Δυστυχώς, έχασε τον προσανατολισμό του...

Δεν είναι κακός παίκτης ο Ραντζέλοβιτς που έφυγε δανεικός για την Λεγκανές. Το... κεφάλι του μόνο γνωρίζει για ποιο λόγο δεν μπόρεσε να έχει τη διάρκεια που ευελπιστούσαν όλοι στον Ολυμπιακό ότι θα είχε, μετά το ονειρεμένο καλοκαίρι του 2019 με αποκορύφωμα τη βραδιά του 4-0 επί της Κράσνονταρ.

Ο Σέρβος εξτρέμ έβγαλε τα μάτια του. Είχε μεταπτώσεις στην απόδοσή του ακόμα και την πρώτη του σεζόν, ενώ το καλοκαίρι του 2020 μετά τον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ και το ματς με την Ομόνοια στο Φάληρο, έδειχνε λες και έχασε τον προσανατολισμό του.

Ο Ραντζέλοβιτς δεν είχε την προσδοκώμενη βελτίωση. Ενώ είχε όλα τα στοιχεία που μπορούσαν να τον οδηγήσουν στην πρώτη τετράδα των εξτρέμ του Ολυμπιακού, κάπου σαν να πάτησε μία... μπανανόφλουδα και δεν μπορούσε να σηκωθεί.

Σίγουρα είναι και παίκτης ψυχολογίας. Το να βλέπει συνεχώς τον προπονητή του να τον έχει μεταξύ πάγκου και εξέδρας, δεν είναι κάτι που μπορεί να το χωνέψει εύκολα. Από την άλλη, δεν τον πείσμωσε κιόλας. Δεν έστειλε τα «μηνύματα» που έπρεπε στον Μαρτίνς μέσω των προπονήσεων.

Ο Μαρτίνς τον στήριξε, τον εμπιστεύτηκε και τον έβαλε στην εξίσωση σε μία περίοδο που όλοι πίστευαν ότι δεν είχε καμία ελπίδα να μείνει στο λιμάνι.

Τον κράτησε για δύο σεζόν, αλλά το γεγονός ότι έφυγε δανεικός για την Λεγκανές, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να βαραίνει τον προπονητή του, αλλά τον ίδιο.

Εκείνος έχασε το... τρένο. Ακόμα και φέτος που μπήκε καλά στην προετοιμασία, πάλι στην πορεία σαν να χάθηκε. Κι επίσης, το σύγχρονο ποδόσφαιρο θέλει έναν εξτρέμ που να μην έχει ως «όπλο» μόνο το «πετάω μπροστά την μπάλα και τρέχω». Δεν αρκεί μόνο η ταχύτητα. Έπρεπε να δουλέψει και στις αδυναμίες του, στο να είναι πιο... ευρηματικός στο «ένας εναντίον ενός» και πιο αποτελεσματικός στις τελικές του πάσες ή προσπάθειες.

Αν είχε δουλέψει περισσότερο, δεν θα έπαιρνε τώρα το αεροπλάνο για Ισπανία...