Ο Τουρέ, ο Σέλουκ και το «νεκροταφείο ελεφάντων» της Μίλαν

Η Μίλαν αναφέρουν τα ιταλικά ΜΜΕ ενδιαφέρεται μεταξύ άλλων και για τον Γιάγια Τουρέ στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, προκειμένου να καλύψει τα κενά που της προέκυψαν από σοβαρούς τραυματισμούς βασικών παικτών της, όπως οι Μπίλια, Μποναβεντούρα και Ρομανιόλι…

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να πάει στη Μίλαν ο Τουρέ, ούτε καν, αν όντως υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για τον Ιβοριανό μέσο και δεν μιλάμε για μια απλή αναφορά ονόματος μεταξύ δεκάδων άλλων ποδοσφαιριστών που ίσως μείνουν ελεύθεροι τον Ιανουάριο, όπως συμβαίνει πάντα με τη μεταγραφολογία σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τα χρήματα έτσι κι αλλιώς που παίρνει ο Τουρέ δεν αποτελούν πρόβλημα για την ιταλική ομάδα (γύρω στα 2 εκατ. παίρνει από τον Ολυμπιακό). Άλλωστε σε πιο απίθανους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν την καριέρα και το βιογραφικό του Γιάγια, δίνει πολλά περισσότερα…

Η λύση της Μίλαν θα βόλευε τον Τουρέ και τον μάνατζερ του, αυτόν τον απρόβλεπτο Ντμίτρι Σέλουκ. Άλλο πρεστίζ, βαρύ όνομα στην Ευρώπη οι «ροσονέρι», άλλο Καμπιονάτο κι άλλο Σούπερ Λίγκα. Ίσως μάλιστα θα βόλευε και τον Πέδρο Μαρτίνς να μην έχει ένα τέτοιο «βαρίδι» στην ομάδα. Ο Σέλουκ είχε «φαγωθεί» από το καλοκαίρι να πάει τον παίκτη στην Κίνα επειδή τα χρήματα που του έδιναν ήταν τρελά, οπότε το κέρδος του ατζέντη θα ήταν τεράστιο. Όμως ο Γιάγια ήθελε να έρθει Πειραιά, άσχετα αν τα πράγματα για την ώρα τουλάχιστον δεν πάνε όπως θα ήθελαν και οι δύο πλευρές.

Όμως δεν πιστεύω ότι θα βόλευε αγωνιστικά η συγκεκριμένη ιταλική ομάδα τον Τουρέ. Δεν είναι και το καλύτερο τάιμινγκ να μετακομίσει στο Μιλάνο. Και το θέμα μου δεν είναι τι θα μπορέσει να προσφέρει ο Αφρικανός άσος αλλά η ίδια η αυτοκαταστροφική Μίλαν με τις παθογένειες της. Η Μίλαν που έχει πάψει από χρόνια να αποτελεί ομάδα φόβητρο στην Ιταλία, πόσο μάλλον στην Ευρώπη. Μια ομάδα που βολοδέρνει «χύμα στο κύμα», που παίζει για να παίζει. Χωρίς όραμα, χωρίς πλάνο, χωρίς στιβαρή διοίκηση, βουτηγμένη στα δεκάδες προβλήματα που προκάλεσε στον οργανισμό της ο… Μπερλουσκονισμός. Πολλές οι πληγές και μάλιστα οι περισσότερες δεν κλείνουν.

Η Μίλαν αγωνιστικά «πέθανε» το 2011, όταν και κατέκτησε τους τελευταίους τίτλους της. Έκτοτε έχουν περάσει επτά πέτρινα (έως κατάμαυρα) χρόνια, διανύουμε την όγδοη σεζόν και η Μίλαν… αγνοείται. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Κάτι που να της δίνει το στίγμα που θα την βγει ξανά στον αφρό. Μια ομάδα-θρύλος, που φυτοζωεί, που αργοπεθαίνει χωρίς να βρίσκει διέξοδο και χωρίς κανείς να μπορεί να την βοηθήσει. Ο Μπερλουσκόνι την άφησε τη μοίρα της, είχε δεκάδες δικαστικές περιπέτειες και με τα πολλά αποφάσισε να την πουλήσει τον Απρίλιο του 2017 στον Κινέζο επιχειρηματία Λι Γιονγκχόνγκ. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες τότε, του νέου αφεντικού το συνολικό κόστος της εξαγοράς της Μίλαν άγγιζε το ένα δις ευρώ. Από αυτά τα χρήματα, τα 740 εκατ. αφορούσαν την απόκτηση των μετοχών και την ανάληψη των χρεών του συλλόγου. Αλλα 100 εκατ. αφορούσαν το διαχειριστικό κόστος για την περίοδο μέχρι την ολοκλήρωση της συμφωνίας και ένα ποσό γύρω στα 160 εκατ. ευρώ θα πήγαινε στη μεταγραφική ενίσχυση και σε άλλες επενδύσεις.

Αλλά για ποιες μεταγραφές μιλάμε; Μια ομάδα με 48 τρόπαια εκ των οποίων τα 18 διεθνή. Με 7 Κύπελλα Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ. Με τρία διηπειρωτικά κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Τη φανέλα της οποίας έχουν φορέσει παικταράδες και παικταράδες. Μια ομάδα που την δεκαετία του 1990 και του 2000, είχε ένα από τα δύο-τρία μεγαλύτερα και βαρύτερα brand name στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ένα τόσο μεγάλο κλαμπ, να έχει ως πρώτους μεταγραφικούς στόχους του, παίκτες ηλικιωμένους, τελειωμένους, ξεζουμισμένους και δίχως φιλοδοξίες; Πως γίνεται αυτό; Δικαιολογημένα την προσφωνούν φίλοι κι εχθροί «νεκροταφείο ελεφάντων». Ειδικά τα τελευταία 6-7 χρόνια…

Στην Ιταλία, τα οπαδικά είναι πολύ πιο άγρια από ότι στην Ελλάδα. Οι φίλοι της Μίλαν έχουν κουραστεί πια. Ήδη με το που βγήκαν στο αέρα τα ονόματα των πρώτων μεταγραφικών στόχων, έγινε το «έλα να δεις». Οι οργανωμένοι εξαγριώθηκαν και απειλούν θεούς και δαίμονες, οι αντίπαλοι κάνουν «πάρτι» στα social media. Στο παιχνίδι έχουν μπει και τα ιταλικά ΜΜΕ, των οποίων η κριτική τσακίζει κόκαλα. «Γερομάζωμα αστέρων» χαρακτηρίζουν τους μεταγραφικούς στόχους, κι εδώ που τα λέμε δεν έχουν άδικο. Πέρα από το ενδιαφέρον του τεχνικού διευθυντή, του παλιού βραζιλιάνου άσου Λεονάρντο, για τον 35χρονο Τουρέ, η Μίλαν φέρεται να έχει στο στόχαστρο της για το χειμερινό μεταγραφικό παζάρι, τον 37χρονο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, τον 33χρονο Κέιχιλ, τον 32χρονο Γοδίν και τους 31χρονους Βιδάλ και Φάμπρεγας!

Τι να περιμένει λοιπόν ο οπαδός της; Ειδικά εκείνοι που έζησαν τα χρόνια των τριών Ολλανδών (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ), του Αντσελότι, του Ντοναντόνι, του Μπαρέζι, του Μαλντίνι, του Νέστα, του Λεονάρντο και δεκάδων άλλων άσων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (Ιμπραίμοβιτς στα καλά του, Καφού, Κολοβάτι, Μπόμπαν, Κακά, Ντεσαγί, Πίρλο, Ροναλντίνιο, Σαβίσεβιτς, Σεβσένκο, Ζέεντορφ, Ρομπέρτο Μπάτζο). Και ακόμη τους θρυλικούς Λίντχολμ, Νόρνταλ, Γκρεν. Τους Σνέλιγκερ, Σκιαφίνο, Ριβέρα ή τους Κιαρούτζι, Αλταφίνι, Χέιτλι, Βίρντις. Πόσους και πόσους αστέρες! Και ο οπαδός των «ροσονέρι» είναι αναγκασμένος πλέον να ανέχεται κάποιους Μπορίνι, Κουτρόνε, Αμπάτε, Ζαπάτα, Μουζάτσο, Ροντρίγκες, Καστιγιέχο, τον χοντρούλη και ξεπεσμένο Ιγκγουαΐν και πολλούς ακόμα…