Νταβίντ Βίγια: «Τα πήρε όλα και έφυγε...»

Υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που τους ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους. Σου βγάζουν αυτή την αλητεία που είχες όταν μικρός αγωνιζόσουν στις αλάνες και νόμιζες πως θα κατακτήσεις τον κόσμο.

Αυτή η λίστα παικτών όμως είναι μικρή. Δεν μιλάμε για ποδοσφαιριστές που μάγευαν μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά με τον τρόπο τους σε έκαναν να τους γουστάρεις, να χαίρεσαι να τους βλέπεις να «κυλούν το τόπι» μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Μέσα από αυτή τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Νταβίντ Βίγια. Ένας Ισπανός με αλήτικη φάτσα που σκόραρε συνεχώς και δεν παρέλειπε να δείχνει την τρέλα του και το πόσο ζούσε αυτό που έκανε. Μπορεί του ταλέντο του Βίγια να μην ήταν το πιο ξεχωριστό στον κόσμο όμως ο Ισπανός υπήρξε μια πραγματική αλεπού των γηπέδων.

Το 2005 όταν και μετακόμισε από τη Ρεάλ Σαραγόσα στο «Μεστάγια», ήταν και η χρονιά που έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική Ισπανίας, με την οποία άφησε εποχή, αφού είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με το εθνόσημο έχοντας στο ενεργητικό του 59 γκολ. Τα ρεκόρ όμως δεν έχουν να μας πουν πολλά για τον συγκεκριμένο παίκτη.

Έβαλε αξέχαστες γκολάρες στην καριέρα του, μοίρασε εκπληκτικές μπαλιές και έκανε και απίστευτες ενέργειες. Δεν θα μετρήσουμε αν είναι πολλές ή λίγες. Σημασία έχει το τι θα αφήσει πίσω του, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Η είδηση πως ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής θα αποσυρθεί, μόνο φτωχότερο κάνει το πλούσιο πλέον σε χρήματα ποδόσφαιρο.

Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο θα κόστιζαν τέτοιοι παίκτες αν ήταν στο πικ τους αυτή την εποχή; Ο Βίγια πάντως θα κόστιζε πολλά! Τόσα που λίγα ευρωπαϊκά κλαμπ θα είχαν τη δυνατότητα να δώσουν.

Το καλοκαίρι του 2010 μετακόμισε στην Μπαρτσελόνα και πολλοί έγραφαν θυμάμαι, πως αυτός ο παίκτης θα αδικηθεί σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο. Άλλοι έγραφαν ότι δεν θα τα καταφέρει γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει Σαμουέλ Ετό. Τους διέψευσε όλους! Ο Βίγια όχι μόνο πέτυχε, αλλά κατέκτησε τα πάντα με τους Καταλανούς.

Αξίζει να σημειωθεί πως από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011, ο Βίγια κατακτούσε τίτλο κάθε 75 ημέρες κατά μέσο όρο!

Το παλμαρέ του Βίγια θα το ζήλευαν πολλοί ποδοσφαιριστές διαχρονικά. Δεν υπάρχει μεγάλος τίτλος που να μην τον κατέκτησε. Τρία Πρωταθλήματα Ισπανίας, τρία Κύπελλα, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιούρο κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Μάλιστα θα είχε κατακτήσει και δεύτερο Γιούρο αν δεν είχε τραυματιστεί το 2012 όταν η Ισπανία έκανε το «Back to Back». Σε όλους αυτούς τους τίτλους η συμμετοχή του ήταν κομβική! Πότε δεν ήταν άλλωστε;

Μπορεί να πει κάποιος πως βρέθηκε στις κατάλληλες ομάδες την κατάλληλη στιγμή, ωστόσο όπως και να έχει μιλάμε για ένα απίστευτο επίτευγμα. Η συνέχεια μπορεί να μην ήταν όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σίγουρα δεν το έβαζε ποτέ κάτω.

Ταλαιπωρημένος πια από τους τραυματισμούς το 2013, έρχεται σε συμφωνία με την Μπαρτσελόνα για να παραχωρηθεί σε άλλη ομάδα στην οποία θα είχε πιο ενεργό ρόλο συμμετοχής. Η Ατλέτικο Μαδρίτης τον αγόρασε έναντι των 5.100.000 ευρώ.

Εκεί όχι απλά είχε φανέλα βασικού στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά σκόραρε εναντίον της πρώην ομάδας του στον τελικό του Super Cup Ισπανίας.

Στη συνέχεια έπαιξε κομβικό ρόλο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος για τους «ροχιμπλάνκος», πριν αποχωρήσει για την Αμερική και τη Νιου Γιορκ Σίτι.

Τα υπόλοιπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Όχι ότι έπαψε να είναι ο παίκτης που ήταν, αλλά επειδή αυτά που πρόσφερε στο ευρωπαϊκό και κυρίως στο ισπανικό ποδόσφαιρο θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα.

Είμαστε τυχεροί όσοι ζήσαμε το ρομαντικό ποδόσφαιρο. Θα ήταν άδικο για έναν παίκτη σαν το «παιδί» (σ.σ. το παρατσούκλι του), να εξαφανιζόταν στο χορό των εκατομμυρίων και την παρωδία που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο πως σε όποια ομάδα και αν πήγε έδωσε το 100% και τον θυμούνται όλοι με έναν καλό λόγο στα χείλη. Όσα κέρδισε, τα κέρδισε τίμια και με την αξία του. Αυτή η τρέλα που έχει για την στρογγυλή θεά θα τον ακολουθεί πάντα.

«Μοίραζε γκολ με τη σέσουλα» και δεν έδειχνε ποτέ έλεος στον αντίπαλο. Όχι γιατί δεν τον σεβόταν, αλλά γιατί το πάθος του για το ποδόσφαιρο τον έκανε να μην σταματάει ποτέ. Γι’αυτό και καθυστερούσε να πάρει τη μεγάλη απόφαση για το τέλος της καριέρας του.

Ο λόγος που αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, είναι γιατί, όπως δήλωσε και ο ίδιος ήθελε να αφήσει εκείνος το ποδόσφαιρο, πριν συμβεί το αντίθετο.

Όπως και να έχει, οι ρομαντικοί του ποδοσφαίρου πλέον λιγοστεύουν (λογικό) και οι μεγάλες στιγμές θα μείνουν για πάντα γλυκές αναμνήσεις.

Ο Βίγια είχε την καριέρα που διάλεξε και άξιζε να έχει και όλοι όσοι τον ζήσαμε καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε κοντά στο τέλος της τελευταίας αυθεντικής ποδοσφαιρικής γενιάς, καθώς ένας-ένας οι μεγάλοι παίκτες κρεμούν τα παπούτσια τους.