Gracias Guardiola!

Ο Γκουαρντιόλα στην προκειμένη περίπτωση. Αυτός τουλάχιστον έκανε το καθήκον του. Τελευταία, ξετελευταία αγωνιστική, με την πρόκριση στο τσεπάκι του, έπαιξε στα ίσα και νίκησε 3-0 τη Μαρσέιγ που καιγόταν για έναν βαθμό προκειμένου να συνεχίσει στο Γιουρόπα Λιγκ. Ευτυχώς δηλαδή. Γιατί αν εξαρτιόταν από τον Ολυμπιακό η 3η θέση στον όμιλο, τότε θα ήταν… τέταρτος.

Στερνή μου γνώση… Στη Μαρσέιγ ήταν το χέρι του Ραφίνια που τον χαντάκωσε στο τέλος. Με την Πόρτο ήταν το χέρι του Χολέμπας στην αρχή του ματς. Μπορεί να μην ήταν τόσο ανόητο όσο του Βραζιλιάνου, αλλά και πάλι… χέρι. Στην προ VAR εποχή ίσως και να πέρναγε απαρατήρητο, τώρα όμως με τα δέκα μάτια της τεχνολογίας να χτενίζουν κάθε φάση κάτι τέτοιο θα ήταν απίθανο. Οι πιθανότητες να προσπερνούσε την παράβαση ο Μπριχ, όταν πήγε να δει μόνος του τη φάση στο μόνιτορ, ήταν ελάχιστες.

Με το πέναλτι του Οτάβιο ο Ολυμπιακός βρέθηκε να κυνηγά από νωρίς το σκορ. Δεν ήταν η πρώτη φορά φέτος στη διοργάνωση. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που δεν έβγαλε αντίδραση. Πέρα από τη (μεγάλη όντως) ευκαιρία του Μασούρα στο 15’ και την άλλη (επίσης μεγάλη) του Ελ Αραμπί στο 53’, ελάχιστα έπραξε για να αλλάξει τη μοίρα του. Πού ήταν η ομάδα που με εκείνο το ονειρικό 20λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο έκανε την Πόρτο να τρέμει μέσα στο σπίτι της; Πουθενά, άφαντη.

Μάταια πάσχιζε ο Μαρτίνς, που έβλεπε το κακό να έρχεται, να αλλάξει κάτι από τον πάγκο ρίχνοντας στο ματς τον Φορτούνη στο 35’ (αντί του Καμαρά) και στο 46’ τον Ραντζέλοβιτς αντί του Βρουσάι. Οι παρεμβάσεις του δεν έφεραν αποτέλεσμα γιατί ο Ολυμπιακός είχε πολλούς παίκτες σε κακή βραδιά, δυο έξω, δυο μέσα δεν έφταναν για να αλλάξουν την εικόνα.