Ο δωδέκατος παίκτης και ο πόλεμος που χάνεται

Μας αφήνει χρόνους λοιπόν η Super League. Όχι φυσικά η δική μας, η γουάου. Αυτή έχει έρθει για να μείνει. Μιλάω για την άλλη, εκείνο το υπερπρωτάθλημα (λέμε τώρα) που φιλοδόξησαν να δημιουργήσουν οι «ισχυροί» (μαζί με 2-3 «μαϊντανούς») του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και το οποίο, τη στιγμή τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι γραμμές, φαίνεται να πηγαίνει άπατο.

Λένε συχνά πως κόσμος μιας ομάδας είναι ο 12ος παίκτης της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως οι ποδοσφαιρικοί οπαδοί ξεπέρασαν τους σούπερσταρ του γηπέδου. Με δυναμικές κινητοποιήσεις, όχι μόνο στα σόσιαλ μίντια αλλά και με φυσική παρουσία, κατόρθωσαν να προστατεύσουν το αγαπημένο μας άθλημα. Μεγάλο ρόλο βέβαια έπαιξαν και πολλοί γνωστοί βετεράνοι άσοι, με επικεφαλής τον τεράστιο Γκάρι Νέβιλ, ο οποίος με τη συγκλονιστική τοποθέτησή του στο Sky Sports έδωσε το έναυσμα για την αντεπίθεση.

Σίγουρα πρόκειται για μια μεγάλη νίκη του ποδοσφαίρου. Ας μη γελιόμαστε όμως. Ο πόλεμος χάνεται εδώ και καιρό. Η ιδέα και μόνο ενός κλειστού κλαμπ, όπου οι ίδιοι και οι ίδιοι σύλλογοι θα παίζουν μεταξύ τους για τα φράγκα με τους υπόλοιπους «φτωχούς συγγενείς» στην απέξω, προκαλεί αηδία. Από καιρό όμως το Champions League έχει ήδη εξελιχθεί σε μια πιο light μορφή μιας τέτοιας διοργάνωσης. Ήδη οι εκπρόσωποι των τεσσάρων μεγάλων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών χωρών (Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία) περνάνε bye στους ομίλους αφήνοντας συχνά ομάδες σαν τον Άγιαξ, την Πόρτο και φυσικά τον Ολυμπιακό να σκοτώνονται για μια χούφτα θεσούλες ακόμα. Αναλογιστείτε πως τα τελευταία 25 χρόνια (1996-2020), και με μοναδική εξαίρεση το 2004 (όπου γενικώς στο ποδόσφαιρο ήρθαν τα πάνω κάτω, όπως όλοι μας ξέρουμε) και τον θρίαμβο της Πόρτο (βασικά του Μουρίνιο), όλοι οι πρωταθλητές Ευρώπης προέρχονται από αυτές τις χώρες! Και φυσικά μιλάμε αποκλειστικά για συλλόγους από το πάνω ράφι: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Μίλαν, Γιουβέντους, Ίντερ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν Μονάχου, Ντόρτμουντ. Οι εποχές που το σήκωναν η Στεάουα, η Πόρτο (χωρίς Μουρίνιο), η Μαρσέιγ και ο Ερυθρός Αστέρας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι οικονομικές ανισότητες ανάμεσα στην «ελίτ» και στην «πλέμπα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου συνεχώς μεγαλώνουν και το σύστημα διεξαγωγής του CL έχει καταστήσει πια πρακτικά αδύνατο για μια μικρομεσαία (ή και μεγαλομεσαία) ομάδα να προχωρήσει πέρα από τα προημιτελικά.

Η ευρωπαϊκή Super League δείχνει να ματαιώνεται. Προς το παρόν όμως. Πραγματικά φοβάμαι πως σύντομα θα ξαναεμφανιστεί σε κάποιο νέο φορμάτ. Πιθανότατα τούτη τη φορά με τις ευλογίες της UEFA...