Αρέσει αυτή η σοβαρή Βραζιλία

Με εξέπληξε η Βραζιλία. Ευχάριστα. Όχι τόσο για την πρόκριση επί του Μεξικού που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενη, αλλά με τον τρόπο που το έκανε. Ήταν καλή κατά διαστήματα, πρόσφερε και κάτι από θέαμα, έδειξε δυνατότητες και ισορροπία σε άμυνα κι επίθεση. Κυρίως όμως έδειξε σοβαρότητα. Σε μεγάλο βαθμό κι αυτό πιστώνεται αποκλειστικά στον Τίτε τον Βραζιλιάνο προπονητή που από τα αζήτητα (εννοώ στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, γιατί στην Βραζιλία θεωρείται από τους καλύτερους προπονητές της χώρας), δημιούργησε ένα σύνολο, που σε σοβαρότητα έχει πολύ\λα χρόνια να δει ο κόσμος…

Ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Ομάδα που ξέρει να αμύνεται και πώς να επιτίθεται. Μέχρι σήμερα η Βραζιλία έδειξε πως δύσκολα δέχεται αιφνιδιασμό. Πρώτα από όλα γιατί έχει πολύ γρήγορες επιστροφές και μετά, γιατί δεν βγαίνουν όλοι ασυλλόγιστα μπροστά αφήνοντας εκτεθειμένα τα μετόπισθεν. Δεν είναι πια η αφελής ομάδα που είδαμε σε πολλά Μουντιάλ με αποκορύφωμα την ομάδα του Τέλε Σαντάνα το 1982 στη Ισπανία, που από το πουθενά της ξεφύτρωσε ένας Πάολο Ρόσι και την έστειλε αδιάβαστη. Ούτε εκείνη πλέον αφελής εθνική Βραζιλίας όλων των εποχών που εμφανίστηκε στο δικό της Μουντιάλ το 2014 και εισέπραξε την απίστευτη εφτάρα από την Γερμανία.

Παρ’ όλα αυτά, η μεγαλύτερη ζημιά αποδείχθηκε ότι πιο ωφέλιμο μπορούσε να έχει αυτή η Βραζιλία για τα επόμενα χρόνια. Η ντροπή διάλυσε μύθους, δράκους και παραμύθια. Όλοι έβαλαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν σοβαρά. Όλοι; Σχεδόν! Γιατί όταν υπάρχει ο Νεϊμάρ, δεν μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο. Ο βραζιλιάνος σταρ, έχει στα γήπεδα της Ρωσίας, την ευκαιρία να γίνει το πρόσωπο της διοργάνωσης και να δώσει απαντήσεις σε όλους. Εχθρούς και φίλους. Να αποκαθηλώσει Ρονάλντο και Μέσι και να δώσει το στίγμα του ότι το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει νέο βασιλιά και όχι πια το δίδυμο των 30άρηδων της Πορτογαλίας και της Αργεντινής. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να παραμείνει σοβαρός, όπως τουλάχιστον εμφανίστηκε στα δύο τελευταία ματς με Σερβία και Μεξικό. Να παίζει δηλαδή για την Βραζιλία και όχι για τον εαυτό του. Αν είναι, να καθαρίζει με ασίστ και γκολ τα παιχνίδια, τότε ας κάνει και το κάτι παραπάνω στο συνέχεια.

Μου άρεσε αυτή τη φορά η Βραζιλία κι έδειξε ότι μπορεί να φθάσει ψηλά. Κι ας έχει απέναντι της τώρα την καλύτερη για πολλούς ευρωπαϊκή ομάδα το Βέλγιο. Το οποίο φυσικά δεν το υποτιμώ αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας. Πρόκειται για μια ομάδα, δυνατή, δουλεμένη, ποιοτική. Όμως δεν είναι μαθημένη στην πίεση και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το έδειξε στο Μουντιάλ του 2014, το έδειξε και στο πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι της φετινής διοργάνωσης. Ναι, γύρισε το ματς με την Ιαπωνία. Και; Ούτε μεγαθήριο νίκησαν, ούτε καμία παντοδύναμη ομάδα ανέτρεψαν. Ίσα-ίσα μείωσαν με ένα πολύ τυχερό γκολ και λίγο έλειψε στο 90’ να το φάνε κιόλας. Απλά πιο έμπειρη από τους Ασιάτες κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση.

Δεν τρομάζει το Βέλγιο. Κλείνεις χώρους στον Αζάρ, δεν αφήνεις την εύκολη πάσα ή του σουτ στον Ντε Μπρούινε και είσαι καβάλα στο άλογο. Οι «κόκκινοι διάβολοι» έχουν παράλληλα την πιο γερασμένη και πιο αργοκίνητη άμυνα στο Μουντιάλ, ειδικά μεταξύ των φαβορί. Κομπανί, Βερντόνγκεν, Αντερβάιλερ, δεν αντέχουν πολύ και δύσκολα στρίβουν. Από τη μέση και μπροστά είναι ομάδα-θάνατος. Όμως αν τους μπλοκάρεις και δεν βρουν διαδρόμους, έχουν πρόβλημα. Και το έδειξαν στο ματς με την Ιαπωνία, όπου ήμουν σίγουρος μάλιστα ότι θα νικούσαν εύκολα.

Εν κατακλείδι: θα είναι απώλεια η απουσία του Κασεμίρο λόγω καρτών από αυτό το ματς, αλλά ελπίζουμε οι φαν της ομάδας ότι θα έχουμε Μαρσέλο στην ενδεκάδα. Ο Φερναντίνιο που θα αντικαταστήσει τον φορμαρισμένο μέσο της Ρεάλ, ξέρει τα κατατόπια ενώ έχει παίξει πολλές φορές αντίπαλος με τους Ντε Μπρούινε, Αζάρ, Φελαϊνί. Συνεπώς τι να φοβηθούμε; Βραζιλία είμαστε αφού…