Τυπικό, ελληνικό, ποδοσφαιρικό καλοκαίρι!

Kανονικά έπρεπε να εστιάζαμε στον Φαμπρίς Ενσακαλά της Μπεσίκτας, που κατέρρευσε εντός αγωνιστικού χώρου, στο ματς του τουρκικού πρωταθλήματος με την Γκαζισεχίρ. Τον δεύτερο μετά τον Σάμουελ Καλού της Μπορντό, στο ματς με τη Μαρσέιγ, ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, που θύμισε, στο ξεκίνημα της σεζόν 2021-22... Έρικσεν, αυξάνοντας τις ανησυχίες αν οι ποδοσφαιρικοί οργανισμοί αντέχουν την αδυσώπητη καταπόνηση που τους επιβάλλουν κάποιοι χαρτογιακάδες στα διευθυντήρια των ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ.

Ωστόσο αυτά ελάχιστα απασχολούν το εγχώριο φίλαθλο κοινό, που τα βλέπει πολύ μακρινά, καθώς στα μέρη μας τέτοια προβλήματα τα έχουμε πρακτικά λυμένα.

Όχι γιατί τα γήπεδά μας αποτελούν πρότυπα στην προετοιμασία αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, αλλά γιατί απλά δεν... παίζουμε ποδόσφαιρο! Επίσημους αγώνες τουλάχιστον...

Ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πανηγυρίζουν την έναρξη των πρωταθλήματων τους, επιστρέφοντας (με μάσκες, εμβόλια, προσοχή, αλλά οπωσδήποτε χαρούμενοι) στα γήπεδα, γεμίζοντάς τα (Αγγλία, Γαλλία) ή με ποσοστώσεις (ανάλογα με τα ιατρικά πρωτόκολλα κάθε χώρας ή περιοχής), μετά από ενάμιση χρόνο στέρησης, λόγω της πανδημίας, εδώ παίζουμε... φιλικά μεταξύ μας, ανακυκλώνοντας την εγχώρια ποδοσφαιρική μας μιζέρια.

Και μάλιστα τα περισσότερα χωρίς τηλεοπτική κάλυψη. Αλλά, εδώ που τα λέμε, τι να δείξουν τα κανάλια; Ανέτοιμες ομάδες, που περιμένουν, ύστατη ώρα, να διορθώσουν όπως όπως όσα κακώς κείμενα δεν κατάφεραν ένα ολόκληρο καλοκαίρι, για να ξεκινήσουν από Σεπτέμβρη να μιλούν άπαντες για «ενίσχυση» τον Γενάρη;

Φυσικά δεν είναι πρωτοφανές το «σκηνικό». Αλίμονο...

Στην ποδοσφαιρική «Ψωροκώσταινα» ωστόσο μοιάζει, αν όχι κακόγουστο ανέκδοτο, σίγουρα εκ του περισσού, πως κάθε χρόνο η διοργανώτρια αρχή του συνεταιρισμού (που μόνο στα λόγια είναι τέτοιος και περισσότερο μέσο για επίδειξη παραγοντικής, εξωγηπεδικής, δύναμης των «μεγάλων» ΠΑΕ...) των ομάδων της Σούπερ Λίγκας εξαγγέλλει ημερομηνία έναρξης του πρωταθλήματος.

Μόνο και μόνο για να την αναβάλλει κατόπιν...

Σε ένα άθλημα διαρκώς απαιτητικότερο, με περισσότερους αγώνες στη διάρκεια της ημερολογιακής χρονιάς και δράση, πρακτικά, 11μηνη για τους ποδοσφαιριστές, οι ομάδες μας (στη συντριπτική τους πλειοψηφία...) μοιάζουν να έχουν χάσει το «τρένο» των εξελίξεων, θέλοντας κάθε χρόνο να μπουν σε μια «μηχανή του χρόνου» που θα τους φέρει στη δεκαετία του ’80, όταν τα επίσημα ματς ξεκινούσαν μαζί με τον... τρύγο του Σεπτέμβρη! Κι όσες θέλουν να πάνε «κόντρα στο ρεύμα» παρασύρονται από τον χαμηλό μέσο όρο.

Ούτε οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί από εκπροσώπους... εξωτικών χωρών (που κάποτε... σνομπάραμε, τρομάρα μας) ταράζει τον μακάριο ύπνο των ιθυνόντων. Που αντί να δουν τη μεγάλη εικόνα -όπου η Eθνική ομάδα αποτυγχάνει να πάει σε δύο διαδοχικά Γιούρο (με 24, από τις 55, χώρες της ΟΥΕΦΑ παρούσες και τη 2η ευκαιρία του Νέισονς Λιγκ ενεργοποιημένη) και ότι στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ βλέπουμε τη 16η Κύπρο «με κιάλια» (καθότι 20οί)- ομφαλοσκοπούν, ασχολούμενοι με «ψηφαλάκια» στα συμβούλια της Σούπερ Λίγκας, προσεταιριζόμενοι ομάδες που επιβιώνουν από τα τηλεοπτικά συμβόλαια λόγω μειωμένης δημοφιλίας.

Ξέρετε όμως τι λένε για τα «ζευγάρια». Ότι, συν τω χρόνω, τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Ασχολούμενοι με «μικρομεσαίους», οι «μεγάλοι» μας μικραίνουν κι εκείνοι...