Ολυμπιακός: Για πάντα, όπου κι αν φτάσει

Ας πάει και στη Μάντσεστερ Σίτι (την καλή, όχι τη φετινή). Ας κατακτήσει ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Αυτό το ντέρμπι και η πρόκριση του Ολυμπιακού θα είναι για πάντα «του Χρήστου Μουζακίτη».

Έτσι συμβαίνει στα μεγάλα παιχνίδια, στους κορυφαίους πρωταγωνιστές, στη μαγεία του ποδοσφαίρου. Κάποια ντέρμπι, κάποιες προκρίσεις, κάποιοι ξεχωριστοί αγώνες μένουν για πάντα στην ιστορία για εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους.

Κάποιοι πολύ σπουδαίοι άσοι δεν τα κατάφεραν ποτέ. Ο Χρήστος Μουζακίτης το πέτυχε στα 18 του. Το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 1-0, έτσι όπως τελείωσε, θα μείνει στην ελληνική ποδοσφαιρική αιωνιότητα ως το δικό του ντέρμπι αιωνίων.

Αυτό το παιδί που εκπέμπει υγεία σε ένα χώρο που την έχει ανάγκη, με αυτό το χαμόγελο και την αθωότητα μιας παιδικής ηλικίας άλλων εποχών, αφήνει ήδη τη δική του εποχή. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για μικρότερούς του να ασχοληθούν και να προσπαθήσουν να πετύχουν σε κάτι που έχει από καιρό χάσει ρομαντισμό και αγνότητα, αλλά φυσικά δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο που ψάχνεται για ιδεώδη. Ολόκληρη η κοινωνία τα αναζητεί, μια νεολαία που έχει ανάγκη από τέτοια ινδάλματα και πρότυπα. Αντί για τα άλλα, για τα οποία σερφάρει σε έναν απέραντο, αχανή, επικίνδυνο και εθιστικό τρόπο καθημερινότητας.

Ο Μουζακίτης ζει το όνειρό του, δεν έχει υποχρέωση να σηκώνει τέτοιου είδους βάρη, όμως μπορεί να καμαρώνει για ό,τι προσφέρει. Στον Ολυμπιακό, στον αθλητισμό, στους συνομήλικούς του, σε μικρότερους και μεγαλύτερους. Συναισθήματα απαραίτητα σε έναν κόσμο που θα ήθελε (ή προσποιείται έστω ότι θα ήθελε) να μεγαλώνει «Μουζακίτηδες», να συμβιώνει μαζί τους, να απολαμβάνει τη φρεσκάδα τους και συνάμα την ωριμότητά τους.

Αυτό το γκολ θα μείνει στην ιστορία, αυτό το «Ολυμπιακός - ΠΑΟ 1-0, Μουζακίτης 90'+» θα μείνει στο μυαλό και στην καρδιά του παιδιού μέχρι να πάει 90 + και μακάρι και παραπάνω. Θα μείνει, ωστόσο, σε κάθε άνθρωπο που έχει ή δεν έχει δικά του παιδιά, που διαθέτει καρδιά πρόθυμη να συγκινηθεί αληθινά, η χαρά στο πρόσωπο ενός κανονικού, απλού και χαρισματικού ταυτόχρονα αγοριού. Η ευτυχία στο βλέμμα του όταν έβαλε το γκολ, όταν το πανηγύρισε με τους συμπαίκτες του, όταν το όνομά του έγινε πάλι σύνθημα.

Και μπορεί στην ιστορία του Ολυμπιακού να μείνει αυτό το ντέρμπι της πρόκρισης του Μουζακίτη, αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με ομάδες και χρώματα. Δεν το ξέρω, αλλά είμαι βέβαιος και το αναφέρω και στην εφημερίδα ότι μεγάλοι ποδοσφαιριστές και αξίες όπως για παράδειγμα ο Τάσος Μπακασέτας, αντίπαλος του Μουζακίτη στο ντέρμπι, συμπαίκτης του στην Εθνική, μπορεί να λυπήθηκε φυσιολογικά για την ήττα του Παναθηναϊκού και τον αποκλεισμό από αυτό το γκολ, αλλά αποκλείεται επίσης να μην ένιωσε πολλά μέσα του. Και ο αρχηγός του Μούζα στην Εθνική και άλλοι αντίπαλοι πρωταγωνιστές των αιώνιων (και μη) ντέρμπι, αυτή την πρόοδο τη λατρεύουν. Αυτό το παράδειγμα το αποζητούν. Και το θαυμάζουν, το επικροτούν, το χαίρονται.

Κατά τα λοιπά: Τώρα θα «βαρεθούν» να παίζουν ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ, όπως είχε πει για τα διαδοχικά ματς με τον Παναθηναϊκό ο Μεντιλίμπαρ. Και σε ό,τι έχει να κάνει με το Κύπελλο, κάποιοι έχουν ήδη έτοιμο ένα σεναριακό σκηνικό: 0-0 το πρώτο ματς στο Φάληρο. Και 0-1 στην OPAP Arena στην παράταση. Από σέντρα του Έσε και κεφαλιά του Ελ Κααμπί... Κάτι τους θυμίζει, λένε...