Ένας Έλληνας στο... Χόλιγουντ του ποδοσφαίρου

Καλά που πήγε ο Κώστας Τσιμίκας στη Λίβερπουλ και είδαμε καλύτερα πώς λειτουργεί ένα μεγάλο κλαμπ όσον αφορά την επικοινωνία και την προβολή του προϊόντος του, όταν στην Ελλάδα περί άλλων τυρβάζουν.

Η Λίβερπουλ έχει ξεφύγει από τα ευρωπαϊκά στάνταρ, χάρη και στον ιδιοκτήτη της Τζον Χένρι, τον Αμερικανό που πήγε στο κλαμπ την τεχνογνωσία της αμερικάνικης κουλτούρας, του αμερικανικού επαγγελματικού αθλητισμού. Προβάλλουν τον Τσιμίκα σαν να είναι ο Μέσι κι αυτό δίνει αυτοπεποίθηση στον παίκτη, τον φέρνει κοντά στους φιλάθλους, γίνονται όλοι μια οικογένεια και προχωρούν για μεγάλους στόχους. Και όπως έλεγε ο Άρθουρ Σοπενχάουερ «Το ταλέντο πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να πετύχει. Η ιδιοφυΐα πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει». Και ο στόχος της Λίβερπουλ δεν είναι να ξαναπάρει το πρωτάθλημα Αγγλίας ή το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά να μπει στην κορυφαία δεκάδα του παγκοσμίου αθλητισμού, συναγωνιζόμενη όχι μόνο τα ποδοσφαιρικά κλαμπ αλλά και του ΝΒΑ και του ράγκμπι.

Γι’ αυτό ο Τσιμίκας αντιμετωπίζεται λες και είναι ο Μέσι. Γιατί έτσι επιτάσσουν οι κανόνες του παγκόσμιου μάρκετινγκ και για να το κάνουμε πιο απλό είναι σαν να πήγε ένας Έλληνας ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Και καθετί καινούργιο ελκύει τον κόσμο. Ένας Έλληνας στη Λίβερπουλ είναι κάτι που εκπλήσσει, αν και πήγε και ο Κυργιάκος στο ίδιο κλαμπ, αλλά η σημερινή Λίβερπουλ δεν έχει καμία σχέση με του 2009, όταν πήρε τον παίκτη της ΑΕΚ με 3 εκατομμύρια. Όχι αγωνιστικά, αλλά ως εταιρεία.

Και στην Ελλάδα μόνον ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έχει πιάσει το νόημα του επαγγελματικού αθλητισμού και ακολουθεί κατά πόδας τα μεγάλα κλαμπ, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό είχε όραμα να τον κάνει εταιρεία λαϊκής βάσης, όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, αυτό κατέστη δύσκολο, τον έφερε όμως σε τροχιά αυτοσυντήρησης και κερδοφορίας και κοντά στα κορυφαία κλαμπ.
Μπορεί να πουλάει παίκτες στο πικ της καριέρας τους, αγοράζει όμως και παίκτες, αλλά πολύ περισσότερο τους δημιουργεί. Και δεν έχει σημασία αν τον Τσιμίκα τον ανακάλυψε ο Κοκολάκης ή ο Γεωργάτος, αλλά ότι είναι παραγωγή των ακαδημιών του Ολυμπιακού, όπως ο Ρέτσος.

Και ο Ολυμπιακός δεν πουλάει όπου να ‘ναι, γιατί θα μπορούσε να δώσει τον Τσιμίκα στη Νάπολι, αλλά έκανε υπομονή, πήρε τα ρίσκα του και τον παραχώρησε στη Λίβερπουλ, που πλήρωσε φέτος πάνω από 10 εκατομμύρια για μεταγραφές στη Ρόμα, τη Λειψία, τη Μονακό και τον Ολυμπιακό. Ναι, τον Ολυμπιακό που πλέον συζητείται σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και στο μέλλον θα καλοβλέπουν άπαντες τους παίκτες του.

Βέβαια, στο ισοζύγιο υπάρχει ισολογισμός και μαζί με τις πωλήσεις έρχονται και αγορές, γι’ αυτό και την ερχόμενη εβδομάδα ο Ολυμπιακός θα έχει στο ρόστερ του δύο νέα μπακ, ένα αριστερό και ένα δεξί. Και θα συνεχίσει στην ίδια ρότα, αγοράζοντας φτηνά και πουλώντας ακριβά.

Τη Λίβερπουλ πρέπει να δουν και οι υπεύθυνοι επικοινωνίας των ελληνικών κλαμπ, που αναλώνονται στο τι έγραψε ο Γιωργάκης, ο Νικολάκης, ο Γιαννάκης για να απαντήσουν επιθετικά, ικανοποιώντας τους σκληροπυρηνικούς. Αμ δεν είναι έτσι. Η πρόοδος δεν έρχεται με ψευτομαγκιές, αλλά με την προβολή του προϊόντος, ο καθένας για το κλαμπ του και όλοι μαζί για το πρωτάθλημα που παίρνουν μέρος. Ζούμε σε μια αρρωστημένη κατάσταση, αλλά πρέπει να βγούμε όλοι από τον βούρκο και να μη θεωρούμε κορυφαίο παίκτη της χρονιάς, τον δικό μας, τον Λιβάγια, αλλά αυτόν που αξίζει και ήταν πασιφανές ότι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της φετινής περιόδου ήταν ο Τσιμίκας…