Δεν «μουντζουρώθηκε» η εικόνα του, αλλά τρεις φορές έβγαλε τα μάτια του

Ας ξεκινήσουμε από τα πιο σημαντικά… Για έναν ουδέτερο παρατηρητή, ο τελικός του Κυπέλλου που παρακολουθήσαμε ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Σε κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση, ασχέτως αν υπήρχαν στιγμές που ο ρυθμός έπεφτε αισθητά.

Υπήρχε όμως μία ιδιαιτερότητα. Δεν έπεφτε ο ρυθμός και των δύο ομάδων ταυτόχρονα. Όταν ο Ολυμπιακός κατέβαζε ταχύτητα, τότε ο ΠΑΟΚ έπαιρνε θάρρος. Όταν ο ΠΑΟΚ φοβόταν τον ίσκιο του, οι παίκτες του Ολυμπιακού σημάδευαν τον Πασχαλάκη. Όταν μπήκε ο Κρμέντσικ, ο «Δικέφαλος» ανέβασε ταχύτητα και ο Ολυμπιακός τα… έχασε.

Η χρονιά δεν τελείωσε ιδανικά για τους Πειραιώτες λόγω της απώλειας του Κυπέλλου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να ασκήσει σκληρή κριτική σε μία ομάδα που καθάρισε το πρωτάθλημα από τα Χριστούγεννα και έχει κάνει την τελευταία διετία βήματα προόδου σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Κριτική μπορεί να ασκηθεί για μεμονωμένα κομμάτια του τελικού και για λάθη στο κομμάτι της τακτικής, στην έλλειψη συγκέντρωσης και τα σημάδια χαλάρωσης στο τελευταίο δεκάλετπο.

Όπως για παράδειγμα την ευκολία με την οποία ο Κρμέντσικ βγήκε τρεις φορές τετ α τετ, ασχέτως αν την πρώτη φορά από κόντρα σε σουτ του Τσιγγάρα είδε ξαφνικά την μπάλα μπροστά του. Στα άλλα δύο τετ α τετ, στο χαμένο του 85’ και στο γκολ του 90’, φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη συγκέντρωσης και η χαλαρότητα με την οποία πήγαν οι αμυντικοί στις φάσεις. Στη μεν πρώτη ο Σεμέδο έχασε τη μονομαχία στο κέντρο, στη δε δεύτερη και την καθοριστική που έκρινε το ματς, ο Σεμέδο κάλυπτε τον σκόρερ και πριν από το τακουνάκι του Ζίφκοβιτς, ο Τσιγγάρας ανενόχλητος κυκλοφορούσε την μπάλα στη μεσαία γραμμή δίχως την παραμικρή ενόχληση.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν είναι αποκλειστικός υπεύθυνος ο Πορτογάλος στόπερ, μολονότι ήταν... αλλού γι' αλλού στο τελος. Αυτό μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, να είναι «μέσα» σε καίριες φάσεις δίχως να φέρει απόλυτη ευθύνη. Συνολικά ήταν τα λάθη στην ερυθρόλευκη άμυνα. Τρεις φορές ο Ολυμπιακός έβγαλε τα μάτια του, τις δύο την γλίτωσε και την τρίτη ο Κρμέντσικ είχε την ψυχραιμία να πλασάρει σωστά τον Σα. Το κακό είναι ότι οι πρωταθλητές δεν «διάβασαν» σωστά τις δύο προειδοποιητικές βολές του Κρμέντσικ με τα χαμένα τετ α τετ.

Μπορούμε να ειπωθούν πολλά για την επιμονή του Μαρτίνς στο 3-4-3 και με την τοποθέτηση των Εμβιλά – Χολέμπας δίπλα στον Σεμέδο, μολονότι δεν είναι κλασικοί κεντρικοί αμυντικοί. Με δύο κανονικούς στόπερ (Σεμέδο – Σωκράτη) και έναν… χαφ (Εμβιλά), το 3-4-3 πήγε μια χαρά έως το 25’.

Επίσης, εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν έπρεπε να παρασυρθεί ο Μαρτίνς από τη δίψα του Παπασταθόπουλου να αγωνιστεί, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να χαραμίσει μία αλλαγή. Και όχι τίποτε άλλο, το θέμα είναι μην χαραμίσει τις πολύτιμες διακοπές του ο Σωκράτης με θεραπείες.

Η ουσία είναι ότι εκεί που έδειχνε το ματς ότι η πλάστιγγα έγερνε προς τον Ολυμπιακό, στο τέλος έχυσε την καρδάρα με το γάλα και η έμπνευση του Γκαρσία με τον Κρμέντσικ τού βγήκε στο 100%. Συμβαίνουν όμως αυτά, είναι στα όρια της ποδοσφαιρικής λογικής να κερδίζει στο τέλος η ομάδα που έχει το καθαρό μυαλό την κρίσιμη στιγμή.

Από εκεί και πέρα, ο Μαρτίνς έχει αποδείξει ποιος είναι, έχει δείξει ότι ξέρει να διαχειρίζεται τέτοιες βραδιές και σίγουρα στο τέλος μίας επίπονης χρονιάς, το πρόσημο είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μουντζουρωθεί η εικόνα του Ολυμπιακού από ένα χαμένο Κύπελλο.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ίσως ο Ολυμπιακός να μην έφτανε καν στον τελικό, αν δεν είχε εκείνη την φαεινή ιδέα ο Μπουχαλάκης να παίξει… κρυφτούλι στον Κουέστα στο ματς με τον Άρη και να πετύχει ένα σπάνιο γκολ.

Το βασικό ζητούμενο για τους «ερυθρόλευκους» είναι να ξεκουραστούν και κυρίως να μην ξεκινήσουν από τον α’ προκριματικό γύρο του Champions League, γιατί οι λιγοστές μέρες διακοπών ίσως τους επηρεάσουν σε βάθος χρόνου την επόμενη σεζόν.

ΥΓ: Ο Μπρούμα μετά και την εμφάνισή του στον τελικό «επιβεβαίωσε» τους λόγους που ο Ολυμπιακός ψάχνει έναν βασικό εξτρέμ.