O… μπαμπούλας της (ευρωπαϊκής) Super League!

Τις προάλλες, σχεδόν ταυτόχρονα με τον εορτασμό του Halloween έκανε την επανεμφάνιση του στο διεθνές ποδοσφαιρικό προσκήνιο, ο τόσο επίκαιρος, στην Εσπερία, λόγω των ημερών... μπαμπούλας!

Όχι εκείνος της μυστικιστικής εορτής των Δυτικών (που έχει στοιχεία των δικών μας Αποκριών), αλλά της... UEFA! Ο λόγος, φυσικά, για τη «διαρροή» – μεταξύ άλλων – από την ιστοσελίδα Football Leaks, των σχεδίων της επαπειλούμενης σύστασης της περιβόητης Ευρωπαϊκής Super League.

Του κλειστού πρωταθλήματος. δίχως υποβιβασμούς (στα πρότυπα του Ν.Β.Α) όπου θα έχει πρόσβαση μόνο η ελίτ των κορυφαίων συλλόγων της Γηραιάς ηπείρου κι όπου θ’ απαγορεύεται η είσοδος στους “πληβείους” του ευρωπαϊκού φούτμπολ.

Είδηση που προκάλεσε, ως συνήθως, “σεισμό”. Για τις συνέπειες της στη μορφή του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως το ξέρουμε. Όμως αυτές οι συζητήσεις δεν είναι νέες.

Kρατάει χρόνια αυτή η... κολώνια!

Από το 2000, όταν συστήθηκε η, αλήστου μνήμης G14 των κορυφαίων συλλόγων της Ευρώπης, πριν μεταλλαχθεί το 2008 σε ECA (Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συλλόγων), πάντα οι «μεγάλοι» του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου επέσειαν πάνω από τα κεφάλια των ιθυνόντων της UEFA τον «μπαμπούλα» της σύστασης δικού τους πρωταθλήματος κι αποχώρησης από τις διοργανώσεις υπό την αιγίδα της.

Και κάθε φορά έπαιρναν ότι ήθελαν.

Περισσότερα χρήματα, σε μπόνους, από την συμμετοχή τους σ’ εκείνες και περισσότερες εξασφαλισμένες θέσεις, για τα μέλη της, στους χρυσοφόρους ομίλους της «ναυαρχίδας» των διασυλλογικών διοργανώσεων. Το Τσάμπιονς Λιγκ.

Μ’ αυτούς τους εκβιασμούς, φτάσαμε στην σημερινή του μορφή, που τα 4 μεγάλα πρωταθλήματα (Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία) έχουν εξασφαλισμένες από 4 θέσεις στην φάση των ομίλων (δηλαδή τις μισές, από τις 32) ενώ, μέσω προκριματικών, μόνο 6 ομάδες (4 πρωταθλήτριες και 2 μη πρωταθλήτριες) έχουν το προνόμιο να συγχρωτίζονται με τους «πατρίκιους» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Το... ημίκλειστο Champions League δεν (τους) αρκεί

Οι οποίοι, όμως, μοιάζουν ανικανοποίητοι από το... ημίκλειστο Champions League κι έτοιμοι ν’ αφήσουν την UEFA για τις υποσχέσεις του (Iταλο)Αμερικανού Τσάρλι Στιλιτάνο, που δεν αρκείται στο Ιnternationals Champions Cup, του καλοκαιριού, αλλά θέλει να τις αποσπάσει από τον σφικτό εναγκαλισμό της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας, υποσχόμενος 20ετή συμβόλαια στους συμμετέχοντες και 500 εκ. ευρώ κέρδη στον νικητή!

Σχεδόν 10πλασια απ’ όσα κερδίζει ο νικητής του Τσάμπιονς Λιγκ (σ. 54,7 εκ. ευρώ πήρε η Ρεάλ Μαδρίτης από την UEFA πέρσι)!

Σ’ έναν κόσμο άπληστο, με τις μεγάλες ομάδες να προσομοιάζουν με πολυεθνικές εταιρείες θεάματος - στην πλειονότητα τους διοικούμενες από αλλοδαπούς επιχειρηματίες, που δεν σχετίζονται με τον κοινωνικό περίγυρο που τις δημιούργησε – και με μόνο ζητούμενο το θετικό πρόσημο του ισολογισμού δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει τέτοια εξέλιξη.

Μόνο που αν ισχύσουν όσα έχουν έρθει στη δημοσιότητα κι επέλθει το πολυθρύλητο «διαζύγιο» δεν θα είναι μόνο με την UEFA. Θα είναι και με τα πρωταθλήματα τους, αφού το σχέδιο προβλέπει αγώνες κάθε Σάββατο.

Κι αντε να εξηγήσουν οι ιθύνοντες της Λίβερπουλ στους οπαδούς τους ότι δεν θα ξαναπάνε λίγα χιλιόμετρα παρακάτω ν’ αντιμετωπίσουν την συμπολίτισσα Έβερτον, επειδή δεν είναι στην Super League....

Ή εκείνοι της Άρσεναλ δεν θα ξανακάνουν καζούρα στους ομολόγους τους της Τότεναμ.

Επίσης, τα οικονομικά μεγέθη, δεν θα επαρκούν για να εξηγήσουν στους υποστηρικτές τους αγωνιστικές αποτυχίες. Γιατί ως τώρα οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν το «κερασάκι», αλλά η «τούρτα» ήταν τα πρωταθλήματα.

Και σε μια διοργάνωση (16 ή 24 ομάδων) συνηθισμένων σε τίτλους μόνο ένας θα πανηγυρίζει στο τέλος. Αυτό πως θα το...ντιλάρουν οι CEO;

Aφήνουμε κατά μέρος τις αντιδράσεις της UEFA.

Μήπως η 3η διοργάνωση, που έχει στα σκαριά, είναι γιατί ετοιμάζεται ν’ αντιπροτείνει το δικό της “κλειστό” Τσάμπιονς Λιγκ, κάνοντας ρελάνς; Ενδεχομένως, αν το πράγμα φτάσει στο «μη παρέκει», να παίξει το «χαρτί» των παικτών, πιέζοντας τους να μην συμμετέχουν σε μια τέτοια διργάνωση, απαγορεύοντας τους να ν’ αγωνιστούν με τις εθνικές τους.

Το ποδόσφαιρο είναι (και) σόου μπίζνες. Αναμφίβολα.

Μόνο που τροφοδοτείται από το συναισθήματα και τους δεσμούς (κοινωνικοπολιτικούς) με το λίκνο του κάθε συλλόγου. Ας το βάλλουν κι αυτό στον...αλγόριθμο τους όσοι οραματίζονται το, μονοδιάστατο, μονεταριστικό, ποδόσφαιρο του μέλλοντος.

Eκτός κι αν όλο αυτό το... σκηνικούλι είναι μετάλλαξη του διαχρονικού ερωτημάτος του Halloween («trick or treat» ήτοι «φάρσα ή κέρασμα»): «φάρσα» που οδηγεί σε νέο «κέρασμα»...