Ολυμπιακός: Ας ετοιμαστούν τώρα για να τους ισοπεδώσουν ξανά
Ο Ολυμπιακός θάμπωσε με το αποτέλεσμα, την ανατροπή, το εύρος, την ποιότητα, την πρόκριση. Τρέλανε κόσμο. Θα τρελάνει κυρίως αυτούς που ισοπεδώνουν στην κριτική μια ομάδα και έμειναν πιο πολύ απ'΄όλους μας με το στόμα ανοιχτό.
Το είχαμε γράψει στο fosonline.gr. Τελευταία φορά που η Μακάμπι είχε χάσει με σκορ αποκλεισμού στην Ευρώπη τέτοιο που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός για να την αποκλείσει, ήταν το 2020 από την Βιγιαρεάλ του Ιμπόρα. Τεσσάρα τότε, εξάρα τώρα. Γελάμε πολύ με αυτούς που γέλασαν...
Με ρώτησε εξαίρετος συνάδελφος που δεν έχει σχέση με τα αθλητικά λίγο πριν από το τελικό σφύριγμα του Ιταλού στην Τόπολα. Μα πώς γίνεται μέσα σε μία εβδομάδα να είναι η ίδια ομάδα που χάνει 1-4 και 1-3 στην έδρα της και τώρα να κερδίζει 6-1 εκτός έδρας. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό;
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
Δεν εξηγείται με μια απλή απάντηση. Δεν εξηγείται εύκολα γενικώς στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, διότι σε αυτό το επίπεδο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση δεν έχει γίνει ποτέ. Δεν έχει ανατραπεί το 1-4. Γι΄αυτό και ο Ολυμπιακός είναι πρώτο θέμα στην Ευρώπη. Γι΄αυτό και η εξήγηση που μπορεί να δοθεί δεν έχει να κάνει τόσο με τη λογική του ποδοσφαίρου. Με αυτή δεν εξηγείται.
Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι τόσο κακή για να χάνει με βαριά σκορ. Δεν είναι και τόσο πολύ καλή για να κάνει αυτές τις επικές νίκες. Μόνο που τώρα μπορεί κάποιος να σκεφτεί κάτι άλλο. Ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα, ο φετινός Ολυμπιακός θα μείνει για πάντα στην ιστορία του κλαμπ. Ο Μεντιλίμπαρ και αυτοί οι παίκτες που συμμετείχαν στο 1-6. Κι όσοι δεν ήταν εκεί, αλλά βρίσκονται στο ρόστερ. Θα τους θυμούνται όλοι για πάντα γι΄αυτό το αποτέλεσμα. Ό,τι και να γίνει στη συνέχεια.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι να ισοπεδώνεται ούτε για να αποθεώνεται. Είναι μία ομάδα που λογικά δεν μπορεί να έχει ισορροπία και διάρκεια με τις αλλαγές που έχουν γίνει. Δεν θα ήταν ισορροπημένο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ε, αυτό γίνεται με την τωρινή ομάδα.
Αυτή η ομάδα θέλει αναγνώριση. Όχι για την πρόκριση και την ανατροπή. Για την αξία που έχει. Κερδίζει ή χάνει με μεγάλα σκορ. Τώρα πρέπει να γιορτάσει. Και μετά να ισορροπήσει. Για να ξαναγιορτάσει.
Τι ματσάρα ο Ποντένσε. Τι χαφάρα ο Τσικίνιο. Τι εκπληκτικός Κάρμο. Τι έκανε ο Έσε που ήταν πάλι παντού. Ο Ελ Κααμπί τι γκολάρες. Ο Φορτούνης. Ο Ορτέγκα, ο Ρόντι, οι αλλαγές.
Μα εκεί που σηκώνουμε όλοι τα χέρια ψηλά είναι για να χειροκροτήσουμε με όλη τη δύναμη την ψυχής μας τον Ελ Αραμπί. Τον άνθρωπο που συνδέει το Λονδίνο και αυτή την εξάρα. Για πάντα Θρύλος.
