Το «καθίστε εσείς να παίζετε με την πλέμπα» καταδίκασε την ESL...

Το European Super League απεδείχθη σε ελάχιστο διάστημα όχι μόνο παταγώδης αποτυχία αλλά και εξ αρχής καταδικασμένο να μην δημιουργηθεί. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το εγχείρημα των 12 μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων να κόψουν δεσμούς με την UEFA και να αγωνίζονται μεταξύ τους σε μία διοργάνωσης, σχεδόν σύσσωμος ο κόσμος στάθηκε με πάθος και επιχειρήματα ενάντια στην δημιουργία του.

Ειλικρινά, είναι να απορεί κανείς με την έλλειψη σχεδιασμού και προετοιμασίας από πλευράς ομάδων-εταιριών που κατά τα άλλα δαπανούν και διαχειρίζονται δισεκατομμύρια. Δεν είναι δυνατόν ομάδες όπως η Ρεάλ, η Σίτι, η Γιουβέντους να περίμεναν ότι με αυτή τους κίνηση η κοινή γνώμη θα στεκόταν στο πλευρό τους! Δεν είναι δυνατόν να μην περίμεναν αντιδράσεις και εχθρικές ανακοινώσεις! Και όμως, από ό,τι φαίνεται αυτές οι εταιρίες - κολοσσοί (διότι περί τέτοιων πρόκειται, ας μην γελιόμαστε) βρέθηκαν τραγικά απροστάτευτες και απροετοίμαστες στη δίνη αντιδράσεων που οι ίδιες προκάλεσαν.

Πού βρίσκεται λοιπόν η ρίζα της αποτυχίας τους; Η απαράδεκτη επικοινωνιακή διαχείριση διαδραμάτισε τον ρόλο της. Φάνηκε πολύ γρήγορα ότι μοναδικό κίνητρο για τους 12 συμμετέχοντες ήταν μόνο το οικονομικό κέρδος και τίποτα περισσότερο, κάτι που φυσικά δεν αρέσει σε κανέναν να παραδέχεται ανοιχτά η ομάδα του. Πέρα όμως από το χρηματικό όφελος, ένα άλλο στοιχείο στην κίνηση των συλλόγων που εκνεύρισε δικαιολογημένα πολύ κόσμο ήταν η αίσθηση ελιτισμού, σνομπισμού και εσφαλμένης ανωτερότητας που απέπνεε το πρότζεκτ. Ότι δηλαδή «εμείς που είμαστε οι καλύτεροι θα παίζουμε μεταξύ μας και εσείς υπόλοιποι, η πλέμπα, καθίστε να παίζετε μόνοι σας».

Πίσω από τις λέξεις αυτό επικοινωνήθηκε ουσιαστικά, πράγμα τελείως παράλογο από στρατηγική σκοπιά! Ποιος νοήμων άνθρωπος συμβούλευσε τις ομάδες να ακολουθήσουν αυτή την γραμμή και ποιος έδωσε το «πράσινο φως»; Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βρίσκονται τόσο εκτός πραγματικότητας; Ναι, και όμως γίνεται!

Το συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία μιας εξωπραγματικά αποτυχημένης προσπάθειας είναι ότι δώδεκα κορυφαίες ομάδες υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους και την αναγνωσιμότητά τους, με αποτέλεσμα τελικά να σπάσουν μεγαλοπρεπώς τα μούτρα τους. Από εκεί και πέρα, το αίτημα η UEFA και η FIFA να υπόκεινται σε έλεγχο, να μην αλωνίζουν και να μην κρατούν εξ ολοκλήρου την τύχη του ποδοσφαίρου στα χέρια τους είναι δίκαιο και επίκαιρο. Ο τρόπος, όμως, για να πας κόντρα στο κατεστημένο δεν μπορεί να είναι ο ελιτισμός...