Μόντριτς: «Ευτυχής που κάποιος φυσιολογικός μπορεί να κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα»

O Λούκα Μόντριτς, νικητής της 63ης «Χρυσής Μπάλας» , παραχώρησε την παραδοσιακή συνέντευξή του στο France Football, που διοργανώνει ο κορυφαίο βραβείο, κάνοντας μια εκτενή ανασκόπηση της καριέρας του και της προσωπική του ζωή, μέχρι να φτάσει στο πολυπόθητο τρόπαιο.

Το πρώτο τρόπαιο: «Ήμουν 15 και ήμουν δανεικός από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στη Ζρίνσκι Μόσταρ. Εκεί την χρονιά οι φίλαθλοι με επέλεξαν ως καλύτερο παίκτη της ομάδας. Ήμουν πολύ νέος και ήταν η πρώτη ατομική διάκριση»

Δουλεία για την «Χρυσή Μπάλα»: «Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "τα καλύτερα πράγματα δεν έρχονται πάντα εύκολα" και αυτό είναι το πιστεύω μου. Η ζωή μου είναι έτσι που χρειάστηκα αγώνα και σκληρή δουλειά για να επιτύχω τους στόχους μου. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κέρδισα».

Η Χάιντουκ Σπλιτ και Άρσεναλ τον απέρριψαν: «Εγώ ποτέ δεν αμφέβαλα. Στα 18 μου δεν φανταζόμουν να φτάσω σε αυτό το επίπεδο, αλλά ονειρευόμουν να πάω μακριά και να παίξω σε μεγάλες ομάδες. Απορρίπτοντας με ο Βενγκέρ, το εξέλαβα ως νέο εμπόδιο που θ πρέπει να περάσω».

Σωματοδομή: «Δεν αισθάνομαι κατώτερος από τους άλλους από αθλητική άποψη. Είμαι ισχυρότερος από ό,τι φαντάζεστε. Δεν έχω κανένα φόβο, ούτε από τις μονομαχίες, ούτε από το μέγεθος των αντιπάλων μου».

Το προαίσθημα του Ζιντάν: «Όταν είδα ότι ήμουν ανάμεσα στους 30 φιναλίστ, άρχισα να το πιστεύω. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όταν ο Ζιντάν έγινε προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης τον Ιανουάριο του 2016, με κάλεσε μια μέρα στο γραφείο του, μετά την προπόνηση. Μου εξήγησε πώς με έβλεπε σαν παίκτη και τι περίμενε από μένα. Μου είπε ότι ήμουν ένας πολύ σημαντικός παίκτης για εκείνον. Και πάνω απ 'όλα, με είδε ως παίκτης που θα μπορούσε, κάποια μέρα, να κερδίσει τη χρυσή μπάλα. Όταν κάποιος σαν τον Ζιντάν, με την προσωπικότητα και την ιστορία του, λέει αυτό, σου ενισχύει το ηθικό. Τον θαύμαζα και τον σεβόμουν πολύ ως παίκτης. Ήμουν βασικός παίκτης στην ομάδα, σε μια εποχή που παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο. Αυτά τα λόγια από το Ζιντάν με βοήθησαν να προχωρήσω περισσότερο στο παιχνίδι μου. Ωστόσο, παρά τα λόγια αυτά, δεν τολμούσα να το πιστέψω».

Μέσι και Ρονάλντο: «Η ιστορία θα γράψει ότι ένας Κροάτης παίκτης, εκπρόσωπος μιας μικρής χώρας, κέρδισε την χρυσή μπάλα μετά τους Κριστιάνο και Μέσι, οι οποίοι είναι παίκτες ενός άλλου επιπέδου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συγκριθεί με αυτούς. Είναι οι καλύτεροι στην ιστορία αυτού του παιχνιδιού».

Η σύγκριση με τον Κρόιφ: «Το να με συγκρίνουν με εκείνον είναι μεγάλη τιμή, ήταν ένας απίστευτος παίκτη, αλλά και ένας μεγάλος προπονητής. Πήρα το νούμερο 14 στην Τότεναμ και στην εθνική Κροατίας ως φόρο τιμής σε αυτόν. Και επειδή το 10 δεν ήταν διαθέσιμο».

Τα πρότυπά του: «Ως παίκτης και σαν άνθρωπος ο Ζβόνιμιρ Μπόμπαν. Ήμουν 13 ετών όταν οδήγησε την Κροατία στους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. Χάσαμε και πάλι από τη Γαλλία [...] Ο Μπόμπαν είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Μια μέρα, στην Τότεναμ έλαβα ένα μήνυμα:"Μπορείς να με καλέσεις αν θέλεις, Ζβον". Και σκέφτηκα ότι ήταν ένα αστείο από έναν από τους φίλους μου. Τον κάλεσα και ήταν πραγματικά. Η συνομιλία μας ήταν εξαιρετική. Εντυπωσιάστηκα από την απλότητα του».

Η θέση του στο γήπεδο: «Είμαι μέσος, αλλά όχι ως νούμερο 10. Μου αρέσει να οργανώνω και να οικοδομώ τη σύνδεση μεταξύ άμυνας και επίθεσης, να είμαι ο ηγέτης του παιχνιδιού. Όπως ο Πίρλο. Ακριβώς, αν και ορισμένοι προπονητές μου, με βάζουν λίγο πιο ψηλά, δεξιά ή αριστερά, μου αρέσει να είμαι στη μέση. Μου αρέσει η σημερινή μου θέση στη Ρεάλ Μαδρίτη, στα δεξιά, επειδή υπάρχουν πολλές επιλογές».

Δεν χρησιμοποιεί Instagram όπως και οι άλλοι: «Το έχω, αλλά ανεβάζω μόνο φωτογραφίες από το ποδόσφαιρο και όταν υπάρχουν σημαντικά πράγματα, ένα μεγάλο παιχνίδι ή ένας τίτλος. Είμαι έτσι, έχω μια φυσιολογική ζωή, σαν οικογένεια. Σηκώνομαι το πρωί, πηγαίνω στην προπόνηση, πηγαίνω τα παιδιά μου σε ένα διεθνές σχολείο εδώ στο La Moraleja ... Σχεδόν κάθε μέρα για πολλές ώρες εργάζομαι σκληρά. Πάω μετά στο σπίτι, να παίξω με τα παιδιά μου. Βλέπω ταινίες με τη γυναίκα μου, έχουμε μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα στο σπίτι».

Η ζωή του στο σπίτι: «Εμείς παρακολουθήσετε ταινίες στο σπίτι, ακούμε μουσική, ως επί το πλείστον παραδοσιακή μουσική της Κροατίας, πηγαίνουμε σε εστιατόρια. Έχω το προνόμιο να είμαι σε θέση να τρώω ό, τι θέλω χωρίς να παίρνω βάρος, είναι η γενετική Με τη γυναίκα μου, μας αρέσει να ανοίξουμε ένα. μπουκάλι κρασί, έχουμε κροατικά, ιταλικά, ισπανικά, γαλλικά κρασιά».

Πώς ξεκουράζεται: «Κάνω ό, τι πρέπει να κάνει ένας αθλητής υψηλού επιπέδου. Κοιμάμαι καλά, δουλεύω καλά και μετά τα παιχνίδια η γυναίκα μου με βοηθάει πολύ στο σπίτι με τα παιδιά μου, κυρίως ψυχολογικά».

Ένα φυσιολογικό άτομο: «Θεωρώ τον εαυτό μου ένα φυσιολογικό άτομο. και συμπεριφέρομαι ως τέτοιο. Και βλέπω ότι οι άνθρωποι με βλέπουν σαν αυτό. Σαν κάποιο ταπεινό. Και θα σας πω ένα πράγμα, είμαι ευτυχής που κάποιος κανονικός, φυσιολογικός μπορεί να κερδίσει τη Χρυσή μπάλα».

Πού θα βάλει το τρόπαιο: «Τις πρώτες μέρες, στην κρεβατοκάμαρά μου, δίπλα στο κρεβάτι. Αν ξυπνήσω, μπορώ να πω ότι δεν είναι ένα όνειρο, ότι είναι εκεί. Μετά θα ψάξω για ένα ωραίο μέρος για να το αφήσω. Έχω και άλλα τρόπαια, αλλά αυτό θα είναι σε προνομιακή θέση».