού με αυτά τα μπλουζάκια «ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΑΛΛΟ». Ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι ο μπροστάρης στο να έρθει περισσότερος πολιτισμός στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός είναι ο πιο ευρωπαϊκός σύλλογος, ο κορυφαίος σύλλογος, με τον περισσότερο κόσμο και τους περισσότερους καλούς παίκτες. Και μπράβο στο παλικαράκι τον Σουρλή στη β’ ομάδα.