O «αποτυχημένος» Ρανιέρι ξανάπιασε δουλειά...

Παράξενα παιχνίδια παίζει η ζωή: με διαφορά ωρών από την συνέντευξη Τύπου
του Άγγελου Αναστασιάδη, παραμονή του παρθενικού του αγώνα ως νέου
εκλέκτορα της Εθνικής Ελλάδας, ένας προκάτοχος του ανακοινωνόταν από την
Φούλαμ ως νέος της μάνατζερ! Ο Κλάουντιο Ρανιέρι. Ένα όνομα που
προκαλεί...σύγκρυο στους Έλληνες φιλάθλους, καθότι συνδυασμένο με το
φινάλε της εποχής των επιτυχιών της «γαλανόλευκης» και την έναρξη εκείνης
των «ισχνών αγελάδων»...

Κι ενώ οι Έλληνες δεν θέλουν ν’ ακούν το όνομα του, σε άλλα μέρη πίνουν νερό(και μπύρα..) στο άκουσμα του! Στο Λέστερ π.χ. αλλά και σε ολόκληρο το «Νησί», αφού, μετά την βραχύβια παραμονή του στα μέρη μας. έγραψε, με τις
«αλεπούδες», μια από τις ωραιότερες και πλέον ρομαντικές ιστορίες του
παγκόσμιου ποδοσφαίρου, κατακτώντας το πρωτάθλημα και στερώντας το από
μεγαθήρια όπως η Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρντιόλα, η Τσέλσι του Μουρίνιο, η
Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ του Λουίς Φαν Χάαλ, η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ, η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ κι η Τότεναμ του Μαουρίτσιο Ποκετίνο.

Σημειωτέον πως, οι προαναφερθείσες ομάδες κι οι προαναφερθέντες «γκουρού»
της προπονητικής, είδαν την πλάτη του όχι σε κάποιο Κύπελλο, που μεγάλο ρόλο
παίζει η τύχη στις κληρώσεις, ή οι εμφανίσεις της μιας βραδιάς, αλλά σε
πρωταθληματικό μαραθώνιο, που δεν «λέει» ψέματα, επιβραβεύοντας την
σταθερότητα και την επιμονή.

Το αν καταφέρει ο 67χρονος, πια, Ρανιέρι να σώσει τους ουραγούς της Πρέμιερ, «Κότατζερς» δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς. Εκείνο που μπορεί να πει, όμως, είναι ότι εδώ, αρχικά, είχε γίνει δεκτός με «ωσαννά» αφού βιογραφικό σαν το δικό του (Νάπολι, Φιορεντίνα, Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι, Πάρμα,
Γιουβέντους, Ρόμα, Ίντερ, Μονακό) δεν είχε, ξανά, ομοσπονδιακός μας τεχνικός.
Των Ρεχάγκελ και Σάντος συμπεριλαμβανομένων.

Ο πρώτος είχε αποτύχει οικτρά σε Ντόρτμουντ (12-0 είχε χάσει από την
Γκλάντμπαχ!) και Μπάγερν Μονάχου, θριαμβεύοντας σε Βέρντερ και
Καϊζερσλάουτερν, ενώ ο Πορτογάλος εξαιρουμένης της Πόρτο, όπου πήρε
τίτλους, σε Μπενφίκα και Σπόρτινγκ Λισσαβώνας πέρασε και δεν ακούμπησε.
Όσο για τις ελληνικές ομάδες (ΑΕΚ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ) λίγους θαυμαστές είχε στις
τάξεις των φιλάθλων τους. Στον Παναθηναϊκό, μάλιστα, είχε κυνηγηθεί...Για
τίτλους, ούτε λόγος...

Κι όμως το ποδόσφαιρο που ευαγγελίζονταν ταίριαζε στη ψυχοσύνθεση και τον
τρόπο παιχνιδιού του Έλληνα ποδοσφαιριστή, των τελευταίων 10ετιών. Για
αυτό παρήγαγαν αποτελέσματα, οριοθετώντας τη «χρυσή» περίοδο της
«γαλανόλευκης».

Από τον...Παπαφλέσσα στον Αναστασιάδη!

Ο Ρανιέρι, αντίθετα, εξέφρασε μια εποχή μεγαλομανίας και ποδοσφαιρικού
μεγαλοϊδεατισμού. Ζητούμενο, μετά από 13 χρόνια συντηρητικού ποδοσφαίρου,
ήταν «να παίξουμε μπάλα βρε αδερφέ», αλλά όταν ένας λαός έχει γαλουχηθεί με
πρότυπα, ποδοσφαιρικά, τον...Παπαφλέσσα και τον Αθανάσιο Διάκο, δεν μπορεί
από τον, ποδοσφαιρικό κλεφτοπόλεμο να περάσει στις Ναπολεόντειες
εκστρατείες εν μία νυχτί! Ούτε στο διάστημα παραμονής του Ρανιέρι...

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν διαβάζετε αναθεώρηση της ποδοσφαιρικής
ιστορίας. Ο Ρανιέρι απέτυχε εκκωφαντικά εδώ. Οι 3 ήττες σε 4 ματς κι εκείνη
από τα Νησιά Φερόε, εντός έδρας, είναι αψευδείς μάρτυρες.
Αλλά, περισσότερο από εκείνον, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ΕΜΕΙΣ, ως ποδοσφαιρικό έθνος.

Εκείνος κατάλαβε ότι δεν του ταιριάζουν οι Εθνικές (σ. παρθενική του εμπειρία
στην Ελλάδα) κι ορθοπόδησε καταγράφοντας την μεγαλύτερη επιτυχία της
καριέρας του. Πήρε το πρωτάθλημα που, ξαφνικά, θυμήθηκαν όλοι ότι δεν είχε στο παλμαρέ του, όταν αναζητούνταν εξιλαστήριο θύμα της κατρακύλας της Εθνικής.
Του καταμαρτυρήθηκε ότι δεν έμενε εδώ. Λες κι έμενε ο Ρεχάγκελ...

Εκείνο που έκανε λάθος ο Ιταλός, αντίθετα με τον Τεύτονα, ήταν ότι
προσπάθησε να μπει στην περίφημη «ελληνική πραγματικότητα».
Κι ότι άκουγε άλλους, αντί ν’ ακολουθήσει έναν δικό του δρόμο. Όπως ο
«Ρεχακλής».

Εμείς τι κάναμε, αφού έφυγε, ο...επάρατος κι «αποτυχημένος» Ιταλός;
Ούτε οι, υπηρεσιακές περίοδοι, Τσάνα, ούτε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας
από τον Μαρκαριάν, που σε ποδοσφαιρική λογική προσέγγιζε Ρεχάγκελ και
Σάντος, έχοντας κι εμπειρία αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, βοήθησε ν’
ανανήψουμε. Ούτε καν η γερμανική «συνταγή» του Σκίμπε, αφού, προφανώς,
δεν είναι πανάκεια η ύπαρξη Γερμανού στον πάγκο.

Σήμερα ξεκινά η εποχή Αναστασιάδη.

Καλό θα είναι, για όλους, να επιτύχει, όμως ο τρόπος που κατέληξε η ΕΠΟ στην
επιλογή του ναρκοθετεί τη θητεία του. Άλλωστε η «γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται». Κι εν προκειμένω η πρόσληψη ενός τεχνικού, άνεργου για 2 χρόνια, με μόνο προσόν, εσχάτως, ότι είναι συνομιλητής του Ιβάν Σαββίδη, δεν βοηθά πολύ σ’ αυτό...