Οι πανηγυρισμοί από το Φάληρο μέχρι το Μονακό

Δεν ήταν ένας αποκλεισμός απλός για τον Ολυμπιακό αυτός από τον τελικό του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, διότι ήρθε μετά από θέληση και προσπάθεια της ομάδας, αλλά και από ένα γκολ-«μαχαιριά» εκεί όπου όλα έδειχναν ότι είχαν τελειώσει με το έξοχο πέναλτι του Ελ Αραμπί (που δεν χρειαζόταν VAR για να καταλογιστεί). Ήταν μια συνέχεια των παθογενειών που έχει φέτος, εδώ και καιρό, η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς, με άλυτο πρόβλημα αυτό το απίστευτο να μην μπορεί να κρατήσει το προβάδισμά της. Ούτε όταν προηγείται στα μισά μιας παράτασης, μέσα στην έδρα της.

Έγιναν πολλά λάθη και σε αυτό το παιχνίδι, τόσο στο επιθετικό όσο και στο αμυντικό μέρος του παιχνιδιού. Όπως και αρκετά σωστά, αλλά δεν έφτασαν, διότι θέληση και μεγάλη προσπάθεια είχε και ο ΠΑΟΚ. Ο Λουτσέσκου έκανε τα αυτονόητα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, όχι τίποτα τρομερό για έναν προπονητή που ήθελε να «κλέψει» το ματς στη μεγαλύτερη διάρκειά του και στο τέλος τα έπαιξε όλα για όλα. Ο Μαρτίνς είναι ντεφορμέ και φάνηκε ξανά, καθώς μπορούσε να κάνει πολλά αλλιώς. Να βάλει περισσότερο τον Ελ Αραμπί, να μην αλλάξει τον Μαντί πάνω που είχε δώσει τρομερή μπαλιά στον Μασούρα και ανέβαινε, να σφίξει την ομάδα αμυντικά μετά το προβάδισμα με τρίτο στόπερ, να παίξει κι αυτός τα ρέστα του με ό,τι άλλο είχε επιθετικά στον πάγκο, ακόμη και τον Ρόνι Λόπες, μετά την ισοφάριση.

Φυσικά δεν φταίει μόνο ο Μαρτίνς για τον αποκλεισμό, όπως ούτε μόνο ο Μασούρας που έχασε τα γκολ ή ο Σισέ, ο Λαλά, ο τάδε ή ο δείνα παίκτης. Όλοι έχουν ευθύνες για την απώλεια ενός στόχου και για το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι δεν έγιναν σωστά όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Φυσικά, επίσης, δεν γίναμε σοφότεροι για τις αδυναμίες που έχει αυτό το ρόστερ και για τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν από δω και πέρα. Πρώτα για να νικηθεί η ίδια η απουσία αυτοπεποίθησης και για να μη φέρει το ξενέρωμα του αποκλεισμού τίποτα χειρότερα στο φινάλε του πρωταθλήματος. Κι αν για κάτι έχει δίκιο ο Μαρτίνς είναι ότι δεν μπορεί να γίνουν σκέψεις για τη νέα χρονιά προτού τελειώσει η τρέχουσα.

Λίγο αργότερα ο κόσμος που πήγε στο Καραϊσκάκη για να βοηθήσει και δεν έφυγε χαρούμενος, δεν έφυγε καν από το γήπεδο. Πολλοί οπαδοί έμειναν σε τηλεοράσεις γύρω από το γήπεδο και είδαν το ματς του μπάσκετ. Κι οι φωνές και οι πανηγυρισμοί ακούγονταν σα να έμπαινε γκολ, σε κάθε καλάθι του Σλούκα, του Βεζένκοβ, των κρίσιμων στο τέλος βολών, της μάχης για να μην επιστρέψει η Μονακό στο φινάλε και κάνει εκείνη το 2-1.

Η νίκη στο Μονακό πανηγυρίστηκε έξαλλα στο Καραϊσκάκη, γιατί ο Ολυμπιακός είναι ένας. Στις χαρές και στις λύπες. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Κι έχει τον τρόπο είτε άμεσα είτε σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα να αντιδρά, να μαθαίνει από τα λάθη του, να βγαίνει πιο δυνατός από τις λίγες ήττες του και περισσότερο συνεπής στις πολλές νίκες του.

Κι επειδή η πρόκριση στο Βελιγράδι έχει ακόμη μόχθο και δεν έχει ολοκληρωθεί, το ματς που ακολουθεί χρειάζεται να βγάλει κόκκινη αντίδραση σα να είναι το τελευταίο της σειράς. Κι επειδή ο Ολυμπιακός απλά έχασε μια πρόκριση στο ποδόσφαιρο σε ένα ντέρμπι λεπτομερειών, μπορεί να μάθει από αυτό, να τελειώσει τη σεζόν όπως πρέπει και να κάνει το καλύτερο για την επόμενη. Ο κόσμος του που λυπάται ή που χαίρεται μέσα σε λίγα λεπτά γι΄αυτή τη φανέλα, πάντα εκεί θα είναι. Κι αξίζει συνεχώς τα καλύτερα, σε τίτλους, σε προσπάθεια, σε θέαμα.