Στις μεταγραφές ο ατζέντης χαίρεται

Η παρέλαση ονομάτων από τα πρωτοσέλιδα- και όχι μόνο των εφημερίδων- αρχίζει με το πρώτο σκίρτημα του καλοκαιριού. Καμαρωτοί-καμαρωτοί περνούν μπροστά από το αναγνωστικό κοινό οι ποδοσφαιριστές. Μπροστά πάνε συνήθως οι Νοτιαμερικανοί, ακολουθούν οι Σκανδιναβοί κι έπονται οι λοιποί υποψήφιοι, διαφημίζοντας τα προσόντα τους: τόσες συμμετοχές, τόσα γκολ, τόσες ασίστ τις προηγούμενες σεζόν με τις ομάδες τους.

Οι ατζέντηδες φρόντισαν κι έχουν κάνει καλή δουλειά όλο το προηγούμενο διάστημα, μοντάροντας κασέτες με τα highlights των πελατών τους και φτιάχνοντας ταινίες, ικανές να συγκινήσουν ακόμη και τον πιο σκληρό παράγοντα. Δεν έχει σημασία αν οι ποδοσφαιριστές, από το πολύ το κόψε-ράψε, δυσκολεύονται ν’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε αυτές. Φτάνει να αναγνωρίσουν οι παράγοντες τους παίκτες που λείπουν από τις ομάδες τους.

Κάθε μεταγραφή εξελίσσεται σε ένα προξενιό που μου φέρνει στο μυαλό τις «Νύφες» που γύρισε πριν από χρόνια ο Παντελής Βούλγαρης για τις φτωχές κοπέλες του περασμένου αιώνα οι οποίες έφευγαν κατά καραβιές από την Ελλάδα για να παντρευτούν στην Αμερική τον άνδρα που τις είχε διαλέξει μέσω κάποιας φωτογραφίας. Ό,τι ήταν η φωτογραφία την εποχή εκείνη, είναι σήμερα το βίντεο. Το να αποκτά μια ομάδα το 2018 έναν ποδοσφαιριστή με μόνο κριτήριο όσα δείχνει το βίντεο, είναι σα να αγοράζει γουρούνι στο σακί.

Γιατί, αλήθεια, ποια είναι η δουλειά ενός ατζέντη; Να πουλάει. Και ποια η επιδίωξή του; Να πουλάει όσο μπορεί πιο ακριβά. Προς όφελος του πελάτη του αλλά, βεβαίως-βεβαίως, και προς όφελος δικό του αφού, όσο πιο υψηλό είναι το τίμημα, τόσο πιο μεγάλη θα είναι και η δική του προμήθεια.

Αυτός είναι και ο λόγος, που αρκετοί ατζέντηδες μπαίνουν στον πειρασμό να κυνηγήσουν το ακριβό συμβόλαιο, χωρίς να λαμβάνουν διόλου υπόψη, την καλύτερη προοπτική για τον πελάτη τους. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, την επιρροή, που έχουν πάνω του -μερικές φορές καταχρώνται και την εμπιστοσύνη του- προκειμένου να τον πείσουν ότι η πρόταση του τάδε είναι καλύτερη από την πρόταση του δείνα.

Το νόμιμο ποσοστό που θα τσεπώσουν από τη συμφωνία είναι μια καλή αμοιβή. Όμως δεν είναι πάντα το μόνο κέρδος τους. Αν ο παίκτης έχει ζήτηση, τον θέλουν δηλαδή, διακαώς δυο ή περισσότερες ομάδες, ένα «δωράκι» στον ατζέντη θα διευκόλυνε αναμφίβολα την τελική επιλογή και θα έγερνε την πλάστιγγα ανάλογα, υπέρ της μιας ή της άλλης ομάδας.

Κι αν ο ποδοσφαιριστής είναι ενήμερος, πάει καλά. Όμως τις πιο πολλές φορές η συναλλαγή ατζέντη-παράγοντα μένει κρυφή απ όλους και προπάντων από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, ο οποίος σε αυτές τις περιπτώσεις μοιάζει με τον απατημένο σύζυγο. Αν ποτέ το μάθει, θα το μάθει τελευταίος.