Ο Μαυροπάνος δίχως «λιβάνι»

Αναζητώντας νέους, άγνωστους ήρωες σε ένα πρωτάθλημα λουσμένο στα φώτα της δημοσιότητας, οι Άγγλοι δεν διστάζουν πολλές φορές να φτάνουν στην υπερβολή προκειμένου να εντυπωσιάσουν το κοινό και να λουστράρουν την εικόνα της πανάκριβης βιτρίνας τους.

Πόση βάση έχουν, λοιπόν, τα σχόλια που γίνονται μετά το ντεμπούτο του Έλληνα αμυντικού στην Premier League; Δίχως αμφιβολία, ο άπειρος Μαυροπάνος έκανε ένα καλό παιχνίδι απέναντι σε μια θρυλική ομάδα, την Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ σε ένα θρυλικό γήπεδο, το «Ολντ Τράφορντ».

Κι έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι ο Αρσέν Βενγκέρ δεν τον έβαλε να πιτσιλιστεί στα ρηχά, ας πούμε σε ένα ματς κόντρα στην Χάντερσφιλντ, αλλά τον έριξε κατευθείαν στα βαθιά, να αναμετρηθεί με το θηρίο που λέγεται Ρομέλου Λουκάκου και μάλιστα μέσα στη φωλιά του.

Και μόνο το γεγονός αυτό θα έφτανε για να προκαλέσει θετικά σχόλια γύρω από το όνομά του. Αλλά στην περίπτωση του Μαυροπάνου υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που σιγοντάρουν όλο αυτό το λιβάνισμα την επαύριον της παρθενικής του εμφάνισης στην Premier League.

Ο πιο σημαντικός ίσως είναι ότι η Άρσεναλ πονάει αφόρητα στη θέση του κεντρικού αμυντικού. Το βασικό της δίδυμο Κονσιέλνι-Μουστάφι είναι υπεύθυνο για ουκ ολίγες γκάφες στη διάρκεια της φετινής –και όχι μόνο-σεζόν, με τελευταία, αυτή που έκανε ο Γάλλος, στον αγώνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης, χαρίζοντας το γκολ της ισοφάρισης στον Αντουάν Γκριεζμάν.

Όπως, πάλι, έχει αποδειχθεί πολλάκις, ότι ούτε οι ρεζέρβες (Τσέιμπερς, Χόλντινγκ) είναι στόπερ περιωπής, να πεις ότι ο προπονητής θα τους εμπιστευτεί σε μια σειρά αγώνων. Η απόδοσή τους είναι ή του ύψους ή του βάθους -αν και συχνότερα του βάθους.

Έχοντας, λοιπόν, καεί στον χυλό, οι φίλοι της Άρσεναλ, φυσάνε τώρα και το γιαούρτι, βλέποντας στο πρόσωπο του Έλληνα γίγαντα τον αμυντικό που θα τους λυτρώσει από το άγχος, όσο διαρκεί ο αγώνας και από τους εφιάλτες, που τους τυραννούν τη νύχτα μετά από κάθε παιχνίδι.

Ο Τύπος, πάλι, είναι… Τύπος. Σε κάθε γωνιά της Γης, από την Αγγλία ως την Αυστραλία, διψά για καινούργια, άφθαρτα πρόσωπα που θα τα ρίξει στην αρένα της δημοσιότητας, προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και να αβγατίσει τις πωλήσεις του.

Προσωπικά, παρακολουθώντας προσεκτικά τις κινήσεις του στον αγώνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα για το τι έχει και το τι δεν έχει (ακόμη) ο Μαυροπάνος:
Έχει μυαλό, τσαγανό και ποιότητα για να εξελιχθεί σε έναν αξιόπιστο αμυντικό στο επίπεδο της Premier League. Για στόπερ με το δικό του ύψος (1.92 μ) και τα δικά του κιλά (87) κινείται αρκετά γρήγορα. Διαθέτει καλή τεχνική κατάρτιση, γεγονός που του επιτρέπει να πασάρει υπό πίεση. Είναι ψύχραιμος, δεν πανικοβάλλεται, δεν χάνεται μέσα στο γήπεδο, ξέρει να κρατά τη θέση του.

Το στυλ του, μου θυμίζει πολύ τον Χάρι Μαγκουάϊρ για τον οποίο η Λέστερ πλήρωσε πέρσι 17 εκ. λίρες για να τον αποκτήσει από τη Χαλ και τώρα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον βλέπει ως ξερολούκουμο, ετοιμάζοντας μια 50αρα για να τον κάνει δικό της.

Το τάκλιν που έκανε, βγάζοντάς τον νοκ-άουτ, ο Λουκάκου θα το θυμάται για καιρό. Ήταν μια μικρή ελληνική εκδίκηση για το γκολ που σέρβιρε ο Βέλγος μπροστά στον Μαυροπάνο, ο οποίος έκανε το λάθος να αφήσει προς στιγμή ελεύθερο το πεδίο δράσης στο καλό αριστερό του πόδι.

Στην πραγματικότητα ο Μαυροπάνος είχε λιγότερα προβλήματα με τον Λουκάκου από όσα είχε με τον Φελαϊνί ο οποίος μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα για να παίξει το ρόλο του κρυφού φορ. Ερχόμενος από πίσω, ο «αφάνας» ήταν δύσκολο να ελεγχθεί από τους στόπερ. Έγινε δυο-τρεις φορές απειλητικός, ώσπου στο τέλος χρίστηκε και σκόρερ.

Το δίχως άλλο, έχει πολλά να μάθει ακόμη ο 20χρονος αμυντικός για να σταδιοδρομήσει στην Premier League. Και πρώτα, να διαβάζει γρήγορα τις φάσεις. Όπως είπε και ο Βενγκέρ, «οι μεγάλοι παίκτες αποδίδουν καλύτερα στους αγώνες από ότι στις προπονήσεις ενώ οι άλλοι…». Στο χέρι του Μαυροπάνου είναι να μην έχει την τύχη των άλλων…