Γιάννης Αλαμπασύνης: «Ο Ολυμπιακός με κρατάει ζωντανό»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Είναι πασίγνωστος σε όλα τα σπορ που παίζει ο Ολυμπιακός. Είναι πάντα στο γήπεδο, παρά τα κινητικά προβλήματά του. Τον φωνάζουν στις απονομές οι παίκτες. Τον είχε καλέσει και ο ποδοσφαιρικός και ο μπασκετικός Ολυμπιακός να πάει στις προπονήσεις όταν τον είχαν χτυπήσει Παναθηναϊκοί. Πάμε να ξεδιπλώσουμε τη μοναδική ιστορία του Γιάννη Αλαμπασύνη. Μίλησα εκτενώς μαζί του.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 15/4/2020

Γιάννη, βλέπω στο δωμάτιό σου μία ωραία τοιχογραφία. Ποιος την έφτιαξε;

Η Σοφία Καλιφατίδου, αλλά την ιδέα την είχε ο Νίκος ο τρομπετίστας. Είναι σαν οικογένεια για εμένα αυτός ο άνθρωπος. Μου το έκανε δώρο στα γενέθλιά μου.

Πόσο ύψος έχεις;

1,67 μ.

Πώς ξεκίνησε το πρόβλημα;

Γεννήθηκα έτσι. Ήμουν πρόωρος, γεννήθηκα 8 μηνών και είχα ένα πρόβλημα εγκεφαλικής παράλυσης το οποίο με χτύπησε στα νεύρα. Περπατούσα στις μύτες των ποδιών. Έκανα επεμβάσεις για να κατέβουν τα πόδια και να πατήσω κάτω. Όμως περπατούσα στραβά. Όλο το σώμα ήταν στραβό και δεν μπορούσα να έχω ισορροπία. Έκανα κι άλλες επεμβάσεις για να βελτιωθεί η κίνησή μου. Το 2013 η μία επέμβαση στο δεξί πόδι κράτησε 9 ώρες. Η δεύτερη επέμβαση στο αριστερό πόδι κράτησε 6 ώρες. Μέσα σε έναν μήνα δύο μεγάλες επεμβάσεις.

Και δεν σε βοήθησε;

Οι φυσικοθεραπείες δεν πήγαν καλά σε ένα κέντρο αποκατάστασης. Δεν είχαμε την πορεία που περιμέναμε. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ ή η μέθοδος αποκατάστασης, πάντως δεν είχα την πρόοδο που περιμέναμε.

Τώρα μπορείς να κινείσαι μόνος σου;

Έχω φόβο και με κρατάει ο πατέρας μου από το χέρι για να μην πέσω. Ή η μητέρα μου. Ή κάποιος άλλος όταν πάω στο γήπεδο.

Αυτό μπορεί να βελτιωθεί;

Η προσπάθεια είναι συνεχής. Δεν σταματάει ποτέ. Κάνω συνεχώς φυσικοθεραπείες, 3 φορές τη βδομάδα, σε πολύ καλό φυσικοθεραπευτή, τον Αλέξανδρο Σιδέρη. Μακάρι να τον είχα εξαρχής. Η μάχη μου ποτέ δεν σταματάει.

Πόσων χρόνων είσαι τώρα, Γιάννη;

27.

Σπουδάζεις;

Είμαι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Παιδαγωγικό Τμήμα. Με τις εγχειρήσεις έμεινα πίσω. Έπρεπε να μείνω για πολύ καιρό ακίνητος στους γύψους. Μόνο δύο φορές είχα βγει έξω, μία για τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο και μία για τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ, με είχε πάρει ο πατέρας μου στους ώμους του και με πήγε στο γήπεδο. Τώρα είμαι στο 4ο έτος της σχολής.

Ποιο είναι το όνειρό σου;

Να περπατάω μόνος μου. Και κάτι άλλο. Εγώ ήθελα να σπουδάσω αθλητική δημοσιογραφία, το λατρεύω, αλλά λόγω των προβλημάτων μου δεν μπορούσα. Επειδή είναι το πάθος μου, όμως, ελπίζω κάποια στιγμή να γίνω καλά, να τελειώσω τη σχολή μου, προσπαθώ να τελειοποιήσω και τα αγγλικά μου και να αρχίσω σπουδές στην αθλητική δημοσιογραφία.

Πού μένεις;

Στο Αιγάλεω. Όπως ο άλλος ΑμεΑ που είχες βγάλει, ο γίγαντας Χάρης Ασλανίδης.

Η πρώτη σου αγάπη στον Ολυμπιακό ποια ήταν;

Ο Τζιοβάνι.

Έχω μάθει ότι είσαι λάτρης του ωραίου φύλου...

(γελάει). Κάτι φίλοι μου σκληροπυρηνικοί το έχουν βγάλει αυτό.

Ποια αθλήτρια σού άρεσε πιο πολύ από όλες;

Έχουμε αρκετές όμορφες στον σύλλογο. Αλλά εμένα μου αρέσει πιο πολύ η Νικόλ Ελευθεριάδου στο πόλο.

Σε ποιο σπορ σού αρέσει να πηγαίνεις πιο πολύ;

Σε κάθε σπορ που παίζει ο Ολυμπιακός. Δεν χάνω αγώνα στο Καραϊσκάκη βέβαια! Όμως πάω συνέχεια σε όλα τα σπορ. Το Σαββατοκύριακο είναι αφιερωμένο σε όλα τα σπορ του Ολυμπιακού, το ξέρουν οι γονείς μου αυτό και με τρέχει στα γήπεδα ο μπαμπάς μου. Έχω γίνει φίλος με τους αθλητές και τις αθλήτριες του Ολυμπιακού, μου δίνουν δύναμη, μου δίνουν ψυχολογία. Είναι μεγάλο πράγμα να σου λένε «χωρίς εσένα δεν ξεκινάει το ματς». Μου έχουν δώσει όχι μόνο φανέλες και σκουφάκια αλλά μέχρι και μετάλλιά τους, μέχρι και προσωπικά βραβεία τους, απίστευτες κινήσεις.

Γούρια όταν βλέπεις Ολυμπιακό;

Όταν ξεκινάει το ματς, δεν μιλάω σε άνθρωπο. Ούτε μιλάω ούτε τρώω τίποτα. Οι πλάκες και οι κουβέντες πριν ή μετά το ματς. Σταματάνε όλα όσο αγωνίζεται ο Ολυμπιακός!

Έχεις κλάψει για τον Ολυμπιακό;

Πολλές φορές. Ο Ολυμπιακός μου φέρνει συγκίνηση. Μια φορά με είχε πάει ο πατέρας μου να δούμε τον Ολυμπιακό στο Αιγάλεω. Χάναμε και θυμάμαι με έκπληξη τον δήμαρχο Αιγάλεω κ. Καλογερόπουλο - ο οποίος είναι Ολυμπιακός κι αυτός - να μου λέει «γιατί κλαις;». Και φύγαμε στο ημίχρονο! Δεν μπορούσα.

Το ότι σε χτυπήσανε οι Παναθηναϊκοί στο Παπαστράτειο σε έκανε εκείνον τον καιρό να κόψεις το γήπεδο;

Όχι, αντίθετα δυνάμωσε η αγάπη μου για τον Ολυμπιακό. Με στήριξε πάρα πολύ η οικογένεια του Ολυμπιακού, με κάλεσαν η ομάδα ποδοσφαίρου και η ομάδα μπάσκετ στην προπόνηση και στο ματς. Με το που έγινε το άσχημο περιστατικό, δεν κώλωσα. Πονούσα, αλλά το έκρυψα από τον πατέρα μου ότι είχα χτυπηθεί, γιατί δεν θα με πήγαινε μετά στο χάντμπολ του Ολυμπιακού όπως είχαμε κανονίσει. Όταν πήγαμε στο χάντμπολ, τότε έβγαλα την μπλούζα μου και είδε τα σημάδια από τα χτυπήματα.

Τι είχες πει στον Μαρτίνς και στους παίκτες στην προπόνηση;

Με τη βοήθεια της Μαρίνας, που έκανε τη μετάφραση, τους είπα «αυτή η ομάδα, αυτό το σήμα, είναι η ζωή μου και θέλω - όπως όλος ο κόσμος - να προσπαθείτε πάντα στο 100%, δεν με ενδιαφέρει αν χάσετε ή κερδίσετε, αρκεί να βλέπουμε προσπάθεια». Τους μίλησα 5 λεπτά, υπήρχε συγκίνηση και χειροκρότημα. Έχω κάνει φίλους, τον Φορτούνη, μου έχει δώσει και τη φανέλα του δύο φορές, τον Μπουχαλάκη, έχω γνωρίσει και τον Λάζαρο μέσω του Νίκου Στυλιανέση, είναι φανταστικός χαρακτήρας ο Λάζαρος.

Ποιος είναι ο στόχος της ζωής σου, Γιάννη;

Να έρθει ο καιρός που θα περπατήσω μόνος μου στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη σε μία φιέστα του Ολυμπιακού μας. Να κάνω μία βόλτα μέσα στο γήπεδο μαζί με τον Νίκο τον τρομπετίστα. Σε γεμάτο Καραϊσκάκη.

Αν τώρα ερχόταν ο Θεός και σου έδινε 10 μέρες να μπορείς να κινείσαι όπως εμείς οι αχάριστοι, τι θα έκανες;

(σκέφτεται). Θα ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο!

Δεν έχεις παίξει ποτέ;

Όχι, δεν έχω παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Μόνο κάτω με έβαζαν οι γονείς μου να παριστάνω δήθεν τον τερματοφύλακα. Καθισμένος κάτω. Αν είχα 10 μέρες όπως λες, θα ήμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με μία μπάλα και θα έπαιζα ποδόσφαιρο. Με την ερυθρόλευκη φανέλα.

Αδέρφια έχεις;

Όχι, δυστυχώς.

Φαντάζομαι ότι σου λείπει πολύ ο Ολυμπιακός όλον αυτόν τον καιρό.

Πάρα πολύ. Τώρα θα είχαμε σηκώσει όλα τα τρόπαια στα σπορ του Ερασιτέχνη. Θα είχα πάει στην επαρχία στα φάιναλ φορ, όπως έχω πάει τόσες φορές. Εγώ βάζω το πρόγραμμα στη ζωή μου αναλόγως με το πού και πότε παίζει ο Ολυμπιακός. Είναι η διέξοδός μου, έτσι ξεχνιέμαι, έτσι ηρεμώ ψυχικά... Όταν σταματάει ο Σπανούλης, ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, και με αγκαλιάζει, φαντάσου τι ψυχολογία παίρνω.

Πού έχεις φτάσει για τον Ολυμπιακό με τον ήρωα τον πατέρα σου;

Και πού δεν έχουμε πάει. Να φανταστείς ότι φέτος πήγαμε οδικώς και στη Σερβία! Με τον πατέρα μου και τον κ. Πουλιόπουλο.

Άλλος τρελός Ολυμπιακός αυτός.

Κοιμηθήκαμε στα Σκόπια και την άλλη μέρα συνεχίσαμε οδικώς για Βελιγράδι. Μοναδική εμπειρία. Με βλέπανε στον δρόμο οι φανατικοί οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα και με αναγνώριζαν, βγάζανε τις φανέλες τους και μου τις έδιναν! Απίστευτη εμπειρία. Και πριν από το ματς εδώ στον Πειραιά κάναμε ένα μεγάλο πάρτι Ολυμπιακοί και Σέρβοι στο ΣΕΦ, 2.000 άτομα. Ήμασταν μια αγκαλιά με τραγούδια ελληνικά και σερβικά. Ήμουν με τον Νίκο Στυλιανέση και ήθελαν οι Σέρβοι να βγάζουμε φωτογραφίες, με αγκάλιαζαν, με φίλαγαν.

Οι Σέρβες;

Κούκλες!

Ξέρω, οι πιο όμορφες είναι στο Βελιγράδι. Πες μου άλλη περιπέτεια με τον Ολυμπιακό στο εξωτερικό.

Το 2016, που πήγαμε για το πόλο στη Βουδαπέστη. Πριν από τον τελικό, το μεσημέρι, αντιληφθήκαμε στο ξενοδοχείο ότι είχαμε χάσει τα εισιτήρια της επιστροφής! Είχαμε την αγωνία για τον τελικό, είχαμε την αγωνία και για τα εισιτήρια της επιστροφής! Πανικός. Τελικά βρήκαμε άκρη, πληρώσαμε παραπάνω, αλλά βγάλαμε εισιτήρια. Στον τελικό ο Πάβιτς έβγαλε το σκουφάκι του και μου το έδωσε! Πολύ τιμητικό για εμένα. Ο Πάβιτς ήταν πάντα δίπλα μου, είχαμε γίνει φίλοι. Μίλαγε και άψογα ελληνικά. Όμως στο αεροδρόμιο χάσαμε τη βαλίτσα που είχε το σκουφάκι του Πάβιτς μέσα! Κατά λάθος άλλος επιβάτης είχε πάρει τη δική μας βαλίτσα κι εμείς τη δική του, επειδή έμοιαζαν. Μέχρι να ξαναβρούμε τη βαλίτσα είχα τρομερή αγωνία, δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο πέρα από το σκουφάκι του Πάβιτς.

Γιάννη, υπάρχουν βράδια που έχεις κλάψει; Όχι για τον Ολυμπιακό.

Ναι, αρκετές φορές στο παρελθόν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι πήγε λάθος με εμένα.

Πες μου άλλη ιστορία με ταξίδι σου για τον Ολυμπιακό.

Πήγαμε φέτος με τον Νίκο Στυλιανέση στην Ξάνθη οδικώς. Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Δεν νικήσαμε το ματς και από τη στενοχώρια μας πληρώσαμε και φύγαμε κατευθείαν για Αθήνα! Είχαμε ξεκινήσει στις 9 το πρωί του Σαββάτου και γυρίσαμε τα χαράματα στις 5 την Κυριακή. Οδικώς. Τόσες ώρες σερί.

Πες μου τώρα για τα ενθύμια που βλέπω σε μία φωτογραφία. Φανέλες και μετάλλια.

Μου έχουν δώσει πολλά μετάλλια οι αθλητές και οι αθλήτριες του Ολυμπιακού. Να φανταστείς ο Γιώργος Παντελάκης, ο προπονητής του Ολυμπιακού, πέρσι με πήρε στην απονομή, δεν είχαν άλλο μετάλλιο οι άνθρωποι της ΕΟΚ και μου έδωσε το δικό του! Μου δίνουν μετάλλιο λες και είμαι παίκτης της ομάδας. Ο Τσούπκοβιτς το 2017, στο Λιγκ Καπ με τον ΠΑΟΚ που κερδίσαμε και βγήκε εκείνος MVP, μου είπε «αυτό είναι για σένα φίλε». Και μου το έδωσε! Το δικό του τρόπαιο του MVP. Με αγκάλιασε και με φίλησε. Αυτά είναι μεγάλες κινήσεις. Στερήθηκε το τρόπαιό του και το έχω ακόμα. Ο Ολυμπιακός είναι οικογένεια.

Πες μου για τον παππού σου τώρα.

Έχει γεννηθεί στις 10/3/1925! Στην ημερομηνία ίδρυσης του Ολυμπιακού. Και είναι εν ζωή. Κάθε χρόνο την ημέρα αυτήν έχουμε διπλά γενέθλια στο σπίτι. Για τον παππού και για τον Ολυμπιακό.

Πώς θα ήθελες να κλείσω το κείμενο;

Την ομάδα τη στηρίζουμε στα δύσκολα. Μετά από ήττες. Το να νικάει ο Ολυμπιακός είναι το εύκολο. Ολυμπιακός είναι. Στα δύσκολα όμως έχει ανάγκη τον κόσμο του. Αυτή η ομάδα με κρατάει ζωντανό... Έχω την οικογένειά μου και τον Ολυμπιακό. Δεν έχω κάτι άλλο.