Ελπίδα Καρακουλίδου: «Όταν φοβόμουν, τραγουδούσα σύνθημα του Ολυμπιακού»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Μια μέρα διάβασα στο fosonline την αναδημοσίευση ενός γράμματος που έστειλε στο wincancer.gr μια καρκινοπαθής. Χωρίς το επίθετό της. Ανάμεσα στις λίγες γραμμές, έγραφε ότι στις δύσκολες στιγμές της τραγουδούσε συνθήματα του Ολυμπιακού.

Αυτό ήταν. Έστειλα email στο σάιτ που ασχολείται με τον καρκίνο, και τους ζήτησα να με φέρουν σε επαφή με τη γυναίκα. Μου είπαν ότι θα προσπαθήσουν να το κάνουν. Πέρασαν οι μέρες, νόμιζα ότι αρνήθηκε. Και ξαφνικά μου ήρθε ένα email από το wincancer.gr με το κινητό της γυναίκας. Την πήρα τηλέφωνο και δεν πίστευα στα αυτιά μου με το πόσο γενναία είναι. Μεγάλη οπαδός του Ολυμπιακού, σε «εχθρική περιοχή» στις Σέρρες, λέει τρομερά πράγματα για τον Ολυμπιακό και για τον καρκίνο. Δεν διστάζει να πει όνομα, επίθετο, της ζήτησα και φωτογραφίες της.

«Μην το λέτε κακιά αρρώστια ή επάρατο νόσο» μου είπε. «Να το λέτε καρκίνο». Είναι η Ελπίδα Καρακουλίδου. Ψυχάρα. Στο mail που μου έστειλε τις φωτογραφίες είχε ένα παρατσούκλι: Elpis Red. Η κόκκινη Ελπίδα...

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 13/3/2019

Θέλετε να μου πείτε το όνομά σας ή όχι;

Δεν έχω πρόβλημα. Ελπίδα Καρακουλίδου. Θέλω να πω κάτι όμως. Η φωτογραφία που είχε βάλει το wincancer.gr στο γράμμα μου, δεν ήταν δική μου. Δεν τους κατηγορώ τους ανθρώπους. Προφανώς επειδή δεν είχαν φωτογραφία, και δεν είχα επίθετο, έβαλαν κάποια τυχαία από το διαδίκτυο. Απλώς ήθελα να το ξέρετε ότι δεν ήταν δική μου εκείνη η φωτογραφία. Δεν με ενόχλησε όμως.

Θέλετε να βάλω τώρα φωτογραφία σας;

Δεν έχω πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι μένω στις Σέρρες.

Θα μου στείλετε μέσω email;

Ναι. Έχω και με του Ολυμπιακού λάβαρα.

Γενναίο όλο αυτό. Δεν σας ενοχλεί μην σας δει κάποιος γνωστός, κάποιος συγγενείς που δεν ξέρει το πρόβλημα που περάσατε;

Δεν με ενοχλεί τίποτα.

Καταγωγή;

Από Καβάλα. Όμως μεγάλωσα στην Αθήνα. Εδώ και 15 χρόνια μένω στις Σέρρες, στην πόλη του άντρα μου.

Πώς γίνατε Ολυμπιακός;

Από 11 χρονών που ήρθα στην Αθήνα αγάπησα τον Ολυμπιακό. Είμαστε όλη η οικογένεια Ολυμπιακοί. Εγώ, ο άντρας μου, οι δύο μου κόρες, ο γαμπρός μου, πάνε και στο γήπεδο, και ο συμπέθερός μου, όλοι Ολυμπιακοί! Έχουμε βέβαια και λίγους φίλους που είναι «αλλόθρησκοι» αλλά τους... συχωρούμε γιατί είναι καλοί άνθρωποι. (γελάει).

Πείτε μου για τον Ολυμπιακό και τις δύσκολες στιγμές που περάσατε.

Όταν είσαι καρκινοπαθής, περνάς ψυχολογικές αλλά και σωματικές ωδίνες που μόνο ένας καρκινοπαθής μπορεί να καταλάβει τι λέω... Σε δύσκολες στιγμές, όταν φοβόμουν, στο χειρουργείο, διότι έπαθα και αιμορραγία που δεν σταματούσε, τραγουδούσα κάποιο σύνθημα του Ολυμπιακού! Για να παίρνω δύναμη. Για να αισθάνομαι καλά. Το λέω καμιά φορά και με κοροϊδεύουν. Μου πέρναγε ο φόβος όμως! Δεν με ενοχλεί που κάποιοι κοροϊδεύουν. Το ζούσα αυτό που έκανα με τα συνθήματα του Ολυμπιακού. Το ένιωθα.

Καταπληκτική είστε. Αγαπημένος παίκτης του Ολυμπιακού όλων των εποχών;

Ο Τζιοβάνι και ο Τζόρτζεβιτς πάρα πολύ! Και είχα μία ιδιαίτερη αδυναμία στον Πάντελιτς!

Το αγαπημένο σας χρώμα δεν χρειάζεται να ρωτήσω ποιο είναι...

Το κόκκινο εννοείται!

Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ βλέπετε πιο πολύ;

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν μου αρέσει το μπάσκετ. Είμαι του ποδοσφαίρου.

Θέλω να σας ρωτήσω λίγα ακόμα για Ολυμπιακό, και μετά θα ρωτήσω πράγματα για την κακιά αρρώστια.

Κύριε Σινάνογλου, μην το πάρετε προσωπικά αλλά εκνευρίζομαι όταν ακούω στην τηλεόραση και γενικώς τους δημοσιογράφους να λένε «η κακιά αρρώστια», «η επάρατος νόσος».

Πείτε μου ό,τι θέλετε.

Δεν πρέπει να τη λέμε καταραμένη νόσο. Το ακούνε οι καρκινοπαθείς και ψυχοπλακώνονται. Το πέρασα αυτό, το άκουγα και με έπιαναν τα κλάματα. Τα πρώτα 2 χρόνια ειδικά έκλαιγα και για άλλους όταν άκουγα περιπτώσεις. Διότι ήξερα τι τραβάνε. Αυτές οι φράσεις δεν είναι ωραίες. Κανονικά να το λέτε, έχει όνομα: Καρκίνος. Έτσι δεν λέγεται; Καρκίνος. Δεν θεραπεύεται σε πολλές περιπτώσεις; Το ακούει ο καρκινοπαθής και αναρωτιέται «τι έγινε, πεθαίνω»;

Στις Σέρρες είναι δύσκολα με τον Ολυμπιακό;

Δεν φοβάμαι! Τι να φοβηθώ, επειδή έχει ΠΑΟΚτσήδες πολλούς; Και ΑΕΚτσήδες έχει πολλούς. Να ξέρετε ένα πράγμα: Ό,τι ομάδα και να είναι εδώ όλοι, ένα είναι που τους ενώνει: Είναι αντιΟλυμπιακοί!

Α, είστε περίπτωση εσείς.

Του λέω του γαμπρού μου «γαμπρούλη μου, πήγαινε στο γήπεδο σε παρακαλώ, γιατί όποτε πας φέρνεις γούρι και νικάμε. Πήγαινε να τους κλείσουμε τα στόματα σε παρακαλώ». Δεν ξέρετε τι αντιμετωπίζουμε... Δεν μπορείς να πας σε ένα καφέ να δεις τον Ολυμπιακό, βρίζουν όλοι. Μια φορά θα τσακωνόμουν. Έπαιζε ο Ολυμπιακός και βρίζανε συνεχώς, βάζει γκολ ο Ολυμπιακός και τσιμουδιά! Δεν άντεξα και φωνάζω από πίσω που καθόμουν: «Ρε παιδιά, δεν ακούγεται τίποτα τώρα»! Δεν μίλησε κανείς. Αν μιλούσαν, θα τσακωνόμουν.

Είστε γλυκύτατη.

Ευχαριστώ. Την αλήθεια λέω. Καθόμαστε σπιτάκι μας με τον άντρα μου και βλέπουμε τον Ολυμπιακό ώστε να μπορούμε να πανηγυρίσουμε όπως θέλουμε, να βρίσουμε όπως θέλουμε! Δεν είναι κατάσταση αυτή με το αντιολυμπιακό μένος.

Πώς ανακαλύψατε το πρόβλημα υγείας; Πείτε μου την περιπέτεια από την αρχή.

Από τυχαίο γεγονός το βρήκα, με ψηλάφηση. Πήγα αμέσως σε γιατρό, στο νοσοκομείο των Σερρών, δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Εκεί ταλαιπωρήθηκα 15 μέρες, δεν ήξεραν, μου είπαν να πάω στη Θεσσαλονίκη σε μαστολόγο. Για καλή μου τύχη τα ξαδέρφια μου είχαν γνωστούς γιατρούς που με έστειλαν για εξέταση και μπήκα αμέσως χειρουργείο! Στον Άγιο Λουκά στη Θεσσαλονίκη. Μετά από 40 μέρες που έκανα το χειρουργείο, άρχισα τις χημειοθεραπείες που κράτησαν όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Η κάθε μία ανά 20 μέρες. Έπρεπε να κάνω και ακτινοβολίες μετά, 33 στο σύνολο, δεν έβρισκα στις Σέρρες και κατέβηκα στον Άγιο Σάββα στην Αθήνα. Έμεινα στην αδερφή μου που μένει στην Αθήνα. Και μετά ορμονοθεραπεία, για τα οστά μου θεραπείες, διότι κόντευα να πάθω ζημιά από τα φάρμακα... Καταλαβαίνετε τί μεγάλη περιπέτεια. Πέρα από τους πόνους, αλλάζει το σώμα σου, χάνεις τα μαλλιά σου, χωρίς να τρως παίρνεις κιλά, από τα φάρμακα. Τώρα είναι 4 χρόνια που είμαι καλά, δόξα τω Θεώ.

Πείτε μου για τα φάρμακα.

Είναι επίπονη διαδικασία. Είναι και αναλόγως τα φάρμακα που παίρνει ο ασθενής. Εμένα ο γιατρός μου μού είπε «σε ισοπέδωσαν τα φάρμακα, αλλά έκαναν δουλειά». Ακολούθησα επιθετική θεραπεία. Έχεις πόνους, έχεις πράγματα που δεν εκφράζονται με λόγια, νιώθεις πολύ άρρωστος, ναυτίες, εμετούς συνέχεια. Μια συνεχή αδιαθεσία ως εκεί που δεν παίρνει. Και δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Έκανα 8 θεραπείες, οι 4 πρώτες ήταν πολύ επίπονες. Φαγητό σχεδόν τίποτα, ένα κατσαρολάκι για 4-5 μέρες, με μοσχάρι βραστό. Και πορτοκάλια, πορτοκάλια, πορτοκάλια. Και ό,τι έτρωγες, δεν έμενε τίποτα στο στομάχι...

Είχατε κληρονομικό;

Η αδερφή του πατέρα μου.

Στο ίδιο σημείο;

Όχι. Εγώ μαστό, εκείνη γυναικολογικά.

Ένα μήνυμα προς τον κόσμο;

Πρόληψη πάνω απ' όλα. Με ψηλάφηση, με γιατρό, με μαστογραφία, αναλόγως την ηλικία. Γυναικολόγος, τεστ Παπ κάθε χρόνο. Για αυτό δίνω τη συνέντευξη. Έχει εξαπλωθεί πολύ αυτή η ασθένεια, πρέπει να το ψάχνουμε. Έχω ακούσει τόσες πολλές περιπτώσεις. Μία κυρία έκανε μαστογραφία και δεν έδειξε τίποτα. Λίγους μήνες μετά, με ψηλάφηση βρήκε όγκο. Της είπε ο γιατρός ότι ήταν πολύ επιθετική περίπτωση.

Τι συμβουλεύετε;

Πίστη και ελπίδα. Και δύναμη. Όταν μου συμβαίνει κάτι, λέω θα το αντιμετωπίσουμε. Για τα παιδιά μου δεν είμαι τόσο ψύχραιμη, αλλά για τον εαυτό μου είμαι. Κουράγιο θέλει, αν αφεθείς, χάθηκες! Ειδικά στις θεραπείες. Αν αφεθείς, χάθηκες.

Άλλαξε η ζωή σας μετά από αυτό; Τα βλέπετε διαφορετικά τα πράγματα;

Όχι. Αφού μου έτυχε, είπα θα πορευτώ με αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε η ζωή μου. Όπως κάποιες κυρίες που πήγαν ταξίδια, πολλά ταξίδια. Ή να πω ότι αναθεώρησα πράγματα. Βέβαια, λίγα πράγματα πλέον ναι, τα βλέπω διαφορετικά. Θέλει προσοχή και αγώνα συνεχόμενο. Μετά τα φάρμακα και τις ακτινοβολίες, έκανα κάθε 6 μήνες αξονική. Όχι μόνο στο μαστό. Παντού! Για να εντοπιστούν τυχόν μεταστάσεις.

Να κλείσουμε με κάτι αισιόδοξο. Επειδή τα ζήσατε από μέσα. Τι ακούτε από τους γιατρούς; Υπάρχει πρόοδος στην αντιμετώπιση του καρκίνου;

Σίγουρα υπάρχει πρόοδος. Για να καταλάβετε, ακόμα και το συκώτι που θεωρούνταν αθεράπευτο, υπάρχει φίλος που του έκαναν αφαίρεση κομματιού και μετά ανάπλαση. Αν είναι ο όγκος στην άκρη, υπάρχει ελπίδα, ζει ο άνθρωπος. Υπάρχει μεγάλη πρόοδος στην επιστήμη. Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου που με στήριξε σε όλη την περιπέτεια, τους αγαπώ πολύ.