Το φαινόμενο «El Niño»

«El Niño» οι Ισπανόφωνοι αποκαλούν το «Θείο Βρέφος» και το μετεωρολογικό φαινόμενο που παρουσιάζεται στον Ειρηνικό συνηθέστατα, την περίοδο των Χριστουγέννων.

Για τους φίλους της Ατλέτικο Μαδρίτης «El Niño» είναι ο Φερνάντο Τόρες, που από «φαινόμενο» των ακαδημιών τους έφτασε να κατακτά, χθες βράδυ, στην Λιόν, τον παρθενικό του τίτλο με τους «κολτσονέρος», μετά από 15χρονη σταδιοδρομία, στον προτελευταίο του αγώνα!
Έχει ανακοινωθεί, εδώ και καιρό, ότι θ’ αποχωρήσει από την ομάδα της καρδιάς του για δεύτερη φορά. Πριν επιστρέψει, προφανώς, σε άλλο πόστο, εν ευθέτω χρόνω, αφού ο «ομφάλιος λώρος» του με την «Ατλέτι», απλά, δεν κόβεται.

Ο Φερνάντο Χοσέ Τόρες Σανθ, εν έτη 1995 (11χρ.), εντάχθηκε στην Ακαδημία των «κολτσονέρος». Μέρος...παιδομαζώματος των ανθρώπων της, που προσπαθούσαν ν’ αναστήσουν τα τμήματα υποδομής, τα οποία ο Χεσούς Χιλ είχε διαλύσει (μ’ αποτέλεσμα παίκτες όπως ο Ραούλ να καταλήξουν στην συμπολίτισσα κι «αιώνια αντίπαλο» Ρεάλ).

Ο ξανθούλης, από την Φουενλαμπράδα, οπαδός της Ατλέτικο, αφού ο παππούς του τον είχε «προσηλυτίσει», είχε ξεκινήσει ως γκολκίπερ, όπως ο αδερφός του, αλλά στα επτά του, από υπερασπιστής των γκολπόστ είχε μεταλλαχθεί σε «βομβαρδιστή» τους!

Μαγεύει τους σκάουτερς της Ατλέτικο κι έξι χρόνια μετά, αφού το όνομα του έχει αποκτήσει θρυλικές διαστάσεις, ντεμπουτάρει στην πρώτη ομάδα κόντρα στην Λεγκανές, στο «Καλδερόν». Μια βδομάδα αργότερα ήρθε το παρθενικό του γκολ κόντρα στην Αλμπαθέτε. Ακολούθησαν άλλα 126 με τα ερυθρόλευκα.

Τα οποία διατήρησε πηγαίνοντας, το 2007, στην Λίβερπουλ με ρεκόρ μεταγραφής, τότε, για την ομάδα του Μέρσι (36 εκ. ευρώ). Χρήματα υπερπολύτιμα για την «Ατλέτι», των οικονομικών προβληματών, εκείνης της εποχής.

«Κόκκινος», «μπλε» και «ροσονέρο»....

Εκεί, στην παρθενική του χρονιά, έγινε ο πρώτος, μετά τον Φάουλερ του 1996, «κόκκινος», που σκόραρε περισσότερα από 20 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ κι ο γρηγορότερος «ρεντ» που έφτασε τα 50 γκολ πρωταθλήματος!

Η Τσέλσι, που τον ήθελε από το 2003, τον απέκτησε το 2011 με ρεκόρ μεταγραφής της (50 εκ. λίρες), κάνοντας τον, τον πλέον ακριβοπληρωμένο Ισπανό.
Όλα αυτά παρότι είχε μεσολαβήσει ένας τραυματισμός στο γόνατο κι ένα χειρουργείο, που έθεσαν εν αμφιβόλω την παρουσία του στο Μουντιάλ.

Τελικά πήγε ως...Ελ Σιντ και μετά το ΕURO 2008, που οι Ισπανοί κατέκτησαν με δικό του γκολ κόντρα στους Γερμανούς (1-0), αλλά και το ΕURO 2012 (επίσης σκόραρε κατά των Ιταλών στο 4-0), ήταν παρών στο Νοτιαφρικάνικο έπος των Ιβήρων. Από δική του ενέργεια, μάλιστα, ξεκίνησε το γκολ του Ινιέστα στον τελικό…

Καίτοι, μετά από εκείνον τον τραυματισμό δεν ήταν ποτέ ίδιος, η συλλογή τίτλων συνεχίζεται στην Τσέλσι. Κύπελλο το 2012, αλλά κυρίως Τσάμπιονς Λιγκ, στο Μόναχο, κόντρα στην Μπάγερν. Το μοναδικό των “μπλε”. Όπως και το Europa League, της επόμενης χρονιάς, όπου άνοιξε το σκορ, στο 2-1 κόντρα στην Μπενφίκα.

Τα νούμερα του πάντως φθίνουν κι η Τσέλσι τον...παρκάρει στην Μίλαν (2014). 10 ματς κι ένα γκολ, μετά, επιστρέφει (2015) στην Ατλέτικο.

Προς τέρψιν του ιδίου και των αφιθιονάδος.

Επιστροφή και 2^η αποχώρηση

Σε...άλλη Ατλέτικο όμως. Ο, πρώην συμπαίκτης του (2003-2005), Ντιέγκο Σιμεόνε, την έχει μεταλλάξει, «καθ’ εικόνα κι ομοίωση» του, σε ομάδα μαχητών, που παλεύει για τίτλους και «το θείο βρέφος» καλείται να παίξει ως αντί-Ντιέγκο Κόστα (είχε μεταγραφεί στην Τσέλσι)...ξύλο κόντρα στους αντίπαλους αμυντικούς!

Μόνο που, ούτε ο τρόπος παιχνιδιού του προσομοιάζει με του Βραζιλιάνου, ούτε το ταλαιπωρημένο του κορμί μπορεί ν’ ανταποκριθεί. Φτάνει ως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Μιλάνο (2016) αλλά χάνει στα πέναλτι.

Το απωθημένο του παρθενικού τίτλου με τους «κολτσονέρος» παρέμεινε μέχρι χθες βράδυ, που ο «Τσόλο» τον έβαλε, στο 90’, κόντρα στην Μαρσέϊγ (για 2 λεπτά και 13 δεύτερα...).

Παρότι το ματς δεν «γύριζε», ο Αργεντινός, με τον οποίο δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις, έδειξε το μίνιμουμ της μεγαλοθυμίας.

Ο Τόρες, που πέρσι το καλοκαίρι έμεινε για να μην δημιουργήσει πρόβλημα, αφού η Ατλέτικο είχε απαγόρευση μεταγραφών, ελάχιστα επαγγελματικά, είχε δηλώσει: «Η Ατλέτικο είναι σημαντικότερη εμού...»

Κι αφού σήκωσε, τιμής ένεκεν, μαζί με τον, αρχηγό, Γκάμπι, την κούπα, παραδέχθηκε: «Συναισθηματικά, αυτός ο τίτλος είναι σημαντικότερος, αφού εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο».

Την προσεχή Κυριακή, στο 405^ο του ματς ως «κολτσονέρο», κόντρα στην Έϊμπαρ, θ’ αποχαιρετίσει ποδοσφαιρικά πλήρης.