Ποδόσφαιρο: Παιχνίδι ή επίδειξη δύναμης

Και φτάσαμε στα χρόνια όπου όλα πρέπει να ανήκουν στον έναν και μοναδικό. Δεν ήταν έτσι πάντα και δεν νομίζω πως με απατά η μνήμη μου. Τον παλιό καιρό υπήρχαν οι ισχυροί στο ποδόσφαιρο, πάνω κάτω οι ίδιοι που ξέρουμε.

Υπήρχε όμως και ο υγιής πλουραλισμός που εκφραζόταν με αυτό που θα λέγαμε σήμερα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ακόμα και ο πρώτος μπορούσε να την «πατήσει» σε κάθε παιχνίδι κι έπρεπε να ματώσει τη φανέλα όχι για να πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα αλλά για να μη χάσει στα εκτός έδρας ματς.

Η ελληνική επαρχία αποδεικνυόταν εφιάλτης για τους μεγάλους του ποδοσφαίρου. Επέστρεφαν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ με κάτι ξεγυρισμένες σφαλιάρες από τους μικρομεσαίους και έλεγαν κι ευχαριστώ. Με τα χρόνια το ποδόσφαιρο άλλαξε, ίσως γιατί άλλαξε η ίδια η ζωή. Εμπεδώσαμε το αμερικάνικο δόγμα, «ο πρώτος είναι πρώτος κι ο δεύτερος τίποτα». Οικοδομήθηκε έτσι ο μύθος του ακατανίκητου. Όποιος ονειρεύεται τίτλους δεν επιτρέπεται όχι μόνο να χάνει αλλά και να φέρνει ισοπαλία.

Το απόλυτο είναι πλέον κανόνας για όποιον θέλει να στρογγυλοκάθεται στον θρόνο του πρωταθλητή και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί να υπάρχουν ομάδες-μαριονέτες σε ένα νοσηρό κουκλοθέατρο.

Αν μια ομάδα πρέπει να πηγαίνει… τρένο μέσα-έξω, γιατί δεν κάνουμε την απονομή εξαρχής και μπαίνουν τόσοι και τόσοι σε κόπο και έξοδα, για κάτι που δεν επιτρέπεται να είναι παρά έργο για έναν ρόλο;