Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο με… κοινωνική αποστασιοποίηση!

Ακόμη δεν τον είδαμε και παραλίγο να τον …βαφτίσουμε και Γιάννη!

Η γνωστή παροιμία ταιριάζει «γάντι» στην επικείμενη επανεκκίνηση του ποδοσφαίρου στη χώρα μας.

Πριν ακόμη αυτή υλοποιηθεί και, έτι περισσότερο, πριν δούμε στην πράξη το πως λειτουργεί το «σύστημα», άρχισαν οι φωνές για άνοιγμα των κερκίδων και την παρουσία (περιορισμένου έστω…) αριθμού θεατών.

Αίτημα που σε πρώτη φάση δεν πέρασε, αλλά παραπέμφθηκε στις (όχι και τόσο μακρινές…) καλένδες.

Δε χρειάζεται καμια μεμψιμοιρία, αναφορές σε βιασύνες και…κουσούρια της φυλής μας.

Στον ίδιο παρονομαστή βρίσκονται κι άλλοι.

Για παράδειγμα, οι (επίσης Μεσόγειοι…) Ισπανοί - που παρά το γεγονός ότι θα ξεκινήσουν αργότερα από εμάς (11/06) και που παρότι η χώρα τους επλήγη σε βαθμό που ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να διανοηθούμε, από την πανδημία του κορονοϊού - προσπάθησαν να περάσουν μέτρα περιορισμένου ανοίγματος των κερκίδων των γηπέδων τους.

Κι εκεί η πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού σε συνδυασμό με τις υγειονομικές αρχές του τόπου σήκωσαν απαγορευτικό σ’ αυτή την φάση.

Είναι λογικό (κι αναμενόμενο…) όλες οι ομάδες, της ημεδαπής και της αλλοδαπής, να θέλουν να βάλουν «ζεστό» χρήμα στα ταμεία τους, μετά από 3 μήνες που εκείνα έπιασαν… αράχνες, εξαιτίας της αποχής από την αγωνιστική δράση, αλλά υπάρχει κι η άλλη πλευρά του «λόφου» που είναι η υγειονομική.

Κι η οποία μας υπενθύμισε την ύπαρξη της, τόσο με την περίφημη πτήση από την Ντόχα (που, εντάξει, αφορά περισσότερο τους επαγγελματίες του τουρισμού), αλλά και με τα κρούσματα στην Ξάνθη, που μετέθεσαν κατά μία μέρα τη διεξαγωγή του αγώνα της ακριτικής ομάδας με τον Ατρόμητο.

Κοντολογίς δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα.

Και δεν είναι ούτε πολιτικά ορθό, ούτε πολύ συνεπές, από την μία να λες ότι το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει κι από την άλλη ν’ ανοίγεις τα γήπεδα (έστω και εν μέρει…) σαν να προσποιείσαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα κι ότι όλοι θα μείνουν στην θέση τους…

Γιατί αν νομίζει κανείς ότι θα καθίσει κανείς σε απόσταση από τον διπλανό του, σαν… μολυβένιο στρατιωτάκι, σε ένα γήπεδο, ενώ μπροστά του θα μπαίνει γκολ (ή θα χάνεται ένα), θα καταλογίζεται (ή δεν θα καταλογίζεται…) πέναλτι, θα νιώθει ότι η ομάδα του αδικείται (σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία…), θα χαίρεται, ή θα λυπάται, από το αποτέλεσμα, μάλλον δεν έχει βρεθεί ποτέ σε γήπεδο...

Η μισή… ομορφιά, «μυσταγωγία» του θεατή, ενός αθλητικού γεγονότος, είναι να μοιραστεί και να εκφράσει το συναίσθημα του.

Ακόμη και σε έναν άγνωστο...

Κι ειδικά στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις ότι δεν έχει καμιά διαφορά στο πως αντιδρά στο, ίδιο ερέθισμα, ο βιομήχανος με τον προλετάριο.

Έτσι βρισκόμαστε να ζητάμε ανέφικτα πράγματα: πολύ περισσότερη κοινωνική υπευθυνότητα απ’ όση μπορεί ν’ αντέξει το θυμικό και το ένστικτο του οποιουδήποτε φιλάθλου κι οπαδού.

Η Ουγγαρία έδειξε τι θα γίνει...

Είδαμε, άλλωστε, στην Ουγγαρία ότι το πείραμα στον τελικό του Κυπέλλου κατέληξε στα… βράχια, με τους παριστάμενους 10.000 θεατές να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την κοινωνική αποστασιοποίηση…

Εξάλλου και στη Γερμανία, παρότι «κεκλεισμένων των θυρών» (ήτοι… ξενέρωτα) οι παίκτες «ζορίζονται», φανερά, για να μην πανηγυρίσουν αλα …παλαιά, ή να μην συμπεριφερθούν όπως πριν τον Μάρτη!

Με τα ΜΜΕ να μετρούν με …υποδεκάμετρο το πόσο πλησίασαν ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί το διαιτητή!

Και για να τελειώνουμε: όταν η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι κενό γράμμα στα …λεωφορεία (και στα ΜΜΜ εν γένει), στις καφετέριες και στα μπαρ, πως είναι δυνατόν να τη ζητάμε από 15χρονα (ή ακόμη μεγαλύτερα, ποδοσφαιρόφιλα, παιδιά …);

Στο συναίσθημα – κι εδώ στην συντριπτική πλειοψηφία των παρισταμένων στα γήπεδα μιλάμε για άδολο συναίσθημα – δεν χωρά καμιά απόσταση…