Eύκολη λύση το στρίβειν αλά γαλλικά!

Αν κάτι μας μείνει όταν τελειώσει αυτή η δοκιμασία του κορονοϊού σε υγειονομικό, κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο, είναι ίσως μια μεγαλύτερη συλλογική αυτοεκτίμηση.

Ότι τέλος πάντων δεν τα κάνουμε όλα λάθος, όλα χάλια, όπως μας αρέσει ενίοτε να... αυτομαστιγωνόμαστε, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Το πώς αντιμετωπίστηκε η πανδημία και το ότι παίρνουμε «καλούς βαθμούς» (ως ηγεσία και κοινωνικό σύνολο) από φορείς που δεν έχουν συμφέροντα να μας... κανακέψουν (και δεν έχουν συνηθίσει να το κάνουν...), την ίδια ώρα που σε άλλες χώρες -απείρως πιο προηγμένες κι οργανωμένες- έχουν απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό που παραπέμπουν σε πολεμικές συγκρούσεις (στις ΗΠΑ ξεπεράστηκαν σε 2 μήνες οι νεκροί στο Βιετνάμ, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός...), μας εξέπληξε ευχάριστα, αφού δεν συνάδει με τον πατροπαράδοτο βαλκανικό ωχαδερφισμό ή την ανατολίτικη, μίζερη και μοιρολατρική, στάση μας.

Όμως ταυτόχρονα μας ανεβάζει τον πήχη, αναφορικά με το πώς θα βγούμε συντεταγμένα από την κατάσταση της καραντίνας για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Ή έστω σε μια μορφή της.

Και σε αυτό το κομμάτι δεν ακολουθούμε τα παραδείγματα άλλων, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε.

Αντίθετα, όπως πήραμε τα μέτρα πριν από κάποιους -που τότε σφύριζαν... αδιάφορα και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν (π.χ. Άγγλους)-, τώρα κεφαλαιοποιούμε ότι είμαστε σε καλύτερη κατάσταση και αρχίζουμε να «ανοίγουμε» το «μαγαζί» που ήταν κλειστό λόγω... κορονοϊού!

Το ποδόσφαιρό μας (κι ο αθλητισμός εν γένει....) είναι από τους τομείς που μπορούν να επωφεληθούν της κατάστασης και να συνεχιστούν με τις νέες συνθήκες (πρωτόκολλα υγείας και κεκλεισμένων των θυρών) που επιβάλλει η εποχή, αφού δεν έχει βρεθεί ακόμα η θεραπεία της ασθένειας.

Παρότι δεν το συνηθίζουν οι ιθύνοντες του εγχώριου φούτμπολ και παρά την αδήριτη τάση για... ξεκατίνιασμα, που επιβεβαίωσαν στην τελευταία συνέλευση της λίγκας, τουλάχιστον έδειξαν να καταλαβαίνουν τη σημασία των στιγμών και ότι οποιαδήποτε άλλη απόφαση, πέραν της επανέναρξης, θα έμοιαζε με... χαρακίρι για το λαοφιλέστερο των αθλημάτων στη χώρα και πιο συγκεκριμένα για τις ομάδες του.

Οι φόβοι για «ντόμινο» και οι «έσχατοι που έσονται πρώτοι»

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η ευκολότερη των αποφάσεων. Αυτή την πήραν, πριν από μας, κάποιοι άλλοι σε Ολλανδία και Γαλλία, παρατείνοντας το «λουκέτο».

Φυσικά δεν έχουμε τα ίδια νούμερα σε νεκρούς και κρούσματα με τις συγκεκριμένες χώρες, αλλά ούτε και σε... χασούρα εκατομμυρίων σε περίπτωση που δεν συνεχίζαμε.

Έτσι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που φοβήθηκαν το φαινόμενο του «ντόμινο», που ξεκίνησε στις Κάτω Χώρες και συνεχίστηκε στην «πόλη του φωτός», να έφτανε στην ποδοσφαιρική Ψωροκώσταινα.

Άλλωστε κάποιες εγχώριες φωνές κάτι είχαν... ψελλίσει περί οριστικής διακοπής στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ και η UEFA δεν αποτελεί πλέον... μπαμπούλα, με απειλές εξοβελισμού από Champions League και Εuropa League.

Αντίθετα, αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των πολιτικών ηγεσιών των ευρωπαϊκών χωρών την τελική απόφαση για την τύχη των πρωταθλημάτων.

Εξάλλου σε σχέση τόσο με τη Ligue 1 όσο και με την Eredivisie, είχαμε ένα εξτρά «πάτημα»: ότι είχε τελειώσει, σε αντίθεση με εκείνες, η κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και συζητούσαμε για την έξτρα περίοδό του.

Το εύκολο θα ήταν να «στρίψουμε» κι εμείς αλά γαλλικά, που λένε.

Να αποφύγουμε την ευθύνη και να παραπέμψουμε στις ελληνικές καλένδες τη μάχη με τις νέες συνθήκες που ο αόρατος και ύπουλος εχθρός δημιούργησε.

Συνθήκες που Γάλλοι και Ολλανδοί θα κληθούν να αντιμετωπίσουν από το φθινόπωρο, εφόσον δεν έχει βρεθεί (όπως αναμένεται...) το φάρμακο εναντίον του.

Θα μπορούν ως τότε να μελετήσουν πώς οι δακτυλοδεικτούμενοι και λοιδορούμενοι επί μια 10ετία παρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους «έβαλαν τα γυαλιά», επιβεβαιώνοντας το ρητό πως «οι έσχατοι έσονται πρώτοι»...