Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το απρόβλεπτο

Κάποτε βλέπαμε το αγγλικό πρωτάθλημα και ζηλεύαμε που η ουραγός Κρίσταλ Πάλας κέρδιζε στο «Άνφιλντ» τη Λίβερπουλ, που πρωτοπόρος της βαθμολογίας ήταν η Λιντς, που το 0-3 σε ένα παιχνίδι γινόταν 3-3 μέσα σε δέκα λεπτά, που ένας προπονητής άφηνε το στίγμα του πριν συμπληρώσει το 40ό έτος της ηλικίας του, που οι οπαδοί, αντί για πέτρες, πετούσαν αρκουδάκια στον αγωνιστικό χώρο, που, που, που...

Φέτος τα έχουμε όλα αυτά. Προφανώς και δεν γίναμε Αγγλία και ούτε πρόκειται -στον αιώνα τον άπαντα- να γίνουμε, αλλά οι πρώτες αγωνιστικές ανέδειξαν το απρόβλεπτο στο ποδόσφαιρο που τόσο λείπει από την Ελλάδα, που τόσο ζηλεύουμε από το εξωτερικό, αλλά είναι αδύνατο να το χαρούμε ως μέρος του παιχνιδιού.

Ο ΠΑΣ Γιάννινα ξεκίνησε με «βόμβες», κερδίζοντας τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και τον Παναθηναϊκό στους «Ζωσιμάδες». Δύο νίκες που ανάγκασαν πολλούς να αναρωτηθούν, να ψάξουν και να μάθουν ποιος είναι αυτός ο Μεταξάς που αντικατέστησε τον Γιαννίκη στην τεχνική ηγεσία της ομάδας (το ίδιο συνέβη και με τον τελευταίο τα προηγούμενα χρόνια).

Ποιος είναι αυτός ο 32χρονος Αμπασκάλ που έφτασε τον Βόλο -έστω και μέχρι την 3η αγωνιστική- στην κορυφή του πρωταθλήματος. Και πού στο καλό βρήκε αυτόν τον Φαν Βέερτ που σκοράρει συνέχεια...

Πώς γίνεται ο Ατρόμητος, που δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη, να υποχρεώνει τον Ολυμπιακό σε ισοπαλία στο Καραϊσκάκη. Και μάλιστα σε ένα παιχνίδι που η ομάδα του Μαρτίνς άσκησε τη μεγαλύτερη πίεση και είχε τις περισσότερες τελικές -και κραυγαλέες ευκαιρίες- σε σχέση και με τα υπόλοιπα τρία παιχνίδια τα οποία κέρδισε.

Πόσο «αγγλικό» ήταν το… σενάριο στο ΟΦΗ - ΑΕΚ, το οποίο από 0-3 μέχρι το 78ο λεπτό μετατράπηκε σε 3-3 και έληξε ισόπαλο. Πόσο όμορφη ήταν η συμβολική πρωτοβουλία και κατ' επέκταση η εικόνα των οπαδών του ΟΦΗ να πετάξουν στον αγωνιστικό χώρο αρκουδάκια (στο παιχνίδι με τον Αστέρα).

Πόσο ποδοσφαιρικό είναι ο νεοφώτιστος Ιωνικός να κερδίζει μία από τις καλύτερες ομάδες του περσινού πρωταθλήματος και εξίσου φιλόδοξη φέτος, τον Άρη.

Πόσο συναρπαστικό είναι που ο Παναιτωλικός έχει πάρει τέσσερις βαθμούς στο 90ό λεπτό των δύο εκτός έδρας αγώνων του...

Αντί να δούμε, λοιπόν, αυτήν την πλευρά του ποδοσφαίρου, επιλέγουμε την άλλη, πέφτοντας με τα μούτρα σε επιθετικές αναλύσεις που αφορούν μόνο τους «μεγάλους». Γιατί ο Μαρτίνς έβαλε τον τάδε και όχι τον δείνα; Γιατί ο Γιοβάνοβιτς «κοιμήθηκε» στο «Βικελίδης» και στους «Ζωσιμάδες»; Γιατί ο Μιλόγεβιτς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το 0-3 και «έφαγε» τρία γκολ σε δώδεκα λεπτά; Γιατί ο Λουτσέσκου φοράει γκρι ζακέτα; Είναι δυνατόν ο Μάντζιος να μη… σκοράρει με ΟΦΗ και Ιωνικό; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή από το ότι κανείς από αυτούς δεν παίζει ποδόσφαιρο. Και αυτοί που το κάνουν, δεν παίζουν μόνοι τους, έχουν άλλους έντεκα απέναντί τους.

Το ποδόσφαιρο δεν μπαίνει σε πλαίσια, κάδρα και γραμμές. Είναι αδύνατο να περιορίζεται σε 4-5 ομάδες, σε 4-5 παίκτες και σε αρνητικές κριτικές. Και φυσικά μπορεί να γίνει απρόβλεπτο, άρα και όμορφο, μόνο για όσους μπορούν να το απολαύσουν ως παιχνίδι.