Παπανικολάου: «Δεν μου αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί η Ελλάδα, αλλά την αγαπώ»

Στο podcast «Κουβέντα στο ΠΙ & ΦΙ» μίλησε ο Γιάννης Παπανικολάου επισημαίνοντας διάφορα για την καριέρα του αλλά και τις δυσκολίες που συνάντησε.

Αναλυτικά όσα είπε:

Για τον τραυματισμό του: «Έκανα την επέμβαση στον ώμο μου. Αυτό θα με κρατήσει εκτός για κάποιους μήνες. Το παλεύω ψυχολογικά για να μην με πάρει από κάτω και προχωράμε. Δεν μου έχει ξανατύχει στη ζωή μου να κάνω ένα χειρουργείο, αλλά έτσι είναι η ζωή των αθλητών. Πέρα από τις χαρές, υπάρχουν και δύσκολες ημέρες, που δεν μπορείς να προσφέρεις και να αθληθείς. Είναι δύσκολο να είμαι σε έναν καναπέ, αλλά είμαι καλά, κρατιέμαι και θα επανέλθω ακόμα καλύτερος είμαι σίγουρος γι' αυτό».

Για το χρονικό διάστημα που θα μείνει εκτός: «Δεν έχω μείνει τόσο πολύ καιρό ποτέ εκτός δράσης. Είχα την τύχη να παίζω σερί παιχνίδια με την ομάδα μου τη Ρακόφ τα τελευταία χρόνια. Θα μείνω πλέον 3-4 μήνες εκτός και είναι ένα κομμάτι που πρέπει να δουλέψεις μέσα σου και να βγεις πιο δυνατός».

Για τα άτομα που είναι δίπλα του: «Ο Στράτος (σ.σ. Σβάρνας) και η γυναίκα μου είναι μαζί μου. Με βοηθούν ψυχολογικά και δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο αν ήμουν μόνος μου. Μου λείπει η οικογένειά μου, αλλά είμαι στο εξωτερικό τέσσερα χρόνια τώρα και συνήθισα σε αυτό».

Για το αν νιώθει άτυχος για το timing που ήρθε ο τραυματισμός του: «Είναι κομμάτι της δουλειάς και της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή. Οι καταπονήσεις είναι υψηλές, το πολωνικό πρωτάθλημα έχει υψηλές εντάσεις και το να παίζεις δύο σεζόν με 35-40 παιχνίδια είναι δύσκολο. Ο τραυματισμός μου εμένα προϋπήρχε. Τον κουβαλάω ουσιαστικά από την ηλικία των 18 ετών, δεν το έφτιαξα για πολλούς λόγους παλαιότερα και τώρα το βρήκα μπροστά μου ξανά. Ας πούμε είναι σαν ένα... σέρβις, έγινε και θα τελειώσει. Με πονάει που δεν παίζω, αλλά υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα στις ζωές μας».

Για το πώς σύστησε ο ίδιος τον εαυτό του: «Η κλήση μου στην Εθνική από τον κ. Φαν'τ Σιπ ήταν ορόσημα για μένα. Εγώ είμαι ένα παιδί που πάντα είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο. Ήταν το μοναδικό μου όνειρο, να γίνω ποδοσφαιριστής. 4 ετών γράφτηκα σε ακαδημία. Δεν ήμουν ποτέ ο σούπερ σταρ, δεν είχα τα φώτα πάνω μου, αλλά δεν με ενδιέφερε και ποτέ αυτό. Το στυλ μου είναι να βοηθάω την ομάδα. Δεν έχω τον ηγετικό χαρακτήρα να τραβήξω πάνω μου τα βλέμματα. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές και άνθρωποι που το χρειάζονται αυτό, εγώ δεν είμαι από αυτούς. Η τρέλα μου για το ποδόσφαιρο με οδήγησε στο να ρισκάρω. Ξεκίνησα στην ΑΕΚ, αλλά τότε δεν κάλυπτα τις ανάγκες τους. Κάπου στο 2014 πήρα μία απόφαση να αφήσω τα πάντα πίσω μου και μαζί με τη μητέρα μου μπήκαμε στο καράβι και πήγα στα Χανιά. Πήγα στον Πλατανιά και πάλεψα για να ενταχθώ στην Κ17. Ούτε καν στην πρώτη ομάδα. Ήταν ένα ρίσκο που πήρα με τη μητέρα μου και γι' αυτό της χρωστάω τα πάντα. Αυτό το ρίσκο με οδήγησε σε αυτό που είμαι τώρα...».

Για το αν νιώθει αντιστάρ: «Όχι, δεν το σκέφτομαι έτσι. Θεωρώ πως αν τα φώτα πέσουν πάνω σου θα πέσουν με αυτό που κάνεις καλά και όχι για κάτι άλλο. Με νοιάζει να είμαι καλός ποδοσφαιριστής. Αυτό μου αρκεί εμένα».

Για τη θέση που αγωνίζεται: «Ξεκίνησα ως επιθετικός. Σαν παιδάκι τότε μικρό ήθελα να βάζω γκολ. Έπαιξα και ως εξτρέμ. Μετά από κάποια χρόνια, αντιλήφθηκα πως για παράδειγμα, δεν είχα την ντρίμπλα, δεν είχα το ένας με έναν, δεν είχα το ατομικό στοιχείο, αποφάσισα να αλλάξω θέση και να καταλήξω στον άξονα. Γιατί αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μου ως παίκτης. Θέλω να παίζω ελεύθερα και να ελέγχω τον ρυθμό του παιχνιδιού και αυτή την ελευθερία μου τη δίνει η θέση μου».

Για τη Ρακόφ και την εξέλιξή του: «Στη ζωή μου υπήρξαν καλές και κακές στιγμές. Έχω πάρει πολλά απ' όλες τις ομάδες που πέρασα. Στη Ρακόφ όμως νιώθω πως είναι σαν να ανέβηκα στο κύμα, την ώρα που η ομάδα σάλπαρε. Με άλλαξε πολύ η Ρακόφ, έγινα καλύτερος ποδοσφαιριστής και τους οφείλω πολλά. Ο Γιάννης του τότε, με τον Γιάννη του τώρα είναι δύο διαφορετικοί παίκτες».

Για το πώς πήρε την απόφαση να πάει στο εξωτερικό και αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει μετά τον υποβιβασμό με τον Πανιώνιο: «Μετά το τελευταίο παιχνίδι εκείνης της σεζόν με τον Πανιώνιο, θυμάμαι πως πήγαμε την επόμενη ημέρα στα αποδυτήρια και ήμασταν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Ήταν μεγάλο το βάρος της ευθύνης για τον υποβιβασμό. Ξέρω και ο κόσμος το γνωρίζει πως κάναμε τα πάντα να σώσουμε την ομάδα. Ήταν ξεκάθαρος στόχος μου να φύγω στο εξωτερικό εκείνο το καλοκαίρι. Ήθελα να φύγω από αυτή την κατάσταση, ήθελα να ξεφύγω, να αλλάξω παραστάσεις και νοοτροπία. Ήθελα να δω τα όριά μου».

Για τη Ρακόφ και τους τίτλους που κατέκτησε και αν σκέφτεται το επόμενο βήμα: «Ναι. Δεν θα πω ψέματα. Όνειρο μου είναι να πάω ακόμα ψηλότερα, να ξεπεράσω τα όνειρά μου. Έπαιξα με τη Ρακόφ και στο Τσάμπιονς Λιγκ, πέτυχα πράγματα. Αλλά να πω πως δεν θέλω να κάνω το επόμενο βήμα θα ήταν ψέμα. Έχω ενάμιση χρόνο ακόμα συμβόλαιο και πιστεύω θα έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα».

Για το αν σκέφτεται να επιστρέψει στην Ελλάδα: «Θέλω να γυρίσω. Αγαπώ τη χώρα μου. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί, έχω όμως αγάπη γι' αυτήν. Θα επέστρεφα αν έβρισκα το πρότζεκτ που θα με εξίταρε».

Για το αν νιώθει αδικημένος από άποψη προβολής: «Αν πω πως δεν το έχω παρατηρήσει αυτό θα είναι και πάλι ψέμα. Το βλέπω αυτό, αλλά δεν με επηρεάζει. Δεν το έχω ανάγκη. Ο κόσμος δεν ασχολείται με το πολωνικό πρωτάθλημα, δεν γνωρίζει τι έχω κάνει εδώ, δεν ξέρει ποιος είναι ο Παπανικολάου. Είναι λογικό να μην έχω προβολή. Δεν το θεωρώ κακό. Η δημοσιότητα και η αναγνωρισιμότητα έρχεται και φεύγει. Εγώ παλεύω να είμαι καλός στο γήπεδο, καλός ως άνθρωπος και αν έρθει η αναγνωρισιμότητα καλοδεχούμενη, αλλιώς δεν έγινε και κάτι».

Για το αν πιστεύει και τη σχέση του με τον Θεό: «Ναι, ψάχτηκα, διάβασα και πιστεύω. Ο Θεός είναι ένας μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και είμαι σε φάση που διαβάζω συνεχώς πράγματα γιατί με ηρεμεί και με εξελίσσει ως άνθρωπο. Έχω πίστη μεγάλη και πρέπει να το λέμε και να μην ντρεπόμαστε να λέμε αυτό που πιστεύουμε και νιώθουμε».

Για την Εθνική Ελλάδος και αν το πάμε στο Euro: «Ανυπομονώ και ελπίζω να είμαι υγιής για να ζήσω από κοντά αυτή την προσπάθεια να πάμε σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ακόμα και αν δεν είμαι εύχομαι, ελπίζω και θέλω να πάμε στο Euro. Να κάνουμε τον κόσμο περήφανο».

Για το αν αποτελεί όνειρο ζωής να παίξει στο Euro: «Δεν το συζητάμε καν. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία από ότι κι αν κάνεις σε συλλογικό επίπεδο. Μακάρι. Θυμάμαι τα πάντα από το Euro του 2004, τα επόμενα Μουντιάλ που πήγαμε. Θυμάμαι πως έβλεπα μικρό παιδάκι εκείνα τα ματς και είχα μία μπάλα στα πόδια μου στο σαλόνι μου και προσπαθούσα να αντιγράψω όσα έβλεπα. Οπότε το να βρεθώ τώρα ως μέλος της Εθνικής σε τέτοια διοργάνωση θα είναι όνειρο ζωής».

Για το μήνυμά του στα μικρά παιδιά: «Η ζωή του ποδοσφαιριστή έχει περισσότερες λύπες από χαρές. Οι χαρές όμως είναι μεγάλες που ξεχνάς τις λύπες. Θέλει πολλή δουλειά, θέλει πείσμα, επιμονή. Να έχουν καλή καθοδήγηση, να μην απογοητεύονται, να αποβάλλουν το άγχος και να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Και να μην ξεχνάνε πως τα δύσκολα βράδια που έρχονται είναι αυτά που σε κάνουν να διψάς και να ανυπομονείς να ζήσεις τα καλύτερα».