Κουτσουπιάς στο ΦΩΣ: «Στην Ιταλία, είχαν αδειάσει τα ράφια από νερό και γάλα»

Η επιστροφή του στην Ελλάδα - σε μια περίοδο που ακυρώνονταν οι πτήσεις η μία μετά την άλλη-, οι οδηγίες της Μπολόνια και ο ευάλωτος, λόγω λευχαιμίας, προπονητής του, Σίνισα Μιχαήλοβιτς.

Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από 3 χρόνια για να αποδείξει το ταλέντο του στους Ιταλούς και κάτι λιγότερο από μισή ώρα για να αποδείξει σε εμάς την ικανότητα που έχει να προσεγγίζει με ωριμότητα πρόσωπα και καταστάσεις. "Θωρακισμένος" απέναντι στην ελληνική ποδοσφαιρική νοοτροπία και με δομημένο -για το νεαρό της ηλικίας του- λόγο, μας μεταφέρει το κλίμα από την δοκιμαζόμενη γείτονα χώρα...

Ηλία, πότε επέστρεψες στην Ελλάδα;

"Πρόλαβα και έφυγα στις 11 Μαρτίου, ακριβώς την ημέρα που ανακοινώθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας στην Ιταλία. Και λέω ότι πρόλαβα γιατί ακυρώνονταν οι πτήσεις η μία μετά την άλλη. Μίλησα όμως με τον πρόξενο στο Μιλάνο και βρήκαμε πτήση μέσω του Παρισιού. Εφτασα στην Αθήνα και μετά ήρθα στην Κρήτη.

Περίγραψέ μου τις πρώτες εικόνες που είχες από την κατάσταση στην Ιταλία.

Είχαν κλείσει ήδη τα σχολεία και ορισμένα καταστήματα. Να φανταστείτε στα σούπερ μάρκετ ο κόσμος έπαιρνε αρχικά τα απολύτως απαραίτητα. Εγώ όταν πήγα, δεν είχε νερό (μόνο ανθρακούχο), ούτε γάλα! Εκεί αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι είναι σοβαρή η κατάσταση.

Έτυχε να δεις κάποιο ακραίο περιστατικό;

Επειδή τις περισσότερες ώρες τις περνούσα στο γήπεδο, δεν είδα πολλά περιστατικά. Από την πρώτη ημέρα η ομάδα μάς ενημέρωσε ότι κανείς δεν μπορεί να φύγει εκτός της Μπολόνια. Δεν μένουν όλοι οι παίκτες εκεί. Κάποιοι μετακινούνται με αυτοκίνητα ή μεταφορικά μέσα. Άρα ήταν αδύνατο να πάνε στα σπίτια τους. Απαγορευόταν να φύγουμε. Αν κάποιος ήθελε να φύγει η εντολή του συλλόγου ήταν ρητή: να μείνει εκεί για τις επόμενες 15 ημέρες. Για να αποφευχθεί όμως αυτό και οι περαιτέρω μετακινήσεις, η ομάδα βρήκε τρόπο ώστε όλοι οι παίκτες να μένουν στην Μπολόνια.

Και πώς γίνονταν οι προπονήσεις;

Νιώθαμε προστατευμένοι, αλλά υπήρχαν κανόνες. Αυστηροί. Χρησιμοποιούσαμε όλα τα αποδυτήρια του γηπέδου, ώστε σε κανένα να μη βρίσκονται περισσότερα από 5 άτομα. Στο γυμναστήριο απαγορευόταν να εισέρχονται περισσότεροι από τρεις. Παράλληλα, δεν μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον προπονητή μας τον κύριο Σίνισα Μιχαήλοβιτς, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει. Είναι αδύνατη η άμεση επαφή μαζί του, λόγω του προσωπικού αγώνα που δίνει με τη λευχαιμία. Είναι όμως αξιόλογος, δυνατός και παράδειγμα προς μίμηση! Οτιδήποτε όμως ήθελε, μας ενημέρωνε μέσω τρίτων.

Επικοινωνείς με φίλους ή συμπαίκτες στην Ιταλία;

Ναι μιλάω. Σχεδόν καθημερινά. Η κατάσταση στην Ιταλία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούμε στην Ελλάδα. Προφανώς και είμαστε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας, αλλά στην Ιταλία υπάρχει στρατός και αστυνομία στο δρόμο. Είναι μεγάλο ρίσκο για κάποιον να βγει από το σπίτι του, ακόμα και να πάει μέχρι το σούπερ μάρκετ για τα βασικά... Το ξέρουν καλά και τηρούν τις απαγορεύσεις. Μένουν όλοι μέσα.

Παρότι γνωρίζω την απάντηση, πρέπει να κάνω την ερώτηση: Σας έχουν πει, έστω και τυπικά, μια ημερομηνία επιστροφής στην Ιταλία;

"Όχι. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα σταματήσει αυτό που γίνεται στην Ιταλία. Αρχικά η άδεια που μας έδωσε η ομάδα ήταν από τις 11 Μαρτίου έως τις 18 του μήνα. Οπως είναι λογικό όμως παρατάθηκε. Δεν μπορούν να ξέρουν πότε θα είναι κατάλληλες οι συνθήκες για ποδόσφαιρο. Προέχει η ζωή. Είναι άγνωστο το πότε θα γυρίσουμε".

Από τη Μπολόνια τι σας έχουν πει, όσο είστε στα σπίτια σας;

Μιλάμε κάθε δύο ημέρες με την ομάδα, μέσω τηλεδιάσκεψης. Μας έχουν δώσει προγράμματα, κυρίως ενδυνάμωσης, γιατί όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να κάνουμε φυσική κατάσταση μέσα στο σπίτι. Επίσης μας έχουν πει να μην τρέχουμε σε δρόμους, να μην τρέχουμε στα τσιμέντα. Κάθε μέρα κάνω προπόνηση δύο με διόμιση ώρες. Τις υπόλοιπες ώρες, λίγο διάβασμα, καμιά ταινία και αρκετές ώρες με τους γονείς μου.

Τι σου λείπει αυτή την περίοδο;

Μου λείπουν οι φίλοι μου, εδώ στην Κρήτη, που τώρα είναι δίπλα μου, αλλά δεν μπορούμε να βρεθούμε. Συνήθως μας λείπει αυτό που δεν έχουμε. Όταν είμαι στην Ιταλία, μου λείπουν οι γονείς μου και η οικογένειά μου. Τώρα που είμαι εδώ και περνάμε όλοι αυτά που περνάμε, μου λείπει η καθημερινότητα στην Ιταλία, οι φίλοι μου εκεί και το ποδόσφαιρο.

Να κλείσουμε με ένα αισιόδοξο μήνυμα προς τον κόσμο;

Έχοντας ζήσει την κατάσταση την Ιταλια, θα ήθελα να πω ότι δεν είναι αστείο. Είναι σοβαρή η κατάσταση και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να προσέχουμε όλοι. Τον εαυτό μας και τους δίπλα μας. Ελπίζουμε να το ξεπεράσουμε γρήγορα και να επανέλθουμε στην κανονική μας ζωή. Να ξαναπαίξουμε ποδόσφαιρο.

Υπό τις οδηγίες του Σίνισα και με πρότυπο την οικογένειά του

Ο Ηλίας Κουτσουπιάς θα γίνει 19 ετών στις 10 Μαΐου. Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε ως μέλος των τμημάτων υποδομής του ΟΦΗ, ακολούθως υπήρξε μέλος του Πλατανιά, μέχρι που έφυγε από την Ελλάδα για το... ιταλικό όνειρο. Πριν από 3 χρόνια ταξίδεψε οικογενειακώς στο Κιάβαρι, μια πανέμορφη - τουριστική πόλη δίπλα στην Γένοβα. Είδε τις εγκαταστάσεις, τα σχολεία, το σύστημα προπονήσεων και εκπαίδευσης που ακολουθεί η Εντέλα στις μικρές ηλικίες και συμφώνησε για 3 χρόνια. Οι εμφανίσεις του έκανε πολλές ομάδες να τον "ζαχαρώνουν". Μέχρι που πρόλαβε να τον "κλέψει" η Μπολόνια, με τη φανέλα της οποίας διαπρέπει. Πέρυσι κατέκτησε το VIAREGGIO, έναν θεσμό πολύ σπουδαίο ποδοσφαιρικά για την Ιταλία. Παρότι αγωνίζεται με την Κ-19, κάνει προπονήσεις με ομάδα του μεγάλου Σίνισα Μιχαήλοβιτς. Δεν είναι και λίγο...

Ο Ηλίας είναι αδερφός του Φώτη (στη μέση της φωτογραφίας) και γιος της Αλεξίας και του Γιώργου Κουτσουπιά (αριστερά). Του Γιώργου, ο οποίος ως ποδοσφαιριστής του ΟΦΗ έγραψε το όνομά του στο πάνθεον του ελληνικού ποδοσφαίρου, με το αλήστου μνήμης γκολ στο ΟΑΚΑ σε βάρος του Παναθηναϊκού πριν από 23 χρόνια. Ενα γκολ που είχε χαρίσει στην ομάδα του Ευγένιου Γκέραρντ την έξοδο στην Ευρώπη και είχε αφήσει εκτός τους "πράσινους"!

Αντί επιλόγου, θα κλείσουμε με τα λόγια του Ηλία για τον πατέρα του. Λόγια που μας είχε εκμυστηρευτεί στο πρόσφατο παρελθόν και δεν θα αλλάξουν ποτέ... "Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο κάποιες μεμονωμένες στιγμές. Μια φορά με είχε πάρει μαζί του στο γήπεδο και μετά στα αποδυτήρια της ομάδας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι υπερήφανος για εκείνον. Και πώς να μην είμαι δηλαδή, όταν δεν έχω ακούσει αρνητικά λόγια από κανέναν; Αυτός είναι άλλωστε το πρότυπό μου. Όχι μόνο λόγω ποδοσφαιρικού ταλέντου, αλλά κυρίως λόγω του χαρακτήρα του, που παραμένει αναλλοίωτος μέσα στο χρόνο. Εντός κι εκτός γηπέδου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα άλλωστε είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεπέρασε τα εμπόδια που του έβαλε η ζωή. Αγωνιστικά, η κορυφαία στιγμή του ήταν το γκολ εναντίον του Παναθηναϊκού. Όσοι ασχολούνται, θυμούνται... Γι' αυτό και τον ευχαριστώ. Για όσα μου έχει προσφέρει, όπως επίσης και τη μητέρα μου. Θα ήταν άδικο να μην την αναφέρω, όπως και επίσης και τον αδερφό μου, που είναι ο καλύτερός μου φίλος".