Δολοφονίες σε «ζωντανή μετάδοση»

Δεν σβήνει εύκολα από το μυαλό η εικόνα του Έρικσεν να σωριάζεται στο έδαφος. Και ούτε πρόκειται να γίνει αυτό, όσα γκολ κι αν δούμε στα γήπεδα όπου εξελίσσεται το Γιούρo, όσα χρήματα κι αν βγουν / μπουν στα ταμεία της ΟΥΕΦΑ από τη διοργάνωση.

Η κατάρρευση ενός 29χρονου επαγγελματία ποδοσφαιριστή μέσα στον αγωνιστικό χώρο εγείρει πολλά ερωτήματα για τους λόγους, αλλά μας βάζει όλους απέναντι σε έναν θολό καθρέφτη, μέσα από τον οποίο προσπαθούμε να δούμε την πρόοδο του ποδοσφαίρου.

Είχαν ενδιαφέρον η συνέντευξη του καρδιολόγου, συντονιστή διευθυντή του Καρδιολογικού Τμήματος στο Θριάσιο Νοσοκομείο, Χριστόφορου Ολύμπιου, στο «ΦΩΣ» και στον Θέμη Σινάνογλου, όπως και της αναπληρώτριας προέδρου στη Σούπερ Λίγκα, Κάτιας Κοξένογλου. Ενδιαφέρον και κοινό παρονομαστή: απινιδωτές στα γήπεδα.

Τα -σωστά- λόγια και των δύο συγκρούονται με την ελληνική πραγματικότητα. Γιατί αυτομάτως αναρωτιέται κάποιος: πόσα κέντρα άθλησης είναι εφοδιασμένα με ιατρικό και φαρμακευτικό υλικό για την αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας ή τραυματισμών που μπορεί να προκύψουν κατά την άσκηση των αθλητών; Πόσες φορές έχετε ακούσει σε ένα γήπεδο «ένας γιατρός, ρε παιδιά!»; Πόσες φορές έχει παραστεί ανάγκη ενός ασθενοφόρου και αντ’ αυτού χρειάστηκαν ιδιωτικά ΙΧ ή ταξί να μεταφέρουν έναν αθλητή σε νοσοκομείο;

Στο τελευταίο συμβούλιο που έγινε στη Σούπερ Λίγκα τέθηκε ένα θέμα προς συζήτηση για ζητήματα ασφαλείας των γηπέδων, είπε η κυρία Κοξένογλου. Όμως είναι λυπηρό το θέμα αυτό να έρχεται «συμπτωματικά», όπως η ίδια τόνισε. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με την υγεία παιδιών, αθλητών -επαγγελματιών και μη- και τα θέματα ασφάλειας να τίθενται «συμπτωματικά» προς συζήτηση. Όλα πρέπει να ξεκινούν από εκεί και να τελειώνουν εκεί. Ο ιατρικός και φαρμακευτικός εξοπλισμός ενός γηπέδου, συνοδευόμενος πάντα από τη σωστή εκπαίδευση του προσωπικού -ακόμα και σε ερασιτεχνικό επίπεδο-, πρέπει να είναι η πρώτη προϋπόθεση για την έναρξη ενός αγώνα.

Δεν μάθαμε κάποτε με τον Ολαϊτάν που έγινε μπροστά στα μάτια μας (και πόσα ακόμα περιστατικά σε μικρότερες κατηγορίες). Τουλάχιστον να μάθουμε τώρα με τον Έρικσεν. Σε διαφορετική περίπτωση να είμαστε έτοιμοι να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στο απευκταίο: σε θανάτους σε «ζωντανή μετάδοση»... Αυτό δηλαδή που απέτρεψαν οι πραγματικοί ήρωες εκείνης της βραδιάς: οι γιατροί και οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Δανίας, στήνοντας γύρω από τον συμπαίκτη τους ένα τείχος προστασίας και προσευχής. Ας μη φτάσουμε ποτέ ξανά σε αυτό το σημείο...

* Δολοφονία σε... ζωντανή μετάδοση και σε σκηνοθεσία του ίδιου του συζύγου της ήταν και ο θάνατος της 20χρονης Καρολάιν στα Γλυκά Νερά. Οι εικόνες μπήκαν στα σπίτια όλων και πρόδωσαν το κτήνος από την πρώτη στιγμή, με την αλάνθαστη γλώσσα του σώματος. Από τη στιγμή που, ενώ είχε διαπράξει το ειδεχθές έγκλημα, στήθηκε μπροστά στις κάμερες και στα μικρόφωνα για δηλώσεις, χωρίς να «σπάσει» στο ελάχιστο το πρόσωπο και η φωνή του, περιγράφοντας το φονικό. Βλέπετε, οι εκφράσεις της λύπης, της θλίψης και της συντριβής ρέουν από μόνες τους σε όλα τα όντα. Δεν κατασκευάζονται, ούτε σκηνοθετούνται... Η Καρολάιν ήταν ακόμα παιδί. Της στέρησε τη ζωή, τη χαρά, το παιδί της, ακόμα και τις ίδιες αγωνίες που έζησαν οι δικοί της γονείς στην ανατροφή της... Και για αυτούς τους γονείς, για αυτό το μωρό, για αυτό το παιδί, τα ισόβια δεν θα είναι ποτέ αρκετά. Για κανέναν δολοφόνο παιδιού δεν θα είναι...