Αριστείδης Παπάζογλου: «Άπονη ζωή» για τον «γίγαντα» του Ολυμπιακού

Όταν ακούω το όνομα Αριστείδης Παπάζογλου, δύο περιστατικά μου έρχονται πρώτα στο μυαλό. Το πρώτο είναι μια φορά που μιλούσα με τον Λούβαρη όταν ήταν γενικό κουμάντο στον Ολυμπιακό και συζητούσαμε για έναν παίκτη (δεν θέλω να γράψω το όνομά του) που έχανε τρομερές ευκαιρίες και ο κόσμος τον έβριζε.

Ο Λούβαρης με σοβαρό ύφος μου είπε «ξέρετε κ. Σινάνογλου, μην τον βρίζετε, εσείς είστε νέος, εγώ επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μου και ο πατέρας μου ήταν τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό, δεν μπορώ να βρίζω παίκτες που χάνουν ευκαιρίες. Εσείς δεν έχετε προλάβει τον Αριστείδη Παπάζογλου ο οποίος έχανε τις ευκαιρίες και ο κόσμος στην εξέδρα του φώναζε "τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου" αλλά αποδείχτηκε ότι είχε καρκίνο στο κεφάλι του...»

Ο δεύτερος είναι ο Παύλος Βασιλείου, σπουδαίος παίκτης της εποχής ο οποίος μου έχει πει ότι ο Παπάζογλου ήταν ένας γίγαντας αλλά όταν πήγε να τον δει στην κλινική είχε ρέψει και συρρικνωθεί τόσο που δεν άντεξε ποτέ να πάει να τον ξαναδεί. Είχε φύγει κλαίγοντας.

Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος- και μου το έχουν πει παλιοί παίκτες που δεν θέλουν να το δηλώσουν γιατί νιώθουν τύψεις- είναι ότι ο Αριστείδης Παπάζογλου έπαιζε με καρκίνο στο κεφάλι χρόνια ολόκληρα! Ήταν άλλες εποχές τότε, δεν υπήρχε η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα, κουβαλούσε το καταραμένο φορτίο παίζοντας στον Ολυμπιακό χρόνια. Και τον σχολίαζαν αρνητικά οι ίδιοι οι συμπαίκτες του για τα γκολ που έχανε. Πολλοί είχαν κλάψει πικρά μετά...

Μια ζωή στον Ολυμπιακό αυτός ο γίγαντας, τι μια ζωή δηλαδή, ΜΙΣΗ ΖΩΗ. Ένα δράμα που συγκλόνισε τη φίλαθλη Ελλάδα και την οικογένεια του Ολυμπιακού. Ένας παίκτης βασικότατος, επιθετικός που ήταν από νέο παιδί στον Ολυμπιακό, γέννημα θρέμμα του Ρέντη! Γεννημένος στον Ρέντη! Πολύ φτωχή οικογένεια.

17 χρονών ήρθε στο εφηβικό του Ολυμπιακού, το 1956. Στα 18 του προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και στα 19 του άρχισε να παίζει. Μην ξεχνάμε ότι τότε ο Ολυμπιακός ερχόταν από το σερί πρωταθλημάτων και Κυπέλλων. Έπαιζε αριστερά από τον Σιδέρη. Τεχνίτης, γρήγορος για το ύψος του, και ψηλός πολύ.

Έπεσε στα πρώτα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού όπου μέχρι τον Μπούκοβι δεν πήρε το πρωτάθλημα για 6 χρόνια. Πρώτη φορά συνέβαινε αυτό στην ιστορία του Ολυμπιακού που από την ίδρυσή του βουτήχτηκε κατευθείαν στους τίτλους.

Ο Αριστείδης Παπάζογλου όμως κατάφερε πριν πεθάνει να σηκώσει το τρόπαιο του πρωταθλητή, ως πρωταγωνιστής εκείνης της φοβερής πεντάδας μπροστά. Πανηγύρισε το πρωτάθλημα του 1966 με τον Μπούκοβι. Η άδικη μοίρα δεν τον άφησε να λιώσει στο κρεβάτι της κλινικής ως αποτυχημένος.

Βοήθησε και κατακτήθηκε ο τίτλος που έκανε τους Ολυμπιακούς να ξεσπάσουν σε όλη την Ελλάδα όπως είδαμε σε προηγούμενα αφιερώματα με χιλιάδες κόσμο να εκστρατεύει στα Τρίκαλα, να κοιμούνται στους αγρούς κάτω, και να γίνεται υποδοχή ηρώων στην Καρδίτσα, στη Λαμία, στον Πειραιά.

Και χατ τρικ είχε κάνει εκείνη τη σεζόν σε ματς στο Αίγιο που νίκησε ο Ολυμπιακός 0-3, και σε ντέρμπι με την ΑΕΚ είχε σκοράρει 2 γκολ, και στο τελευταίο ματς με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη σκόραρε 2 γκολ και ήταν τα τελευταία γκολ της ζωής του. Αυτά επισφράγησαν τον τίτλο.

Ο Θόδωρος Νικολαΐδης είχε βάλει τίτλο στην πρώτη σελίδα στο ΦΩΣ «Ο ΘΕΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ -ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ- ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΝΑΞΙΟΣ».

Η επόμενη σεζόν ήταν δραματική, ενώ είχε χρόνια τον καρκίνο εκδηλώθηκε ραγδαία, δεν ξέρανε τι έχει, πάθαινε κρίσεις, είχε πάει στο νοσοκομείο και γράφανε οι εφημερίδες ότι θα ξαναπαίξει μπάλα έπειτα από καιρό. Πού να ξέρανε...

Ο Σιδέρης έδινε συνέντευξη στο «ΦΩΣ» και έλεγε «αν έχω δίπλα μου τον Αριστείδη θα παίξω την καλύτερη μπάλα της ζωής μου»!

Τον Οκτώβριο του 1968 γίνεται ματς στο Καραϊσκάκη προς τιμήν του (και για οικονομική βοήθεια), εμφανίζεται χωρίς μαλλιά σαν σκιάχτρο του εαυτού του καταβεβλημένος και γράφει στο «ΦΩΣ» η λεζάντα με τη φωτογραφία: «ΑΠΟΝΗ ΖΩΗ». Αυτός ο παίκτης που τον έτρεμαν κάποτε όλες οι άμυνες των ομάδων, κατεβαίνει τώρα με δυσκολία μια σκάλα στην εξέδρα υποβασταζόμενος... (Διδάσκει και θα διδάσκει για πάντα. ΑΠΟΝΗ ΖΩΗ έγραψε).

Ο Παττακός επισκέπτεται τον παίκτη στο νοσοκομείο και υπόσχεται ότι θα τον στείλει στην Ευρώπη για ιατρική περίθαλψη. Έρανος γίνεται για να στεγαστούν οι δυο κορούλες του άτυχου ποδοσφαιριστή. Ο Μπόμπεκ που είχε φτιάξει σπουδαία ομάδα στον Παναθηναϊκό επισκέπτεται τον Παπάζογλου στο νοσοκομείο και του λέει «όταν σε έβλεπα στα μεταξύ μας ματς έτρεμα ολόκληρος».

Στις 13 Αυγούστου 1969 η αυλαία του δράματος πέφτει. Σβήνει σαν κερί και πεθαίνει.

Μια ιστορία που το ελληνικό ποδόσφαιρο ούτε είχε ζήσει ως τότε ούτε ξαναέζησε. Ένας γίγαντας επιθετικός, βασικός στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, στον αγαπημένο του Ολυμπιακό, να παίζει με καρκίνο στο κεφάλι χρόνια, να γονατίζει στα 29, και στα 30 να πεθαίνει. Η ιστορία του Ολυμπιακού είναι γεμάτη θριάμβους και δράματα.

Τραγική ειρωνεία. Χωρίς τον Αριστείδη Παπάζογλου ο Γιώργος Σιδέρης έβαλε 35 γκολ και πήρε το ασημένιο παπούτσι στην Ευρώπη.

Επειδή στο μυαλό μου καρφώθηκε η φράση που είχε γράψει το «ΦΩΣ» τότε δίπλα στη φωτογραφία του Παπάζογλου, και επειδή όταν είχα πάει στο σπίτι του Μπιθικώτση για συνέντευξη μού είχε πει ο «σερ» ότι αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια, θα παραθέσω τους στίχους. Ταίριαζε στον αδικοχαμένο ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε φτωχός, μεγάλωσε φτωχός, και πέθανε πριν τα 30 του.

Στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική Σταύρος Ξαρχάκος.

Άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες.
Ούτε μια στιγμή δεν ήρθες να μας διώξεις το δάκρυ, μας κυνήγησες.
Το κρίμα μας βαρύ, μας γέννησες φτωχούς, με την καρδιά πικρή, γεμάτη στεναγμούς.

Άπονη ζωή, δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια να μας χάριζες.
Μια μπουκιά ψωμί για μας τα ορφανά περιστέρια ας χαλάλιζες.
Μας έδειρε ο βοριάς, μας ήπιε η βροχή το αίμα της καρδιάς, γιατί είμαστε φτωχοί.