Όταν ο ήρωας θα έπρεπε να ήταν θεατής

Το ποδόσφαιρο κρίνεται στις λεπτομέρειες και στις προσωπικότητες, με τον Τόμας Βατσλίκ να γίνεται πολύ περισσότερο κι από την Μπρατισλάβα, στην ίδια διαδικασία, καθοριστικός για την πρόκριση επί του Απόλλωνα.

Έχοντας πάντως προηγηθεί από το 2' με το γκολ του Μασούρα έπειτα από καιρό, θα έπρεπε ίσως ο Μασούρας να ήταν ο ήρωας του Ολυμπιακού σε ένα τέτοιο παιχνίδι, δίχως ίχνος υποτίμησης στην κυπριακή ομάδα. Ή ο Ελ Αραμπί για την αυταπάρνησή του, αλλά πάλι με χαμένες ευκαιρίες που συνήθως γι΄αυτόν είναι γκολ. Ή ο Κούντε που είναι άτυχος με τα δοκάρια, ο Σισέ που πήρε όλες τις κεφαλιές. Έστω κάποιος από όλους όσοι αγωνίστηκαν σε ένα ματς που υπό άλλες συνθήκες - όχι πολύ παλιές - θα γινόταν 4-0 αντί για 1-1. Με παρατάσεις, αποβολές, πέναλτι και πρωταγωνιστή της ταινίας κάποιον που απλά θα έπρεπε να βλέπει κι όχι να παρεμβαίνει. Και να γίνεται τελικά καθοριστικός, έχοντας ήδη σε φιλικά και επίσημα ματς φέτος πέντε αποκρούσεις πέναλτι!

Ο Βατσλίκ το έχει. Δεν το μάθαμε τώρα που τα έπιασε μαζεμένα. Γενικά είναι από εκείνους τους γκολκίπερ που δεν έχουν την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι, αλλά τη σιγουριά ότι δύσκολα ο αντίπαλος θα τον νικήσει. Μεγαλύτερη αγωνία είχαν όλοι οι υπόλοιποι στο γήπεδο, καθώς ήταν και η πρώτη φορά που παρακολουθούσαν διά ζώσης τέτοια διαδικασία. Στο «Καραϊσκάκης». Χρόνια ολόκληρα στην Ευρώπη δεν είχε ποτέ αυτή την εμπειρία ο Ολυμπιακός, τα τελευταία δύο καλοκαίρια έγινε τρεις φορές.

Η ομάδα θα γίνει καλύτερη. Γίνεται καλύτερη. Έρχονται νέοι καλοί παίκτες. Κι αυτή η πρόκριση είναι πολύ σημαντική όχι γιατί επιτεύχθηκε επί ενός αντίπαλου που ο Ολυμπιακός μπορεί να καυχιέται ότι απέκλεισε, αλλά γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα πήγαινε πίσω μια κατάσταση που δείχνει να πηγαίνει σιγά σιγά μπροστά. Και φέρνει αισιοδοξία και καλή διάθεση για τη συνέχεια, όπως επίσης και επίγνωση της κατάστασης και της ανάγκης κι άλλης σοβαρής ενίσχυσης τις επόμενες ημέρες.

Ο Ολυμπιακός αποκτά με την περιπετειώδη πρόκριση καλύτερη ψυχολογία για τη σεζόν και όρεξη για περισσότερη δουλειά από κάθε αρμόδιο ώστε να γίνει ξανά μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Έστω κι αν χρειάστηκε τον Βατσλίκ για να προκριθεί ενώ κέρδιζε από το 2' στο γήπεδό του. Έστω κι αν πέρασε στους ομίλους του Europa League δίχως νίκη σε έξι αγώνες των προκριματικών. Με πέντε ισοπαλίες και μία βαριά ήττα.

Θέλει κι άλλα πολλά ο Ολυμπιακός στη συνέχεια από διοίκηση, προπονητή, παίκτες. Το ξέρουμε και το ξέρουν. Αλλά σκεφτείτε να μην είχε έρθει αυτή η πρόκριση και να είχε υποβιβαστεί η ομάδα στους ομίλους του Conference League. Και να δίσταζαν παίκτες που είναι να έρθουν. Και να επικρατούσε «ξενέρωμα» γενικώς. Και να έπρεπε να ακούμε ότι «ναι αλλά μόνο ο Ολυμπιακός συνεχίζει έστω και στο Confernence, ενώ οι άλλοι δεν μπήκαν ούτε εκεί».

Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και ό,τι...μπορούν. Π.χ. να... κατηγορούν τον Ολυμπιακό επειδή δε νίκησε και δεν έφερε βαθμούς στη χώρα! Ο Ολυμπιακός δεν είναι για να κοιτά τους άλλους, αλλά τον εαυτό του. Κι η βελτίωσή του για τη συμμετοχή του με καλύτερες προοπτικές και μεγαλύτερη ισχύ στο «μικρό Champions League» όπου θα βρεθεί ξανά φέτος, θα πρέπει να είναι το μοναδικό κίνητρό του ώστε να εμφανιστεί σύντομα εκεί όπου έχει μάθε να παίζει εδώ και χρόνια. Στους ομίλους του πραγματικού Champions League.

Υ.Γ. Πόσο καλός παίκτης ο Γιάννης Πίττας και τι ωραία λύση θα μπορούσε να ήταν για μια ομάδα που θέλει να έχει διάθεση και ορμή για επιθετικό παιχνίδι. Ο μόνος άλλωστε που νίκησε τον ανίκητο Βατσλίκ, τόσο σε ροή αγώνα όσο και σε πέναλτι. Και πόσο ένα κλικ πιο πάνω δείχνει ο Χουάνγκ Ιν-Μπομ κάνοντας τα απλά του ποδοσφαίρου να μοιάζουν σα να είναι δύσκολα. Ο Χουάνγκ Ουί-Τζο μάλλον θα το επιβεβαιώσει σύντομα, από διαφορετικό ρόλο.