Το κλειστό κλαμπ στην Εθνική

Στο πρώτο προσκλητήριο που έκανε ο Άγγελος Αναστασιάδης ως ομοσπονδιακός τεχνικός φώναξε για τους αγώνες της Εθνικής με τη Φινλανδία (1-0) και την Εσθονία (την Κυριακή) για το Νέισονς Λίγκ τρία ονόματα νέα (Βλαχοδήμος, Μασούρας, Κούτρης) και δυο ξεχασμένα (Σιόβας, Σάμαρης), δείχνοντας με το καλημέρα τις προθέσεις του πάνω στο θέμα της κλήσης των παικτών.

Από αυτή την άποψη, ο νέος προπονητής φαίνεται να κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από ότι ο προκάτοχός του Μίχαελ Σκίμπε ο οποίος εξ αρχής είχε δηλώσει πως σκόπευε να κάνει ξανά την ομάδα "κλειστό κλαμπ", όπως δηλαδή ήταν την εποχή του συμπατριώτη του Ότο Ρεχάγκελ.

Εκείνες τις μέρες κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει που είχε πάρει μια τέτοια απόφαση μετά το «μπάτε σκύλοι αλέστε» που επικράτησε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μετά την αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος, όταν μέσα σε διάστημα δυο χρόνων πάνω από 50 παίκτες είχαν κληθεί στην εθνική ομάδα…

Η επιχείρηση, ωστόσο, δεν πήγε τόσο καλά, με αποτέλεσμα ο Σκίμπε να εκδιωχθεί ως αποτυχημένος και η ΕΠΟ να δώσει τα κλειδιά του σπιτιού στον Αναστασιάδη, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις ανέλαβε ήταν να ξηλώσει την ταμπέλα που έγραφε «κλειστό κλαμπ» και να ανοίξει την πόρτα του σε όλους.

Από τους πρώτους που τη διαβήκανε ήταν οι Βλαχοδήμος, Μασούρας, Κούτρης οι οποίοι έχουν διακριθεί ιδιαίτερα στο πρώτο τρίμηνο της σεζόν με τις ομάδες τους και άξιζαν την επιβράβευση της κλήσης στην Εθνική. Και μπορεί τον γκολκίπερ της Μπενφίκα να τον καλούσε και ο Σκίμπε, τώρα που λύθηκε το θέμα με τη Γερμανία κι απέκτησε δικαίωμα συμμετοχής, αλλά τους άλλους δυο πολύ αμφιβάλω.

Και θα ήταν πραγματικό άδικο, όχι μόνο γι’ αυτούς τους δυο αλλά για όλους τους νεαρούς ποδοσφαιριστές οι οποίοι πασχίζουν σε κάθε αγώνα να τραβήξουν το βλέμμα του εκλέκτορα που τους παρακολουθεί ψηλά από την εξέδρα κι εκείνος, όποτε έρχεται η ώρα των κλήσεων, να σφυρίζει αδιάφορα.

Η έννοια «κλειστό κλαμπ» έχει νόημα μόνο όταν τα μέλη του είναι οι καλύτεροι. Και μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να μένουν μερικοί απέξω, ο βασικός κορμός όμως πάντοτε αποτελείται από τους άριστους. Και εντέλει όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ποιος ξεχνάει ότι το κλειστό κλαμπ του Ότο Ρεχάγκελ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ευρώπης;

Τέτοιες μεθοδεύσεις γίνονταν και θα γίνονται πάντα. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ίσως τη Δυτική Γερμανία του Χέλμουντ Σεν με τους Βαυαρούς της Μπάγερν (Μπεκενμπάουερ, Μπράιτνερ, Μίλερ και σία) που έκαναν στη μπάντα τον άσο της Γκλάντμπαχ Γκίντερ Νέτσερ αλλά με αυτή τη σύνθεση η ομάδα κατέκτησε το παγκόσμιο κύπελλο του 1974.

Το κλειστό κλαμπ του Ρεχάγκελ πέτυχε γιατί αποτελείτο από μια φουρνιά ποδοσφαιριστές που μεγάλωσαν μαζί και φλέγονταν από την επιθυμία να κάνουν την τύχη τους μέσα από τις επιτυχίες της Εθνικής. Το κλειστό κλαμπ του Σκίμπε απέτυχε γιατί ήταν ένα συνονθύλευμα λεγεωνάριων που οι περισσότεροι είχαν κάνει τη μπάζα τους και δεν καίγονταν για τις εθνικές διακρίσεις.

Άλλες εποχές, άλλοι παίκτες, άλλοι προπονητές. Στις κλήσεις της Εθνικής είναι ανάγκη να υπάρξει ευελιξία και προσαρμογή στα δεδομένα του σήμερα. Δίχως αποκλεισμούς, διακρίσεις ή τυχόν εξυπηρετήσεις. Οι επιλογές, δε, να γίνονται μόνο με ποδοσφαιρικά και αξιοκρατικά κριτήρια…