Ένας ταιριαστός αντίπαλος

Η Ντιναμό Κιέβου, που βρέθηκε στο δρόμο του Ολυμπιακού στους «32» του Europa League, δεν φοβίζει καμιά ομάδα σήμερα στην Ευρώπη κι απέχει παρασάγγας από την αρμάδα του Βαλερί Λομπανόφσκι που έκανε επανάσταση στο ποδόσφαιρο την δεκαετία του ΄70.

Σταδιακά, σαν το σφουγγάρι στον μαυροπίνακα, ο χρόνος έσβησε ένα-ένα όλα τα στοιχεία που είχε βάλει ο πρωτοπόρος τεχνικός στο παιχνίδι της. Κι αν στις μέρες μας έχει απομείνει κάποιο από αυτά για να θυμίζει την ένδοξη εποχή, αυτό δεν είναι άλλο από την προσαρμοστικότητα…

Αφήνοντας κατά μέρους τα περασμένα μεγαλεία κι έχοντας συμβιβαστεί με την ιδέα της δεύτερης (πίσω από την Σαχτάρ) στην Ουκρανία, η Ντιναμό έχει προσαρμόσει το παιχνίδι της στις επιταγές των καιρών, πιο πολύ για να σκεπάζει τις αδυναμίες παρά για να αξιοποιεί τις αρετές της.

Για να είναι πιο αποτελεσματική, έχει απαρνηθεί την κατοχή της μπάλας, κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του κομπάρσου κι αφήνοντας στον αντίπαλο, ακόμη κι αν αυτός είναι θεωρητικά κατώτερός της, την πρωτοβουλία των κινήσεων μέσα στον αγώνα.

Από αυτή την άποψη, ο Ολυμπιακός ξέρει τι να περιμένει στις δυο αναμετρήσεις του (14 και 21 Φεβρουαρίου 2019) με την ουκρανική ομάδα και έχει δυο μήνες καιρό για να προετοιμάσει την τακτική που θα ακολουθήσει για να αποσπάσει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Το αν είναι καλή ή κακή μια κλήρωση, αποδεικνύεται μέσα στο γήπεδο. Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι η Ντιναμό φαντάζει ως ταιριαστός αντίπαλος για τον Ολυμπιακό που, όπως έχει δείξει -ακόμη και απέναντι στην ισχυρή Μίλαν- ότι είναι μια ομάδα που της αρέσει να παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο.

Ο Λομπανόφσκι «έφυγε» το 2002, σε ηλικία μόλις 63 χρονών αλλά το μοντέλο που επινόησε και εφάρμοσε στο σοβιετικό ποδόσφαιρο, είχε πεθάνει πολύ πριν από αυτόν. Εντούτοις, πότε του δεν απαρνήθηκε. Μέχρι τα τελευταία του υποστήριζε ότι «ένα μονοπάτι παραμένει πάντα ένα μονοπάτι. Είναι το ίδιο μονοπάτι τη μέρα, το ίδιο τη νύχτα και το ίδιο την αυγή».

Εκείνος το είχε ανακαλύψει ως φοιτητής στο Πολυτεχνείο του Κιέβου αλλά ήταν μια τυχαία συνάντηση με τον στατιστικολόγο Ανατόλι Ζελεντσόφ που τον έπεισε να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία στην προπονητική. Βασική αρχή του ήταν ότι το παιχνίδι γίνεται περισσότερο αποδοτικό όταν η ομαδικότητα υπερισχύει της ατομικότητας.

Συνήθιζε να λέει «εφόσον ο αντίπαλος βρει αντίδοτο στο παιχνίδι μας, τότε εμείς πρέπει να βρούμε μια νέα στρατηγική». Όποτε συνέβαινε αυτό, έστυβε το μυαλό του για να σκαρφιστεί μια καινούργια, καλύτερη και αποτελεσματικότερη τακτική.

Η επιδίωξη ήταν πάντα η ίδια. Να φέρει τον αντίπαλο στην κατάσταση που επιθυμούσε. Κι ένας βασικός τρόπος για να το πετύχει αυτό ήταν να μικραίνει και να μεγαλώνει ανάλογα τον χώρο στον οποίο παιζόταν η μπάλα. Η τακτική του είχε επιτυχία, όσα χρόνια έπειθε τους ποδοσφαιριστές να θυσιάζουν το «εγώ» στο βωμό της ομάδας.

Με την πάροδο των χρόνων όμως, έχασε την εξουσία που είχε πάνω στους παίκτες. Η επικοινωνία μαζί τους κατέστη προβληματική καθώς όλο και περισσότερο οι νέοι παίκτες εμφανίζονταν απρόθυμοι να υποταχθούν στο συλλογικό συμφέρον.

Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό, σήμερα μόνο η προτομή έξω από το γήπεδο, θυμίζει την εποχή Λομπανόφσκι στη Ντιναμό Κιέβου.