Η ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού μέσα από το Emirates

ΑΠΟΣΤΟΛΗ - ΛΟΝΔΙΝΟ

Το ταξίδι μας ξεκίνησε στις 23 Ιουλίου από το Πλζεν και το παιχνίδι με τη Βικτόρια. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο την Τετάρτη το πρωί με προορισμό το Λονδίνο είναι αλήθεια ότι ξέραμε πως είναι ακατόρθωτο. Από την άλλη υπήρχε η σκέψη πως κάποια στιγμή το χρωστάει σε αυτή την ομάδα να κάνει ένα μεγάλο αποτέλεσμα με αντίκρισμα. Να κάνει ένα διπλό και να μην έχει απλά να το θυμάται αλλά να το εξαργυρώσει, να πάρει μία πρόκριση.

Έχοντας ζήσει όλη αυτή την πορεία από κοντά όλους τους μήνες πιστεύαμε όσα έλεγαν ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές. «Μπορούμε να επαναλάβουμε ότι κάναμε το 2015», είπε ο Ομάρ και οι υπόλοιποι έλεγαν ότι «μπορούμε την πρόκριση». Δεν το έλεγαν για να βγει ένας ωραίος τίτλος στα σάιτ ή στις εφημερίδες. Το έλεγαν και το πίστευαν όπως πίστευαν κάθε παιχνίδι που έπαιξαν ότι θα το κερδίσουν. Ακόμη και στο Μόναχο που δεν έκαναν καλό ματς την ίδια πίστη είχαν και κρατούσαν τη Μπάγερν στο μηδέν μέχρι το 70’.

Όταν έγινε η σέντρα στο Emirates και είδαμε πως αντιδρούσαν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο άρχισε να ενισχύεται ακόμη περισσότερο αυτή η πίστη. Όταν είδαμε τον Καμαρά να… καταπίνει τα χιλιόμετρα, τον Τσιμίκα και τον Ομάρ να τρώνε σίδερα, τον Σισέ και τον Μπα να προστατεύουν τον Σα με αφοσίωση, τον Μπουχαλάκη, τον Γκιγιέρμε να έχουν ακρίβεια στις πάσες τους και τους Ραντζέλοβιτς, Βαλμπουενά, Ελ Αραμπί να παλεύουν μπροστά, ναι είχαμε αρχίσει να το πιστεύουμε κι εμείς ακόμα περισσότερο.

Του το χρωστούσε του Ολυμπιακού, αλλά για να το πάρει έπρεπε να το διεκδικήσει. Και οι Άγγλοι στις κερκίδες όσο κυλούσε ο χρόνος έβλεπαν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά παρά το σκορ του πρώτου αγώνα. Προσπαθούσαν να ξυπνήσουν τους παίκτες του Αρτέτα να εκδηλώσουν μία επίθεση. Γύριζαν και κοιτούσαν τους Έλληνες και απορούσαν που θα καταλήξει αυτό το παιχνίδι.

Το ημίχρονο βγήκε στο 0-0 και η όλα οδηγούσαν σε μία νύχτα περίεργη. Το γκολ του Σισέ στο ξεκίνημα της επανάληψης πάγωσε το Emirates. Όχι βέβαια ότι πριν ήταν θερμό. Έδρα το είχαν κάνει το γήπεδο της Άρσεναλ οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Βλέπαμε τον Βαλμπουενά να σφίγγει τα δόντια να αντέξει και κοιταζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Ζούσαμε ένα ποδοσφαιρικό έπος με τον Ολυμπιακό να βγάζει το ματς στο 1-0 και να το στέλνει στην παράταση.

Κατάκοποι όλοι τους από την υπερπροσπάθεια, αλλά με μάτι να γυαλίζει. Και να βλέπουμε τον μοναδικό, τον Ματιέ Βαλμπουενά να πηγαίνει μέχρι να ξεκινήσει η παράταση και να τους εμψυχώνει όλους. Να τους χτυπάει στην πλάτη, να τους παίρνει αγκαλιά και να τους δίνει θάρρος. Αυτός ο Ολυμπιακός είναι ασυμβίβαστος και μπήκε στην παράταση να σκοράρει. Είχε δοκάρι με τον Μασούρα και σου έδινε την εντύπωση πως κάποια στιγμή θα γινόταν το γκολ. Η μπάλα πάλι πήγε να του παίξει άσχημο παιχνίδι, οι Άγγλοι ανακουφίστηκαν στο γκολ του Ομπαμεγιάνγκ και ξέφυγαν ακόμη και στους πανηγυρισμούς.

Αυτός ο Ολυμπιακός είχε αντίδραση και το έβλεπες από τον πάγκο. Όρθιος ο Καρεμπέ, ο Βαλμπουενά και ο Μαρτίνς να τους εμψυχώνουν και να τους δείχνουν πως δεν τελείωσε τίποτα. Όντως δεν είχε τελειώσει και το 1-2 από τον Ελ Αραμπί προκάλεσε ένα πανδαιμόνιο στο Emirates. Τα όσα έγιναν δεν περιγράφονται, όμως, θα κρατήσουμε δύο πράγματα από αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Οι Άγγλοι που «τρελάθηκαν» στο 1-1 πριν φύγουν από το γήπεδο γύρισαν πίσω και μας έδωσαν το χέρι. «Συγχαρητήρια, έχετε μία πολύ καλή ομάδα», μας είπαν και έφυγαν, πικραμένοι, αλλά κύριοι. Και στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο ο οδηγός ταξί ακούγοντας να μιλάμε ελληνικά μας είπε: «Καλή τύχη να έχετε να πάει ο Ολυμπιακός μακριά».

Θα μας μείνουν όμως στο μυαλό και το κοντράστ των συναισθημάτων των Άγγλων. Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί τους στο 1-1, το ξέσπασμα και η πίεση που έβγαλαν. Το ήθελαν πολύ, είχαν πιστέψει ότι φέτος θα έπαιρναν το τρόπαιο. Και η απόλυτη απογοήτευση, το σοκ μετά το 1-2 από τον Ελ Αραμπί. Πολύ δυνατές εικόνες χαραγμένες στα πρόσωπα των οπαδών.