Τα περασμένα μεγαλεία και οι ταλαίπωροι ηγέτες του σήμερα
Με αφορμή την αποψινή συμμετοχή της Βραζιλίας και της Αργεντινής στα προημιτελικά του Κόπα Αμέρικα (η Αργεντινή εναντίον της Βενεζουέλας και η Βραζιλία κόντρα στην Παραγουάη), αναρωτιέται κανείς εάν θα υπήρχε κάποιες δεκαετίες νωρίτερα η παραμικρή αμφιβολία. Πόσα γκολ θα «μάζευαν» οι αντίπαλοι θα ήταν το ζητούμενο, αλλά τώρα αυτές οι παραδοσιακές δυνάμεις του λάτιν ποδοσφαίρου είναι απλά τα φαβορί. Όχι πια αδιαφιλονίκητα. Σκέτο φαβορί.
Η παρακμή είναι δεδομένη, για δύο εθνικές ομάδες που αποτέλεσαν ποδοσφαιρικούς μύθους. Με τεράστιους παίκτες παλιότερα, είτε από πλευράς τεχνικής είτε στον τομέα των προσωπικοτήτων. Με προπονητές που είχαν τη δυνατότητα να δημιουργούν συγκροτήματα άξια να εκμεταλλευτούν το ταλέντο και τις ικανότητες των μονάδων.
Δεν χρειάζεται να θυμηθεί κανείς τον Πελέ ή αργότερα τον Μαραντόνα. Υπάρχουν δεκάδες ποδοσφαιριστές που κατάφερναν να μεταφέρουν στη «σελεσάο» ή στην «αλμπισελέστε» («μπιανκοσελέστε» όπως την ακούγαμε από τους παλιούς αγαπημένους εκφωνητές) όσα πετύχαιναν με τους συλλόγους τους. Και πολλές φορές ακόμη περισσότερα. Η Εθνική Βραζιλίας και η Εθνική Αργεντινής έγιναν ομάδες-θρύλοι γιατί είχαν φανταστικούς ποδοσφαιριστές που έδιναν τα πάντα για αυτές τις φανέλες. Και με προπονητές που ήξεραν να τους καθοδηγούν και να τους εμπνέουν.
Τα τελευταία χρόνια αυτό δεν ισχύει, παρότι η Βραζιλία σε αυτό το Κόπα Αμέρικα έδειξε κάποια καλά στοιχεία στο 5-0 επί του αδύναμου Περού και έχει παίκτες που μπορούν, αν «συντονιστούν», να παίξουν καλό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Αλλά γενικά, όταν τα τελευταία χρόνια για τη Βραζιλία κυριαρχεί στο παγκόσμιο στερέωμα ένας, πολύ καλός μεν… «γατάκι» δε, επιθετικός σαν τον Νεϊμάρ, οι συγκρίσεις με το παρελθόν και τους αντίστοιχους «Νεϊμάρ» των περασμένων δεκαετιών προκαλούν θλίψη σε όσους μεγάλωσαν με τη μαγεία αυτής της ομάδας.
Η Αργεντινή διαθέτει εδώ και μια δεκαετία τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Για πολλούς τον καλύτερο παίκτη που εμφανίστηκε ποτέ στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Αλλά ενώ ο Λιονέλ Μέσι είναι ο απόλυτος ηγέτης και πρωταγωνιστής στην Μπαρτσελόνα, με την Εθνική Αργεντινής εμφανίζεται σχεδόν πάντα διαφορετικός.
Πολλές φορές δίχως ενέργεια ή διάθεση. Χωρίς να έχει τον τρόπο για να παρασύρει τους συμπαίκτες του σε υπερβάσεις και μεγάλες διακρίσεις. Σε αυτόν τον τομέα δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, που είχε δώσει κάποτε μόνος του ένα Μουντιάλ στη χώρα του, με… χέρια και με πόδια βεβαίως βεβαίως για να μην ξεχνιόμαστε!
Η Αργεντινή είναι μακριά από την κορυφή που είχε κάποτε κατακτήσει και σχεδόν πάντα διεκδικούσε με αξιώσεις. Έχει φτάσει σε σημείο να… μαζεύει συντριβές από ομάδες της Λατινικής Αμερικής, ειδικά τα τελευταία χρόνια και όταν ανεβαίνει τα υψόμετρα σε τίποτα Βολιβίες ας πούμε. Η Βραζιλία από την πλευρά της έφτασε σε διασυρμό-ορόσημο στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία πριν από πέντε χρόνια, όταν στον ημιτελικό του Μουντιάλ όπου η ίδια διοργάνωνε υπέστη το αδιανόητο 1-7 από τη Γερμανία!
Η αγωνιστική παρακμή είναι δεδομένη και οι λόγοι είναι σχεδόν ξεκάθαροι, ώστε να μπορεί να τους καταλάβει και ο πιο αδαής. Αυτό που συμβαίνει πλέον είναι ότι η Βραζιλία (ακόμη και στις πιο βελτιωμένες εκδόσεις της) και η Αργεντινή (ακόμη κι όταν ο Μέσι είναι σε σούπερ φόρμα με τους «μπλαουγκράνα») δεν μπορούν να κάνουν αυτό που έκαναν οι ποδοσφαιρικοί «πρόγονοί» τους: να τρομάξουν τον αντίπαλο. Εδώ και αρκετά χρόνια και οι δυο τους δεν τρομάζουν πια κανέναν. Κάποιες φορές, μάλιστα, «τρομάζουν» (με τα χάλια τους) μόνο τους ίδιους τους υποστηρικτές τους…
