Ο κορονοϊός οδηγεί σε ποδοσφαιρική... λιτότητα!

Ενώ παραμένει άδηλο πότε θα ξανακυλήσει η μπάλα στα (περισσότερα από τα) γήπεδα της Ευρώπης και της υφηλίου και τα σενάρια δίνουν και παίρνουν υπό ποίες συνθήκες θα γίνει (αν γίνει...), στα υψηλά κλιμάκια των διοικήσεων των ευρωπαϊκών (κι όχι μόνο...) συλλόγων απεργάζονται σενάρια για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται σε οικονομικό επίπεδο.

Η αναβολή του Εuro 2020 από πλευράς της UEFA, αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων, έδωσε τη δυνατότητα σε συλλογικό επίπεδο να ολοκληρωθεί, έστω όπως όπως, η σεζόν, παραχωρώντας στα πρωταθλήματα το δικαίωμα να παίξουν μπάλα μέσα στον Ιούνιο, αλλά μέχρις ότου (κι αν..) αυτό γίνει οι «λογαριασμοί» δεν περιμένουν και η «κάνουλα» των εσόδων έχει κλείσει, με αποτέλεσμα «το ταμείον να είναι μείον»...

Φυσικά υπάρχουν αποθεματικά, αλλά κανείς δεν θέλει να βάλει χέρι σε αυτά.

Εξάλλου οι υποχρεώσεις τρέχουν και τα «ανοίγματα» είναι τεράστια στην οικονομική φούσκα που είχε στηθεί γύρω από τον «βασιλιά των σπορ»...

Ο οποίος -παρότι εμφάνισε όχι μόνο πρωτοφανείς αντοχές στα χρόνια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και γιγαντώθηκε οικονομικά (απόδειξη τα αλλεπάλληλα ρεκόρ μεταγραφών από τον Κριστιάνο Ρονάλντο των 94 εκ. ευρώ του 2009 ως τον Νεϊμάρ των 222 εκ. ευρώ προ τριετίας)- δείχνει σημάδια πανικού κι ενδείξεις ότι είναι... γυμνός στην προοπτική ύφεσης που προκαλεί ο κορονοϊος!

Ανθεκτικός στην κρίση, αλλά «γυμνός» στον κορονοϊό ο «βασιλιάς των σπορ»!

Άλλωστε ακόμη κι (ότ)αν ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα και ολοκληρωθούν την τρέχουσα σεζόν, είναι σχεδόν ουτοπικό να περιμένει κανείς αυτό να γίνει παρουσία φιλάθλων.

Και μην κοιτάτε που εδώ τα έσοδα είναι μηδαμινά από τα εισιτήρια.

Στα μεγάλα πρωταθλήματα, παρότι (κι εκεί...) τα τηλεοπτικά έχουν την πρωτοκαθεδρία, η συγκεκριμένη πηγή εσόδων μόνο αμελητέα δεν είναι.

Και σίγουρα δυσαναπλήρωτη...

Εξάλλου το καθεστώς της αβεβαιότητας που επικρατεί για το πώς θα τελειώσουν το Champions League και το Europa League (π.χ. διακινείται το σενάριο μονών αγώνων σε ουδέτερη έδρα και φυσικά κεκλεισμένων) πιθανότατα να αποτελέσει περαιτέρω αίτια διεύρυνσης της οικονομικής «μαύρης τρύπας», αφού θα υπάρχει, συν τοις άλλοις, μειωμένο merchandising με λιγότερους αγώνες.

Σίγουρα πάντως προκαλεί αύξηση του εκνευρισμού στις τάξεις των διοικήσεων των συλλόγων...

Κι επειδή ειδικά τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά brand names έχουν προϋπολογισμούς που υπερβαίνουν εκείνους κρατών του τρίτου και του δεύτερου κόσμου κι απασχολούν στρατιές οικονομολόγων, δεν άργησαν να βρουν τη λύση.

Η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και κάποια ευφάνταστη ή πρωτότυπη.

Το προφανές κι αναμενόμενο πράττουν.

Ό,τι έκαναν κι όλες οι άλλες επιχειρήσεις, παγκοσμίως, στην υφεσιακή περίοδο πριν από εκείνες.

Μείωση των εξόδων και περικοπές μισθών, μετακυλίοντας το πρόβλημα στους εργαζομένους τους.

Από τη Χαρτς που ζήτησε «ψαλίδι» 50% από κάθε άτομο που έχει στο pay roll της (παίκτες, τεχνικούς, γιατρούς, υπαλλήλους...) και την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, που αρνείται να μιλήσει για ανανέωση ή αποχώρηση παίκτη της πριν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της κρίσης, μέχρι την οικονομικά υγιή Μπάγερν Μονάχου, που οι παίκτες της και οι διοικούντες της χάρισαν το 20% του μισθού τους για να στηρίξουν το ισοζύγιό της.

Μετά από αυτά, το ότι η Μπαρτσελόνα -που είναι το κλαμπ με τα περισσότερα έσοδα παγκοσμίως και υπολόγιζε μέσα στο οικονομικό έτος να γίνει το πρώτο στα χρονικά που θα ξεπέρναγε το 1 δισεκατομμύριο ευρώ (!)- διαρρέει (και δεν διαψεύδεται) ότι ήδη έχει κάνει κρούση στους παίκτες της για μειώσεις της τάξης του 10% (αφού το 60% των εξόδων της πάει στους μισθούς τους...) μάλλον δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη.

Ούτε ότι η Serie A ζητά από την κυβέρνηση οικονομική βοήθεια...

Όλα αυτά αναμένεται να οδηγήσουν σε βάθος χρόνου και σίγουρα όταν επανέλθει η κανονικότητα σε εξορθολογισμό των οικονομικών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Μέχρι τότε πακτωλοί εκατομμυρίων με 9ψήφια νούμερα στην επόμενη μεταγραφική περιόδο μάλλον θα πρέπει να μοιάζουν με όνειρα καλοκαιρινής νύχτας...