Ουδείς κέρδισε με τους παίκτες «απέναντι»…

Κάποτε έπαιζε παιχνίδια μυαλού προκειμένου να μην ασχολούνται τα ΜΜΕ με τους παίκτες του και να κάνουν απερίσπαστοι τη δουλειά τους. Τράβαγε, τεχνηέντως, τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, με το έμφυτο, επικοινωνιακό, χάρισμα του να μανιπουλάρει δημοσιογράφους, κάμερες και φωτογραφικούς φακούς, προσφέροντας, στα αδηφάγα μάτια τους, «θέαμα» που άλλοι συνάδελφοι δεν διανοούνταν, καν.

Για αυτό παίκτες που εργάστηκαν μαζί του (π.χ. Ιμπραΐμοβιτς, Ματεράτσι, Ετό) πίνουν ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει οι μέρες των «παχιών αγελάδων» για εκείνον, νερό στο όνομα του.

Ωστόσο εσχάτως -κι ειδικά μετά την αποπομπή του, «άνευ πολλών επαίνων»- από την Ρεάλ Μαδρίτης, όπου το καλολουστραρισμένο «προφίλ» του «αιώνιου» νικητή, αλλά και του «αφεντικού» των αποδυτηρίων, δέχθηκε μεγάλο στραπάτσο, ο Ζοσέ Μουρίνιο (περι ου ο λόγος ασφαλώς...) φαίνεται πως έχει αλλάξει προσέγγιση. Στη Μαδρίτη ήταν που άνοιξε τα πρώτα του “μέτωπα” (γνωστά στο ευρύ κοινό τουλάχιστον…) με τους Ίκερ Κασίγιας και Κριστιάνο Ρονάλντο. Κι ηττήθηκε κατά κράτος.

Αντί ν’ αναθεωρήσει, από την πρόσφατη εμπειρία του, συνειδητοποιώντας ότι κάθε προπονητής είναι εξαρτώμενος από τους παίκτες του, επιστρέφοντας στην Τσέλσι, έβαλε απέναντι του τ’ αποδυτήρια με αφορμή την υπόθεση της γιατρού Έβα Καρνέϊρο. Τα ίδια τα ποδοσφαιρικά του παιδιά, που είχε οδηγήσει σε τίτλους το 2005 και το 2006, αλλά κι 9 χρόνια αργότερα.

Αποτέλεσμα ήταν η δεύτερη απόλυση του από τον Αμπράμοβιτς, ενώ η ομάδα του ήταν 15η. Ω του θαύματος, με το που έφυγε οι ίδιοι παίκτες που… σέρνονταν έφεραν, άνετα, την Τσέλσι στην μέση του βαθμολογικού πίνακα και την επόμενη χρονιά, με άλλο προπονητή (Κόντε), αναδείχθηκαν πρωταθλητές! Όμως μάλλον ο Πορτογάλος δεν έχει ακουστά το αρχαιοελληνικό ρητό «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» και κάνει το «τρις εξαμαρτείν» και στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ.

Η καθαίρεση Πογκμπά και το άδειασμα σε Τζόουνς-Μπεϊγί

Η... σαπουνόπερα των σχέσεων του με τον Πολ Πογκμπά διανύει, αισίως, στην 3η της της σεζόν, μόνο που, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: ο Γάλλος είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του! Γκολ, ασίστ, πληθωρικό παιχνίδι, δείχνει να έχει έρθει με...φόρα από το Μουντιάλ.

Αλλά δεν επαρκεί για να καλύψει τα αγωνιστικά και τακτικά κενά των «κόκκινων διαβόλων». Έτσι μετά την ισοπαλία με τη Γουλβς -νιώθοντας ισχυρός στην εσωτερική του πάλη με τον «Μου», ή αδιαφορώντας για τις συνέπειες- ο Πογκμπά δήλωσε, απηχώντας και την λαϊκή απαίτηση, ότι πρέπει η ομάδα του να παίζει επιθετικά εντός έδρας.

Προφανώς ο Μουρίνιο εξοργίστηκε και παρότι δήλωσε ότι δεν έχει πρόβλημα, το ότι του αφαίρεσε την αρχηγία, πριν το ματς με την Ντέρμπι, άλλο δείχνει. Το ότι τον άφησε στην κερκίδα στο ματς του Λιγκ Καπ ήταν αναμενόμενο, ώστε να τον έχει φρέσκο στα ματς πρωταθλήματος κι Ευρώπης.

Εκείνο που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν το δημόσιο «άδειασμα» των Τζόουνς και Μπεϊγί μετά τον αποκλεισμό. «Ξεπερνώντας το έκτο και το έβδομο πέναλτι ήξερα ότι θα έχουμε πρόβλημα με τους Τζόουνς και Μπεϊγί».

Κι αν ο Πογκμπά έχει δώσει δικαιώματα (βάζοντας δυνατά την μουσική στο πούλμαν της ομάδας, ή όντας ξεσηκωμένος, από τον Ραϊόλα για μεταγραφή σε Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους), οι δύο προαναφερθέντες δεν έχουν κανένα... κουσούρι, πλην, ίσως, ότι δεν είναι οι παίκτες που ο Μουρίνιο θα ήθελε να διαχειρίζεται.

Το πρόβλημα, όμως, είναι πως φαίνεται ότι ούτε οι παίκτες θέλουν τον Μουρίνιο εκεί. Κι αργά ή γρήγορα περνάει των παικτών... Πολύ περισσότερο όταν ο προπονητής δεν δικαιολογεί, ούτε εντός, ούτε εκτός γηπέδου, τον αυτοπροσδιορισμό του ως «Special One»...