Ποτέ δε μιλούσε καλά αγγλικά, αλλά...

Ας μη γελιόμαστε… Υπέρβαση θα ψάξει πλέον ο Ολυμπιακός την ερχόμενη Πέμπτη στο Λονδίνο για να αφήσει την Άρσεναλ εκτός των «16» του Europa League και να περάσει εκείνος στη θέση της. Δεν αποκλείεται τίποτα, ούτε θα πρόκειται για θαύμα αν οι «ερυθρόλευκοι» πάρουν την πρόκριση εις βάρος του συγκεκριμένου αντιπάλου. Εξάλλου, από τη στιγμή που έχουμε δει την Εθνική Ελλάδας να σηκώνει το ευρωπαϊκό, τα πάντα γίνονται στο ποδόσφαιρο! Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παύει να αποτελεί μια πολύ δύσκολη υπόθεση η είσοδος του Θρύλου στην επόμενη φάση του Europa Leaague.

Η δεδομένη ποιότητα του Ολυμπιακού και κυρίως η πείρα που έχει αποκτήσει από την πολύχρονη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν κλείσει την ψαλίδα από τις κορυφαίες ομάδες των τοπ πρωταθλημάτων της γηραιάς ηπείρου. Παρ’ όλα αυτά, η διαφορά παραμένει αξιοσημείωτη. Ακόμα και αν μιλάμε για την αγνώριστη και προβληματική φετινή Άρσεναλ, η οποία βολοδέρνει στη δέκατη θέση της Premier League, αναζητώντας ταυτότητα στη μετά Βενγκέρ εποχή…

Ειδικά δε τις αγγλικές ομάδες εν συνόλω οι Πειραιώτες δεν τις… έχουν με τίποτα στο Νησί, το οποίο αποδεικνύεται εντελώς αφιλόξενο για αυτούς διαχρονικά. Η προϊστορία των εκτός έδρας αναμετρήσεων είναι χαρακτηριστική και προκαλεί μάλλον… τρόμο: σε 15 επισκέψεις τους σε διάφορα γήπεδα της Αγγλίας έχουν καταγράψει 13 ήττες, 1 ισοπαλία (1-1 με την Μπέρνλι πέρσι στο Γιουρόπα Λιγκ) και 1 νίκη (το αξέχαστο 2-3 στο «Εμιρέιτς» τής τωρινής αντιπάλου τους στις 29 Σεπτεμβρίου 2015 για το Τσάμπιονς Λιγκ). Με συνολικό συντελεστή τερμάτων 9-44… Και μπόλικες συντριβές: από Γουέστ Χαμ (4-0 το 1965-66 στο Κυπελλούχων), Τότεναμ (4-0 το 1972-73 στο ΟΥΕΦΑ), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (3-0 το 2001-02, 4-0 το 2002-03 και 3-0 το 2013-14 στο Τσάμπιονς), Νιούκαστλ (4-0 το 2004-05 στο ΟΥΕΦΑ) και Τσέλσι (3-0 το 2007-08 στο Τσάμπιονς).

Η Αγγλία δεν τον… πάει τον Ολυμπιακό ούτε ακόμα στα διπλά νοκ άουτ παιχνίδια. Επτά φορές έχει τύχει να παίξει την πρόκριση σε επόμενο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης με ομάδα του Νησιού και έχει πανηγυρίσει μόνο μία φορά, την προαναφερθείσα με την Μπέρνλι. Τις υπόλοιπες έξι ήπιε το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού…

Ο τρελός ρυθμός τον οποίο πιάνουν και επιβάλλουν οι ομάδες της Γηραιάς Αλβιόνας στην έδρα τους, σε συνδυασμό με τη μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι οπαδοί, είναι παροιμιώδης και δύσκολα αντιμετωπίσιμος από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κλαμπ. Πόσω μάλλον από τους ελληνικούς συλλόγους που είναι συνηθισμένοι σε άλλο στυλ παιχνιδιού, με πιο αργό τέμπο ανάπτυξης, λιγότερα τρεξίματα-αντοχές και πιο χαλαρή πίεση στην αντίπαλη περιοχή, με εκδήλωση περιορισμένων κατά μέτωπον επιθέσεων και μακρινών σουτ. Όλες οι ομάδες μας υποφέρουν όταν πατήσουν το χορτάρι αγγλικού γηπέδου. Αλλά εδώ μιλάμε για τον Ολυμπιακό. Και υπάρχουν -φυσιολογικά- απαιτήσεις από τον σχεδόν μόνιμο πρωταθλητή και ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας. Τι να κάνουμε…

ΥΓ.: Άσχετο με τα προηγούμενα. Κάθε φορά που πηδάει παίκτης του Ολυμπιακού για το ριμπάουντ, οι φίλοι της ομάδας κάνουν τον σταυρό τους πριν προσγειωθεί στο παρκέ. Αυτήν τη φορά την πάτησε ο Μιλουτίνοφ. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Και δεν μυρίζει καθόλου ωραία…